16-07-2014, 19:21
Powoli zbliżał się ranek. Mijała minuta za minutą spokojnej nocy w obozie niemal rozbitej karawany. Niedobitki przespały bez większych przeszkód całą noc, posłusznie dzieląc się na warty. Iron wraz z Rain ustąpiły parę godzin temu miejsca dwójce najemników. Dzięki temu mogły zażyć trochę tak potrzebnego snu.
Pustynia z chwili na chwilę stawała się coraz jaśniejsza, co było jednak niewidoczne dla kucyków śpiących na wozach, które pozostawały zaciemnione i duszne. W szczególności po przebywaniu w ich ciasnych wnętrzach śpiących kucyków. Nie były to komfortowe warunki odpoczynku, ale musiały wystarczyć grupie niedobitków.
Starweave otwarła oczy. Pierwszym co zarejestrowała był ciemny kolor sklepienia wozu i dyskomfort wynikający z leżenia na bądź co bądź twardych deskach. Po paru sekundach jej mózg z zadowoleniem zanotował, że wciąż znajduje się na tym samym wozie na którym zasnęła, a w jej ciele nie odzywa się żaden nowy ból. Duchota na wozie sprawiała, że oddychało się ciężko, a ledwo wyczuwalne powiewy chłodniejszego powietrza z zewnątrz sugerowały, że kolejny dzień na Pustkowiach dopiero się zaczynał. Z kolei dochodzące stamtąd dźwięki, a raczej ich brak, mówiły jasno, że obóz jeszcze nie zbudził się do życia.
Mimo tego, że sam wcześniej mówił o tym ile roboty będą tego dnia mieli, leżący bez ruchu nieopodal niej Sharp wciąż był pogrążony we śnie. Ogier leżał na boku i nie zapowiadało się, aby miał w planach budzić się bez interwencji zewnętrznej w ciągu najbliższych minut.
Blue przekradała się bez większych przeszkód przez alejkę dzięki niezawodnym zaklęciom na swoim PipBucku. Zostawiła tym samym Xandera wraz z niemałym problemem za sobą. Młody ogier pozostał na miejscu, nie za bardzo wiedząc co zrobić z tym fantem. Nie miał w końcu możliwości przekradnięcia się tak jak klacz, jeżeli miałby nieść nieprzytomnego strażnika.
Po obejściu budynku i wyjrzeniu za róg okazało się, że jednorożec dotarł na skraj osady. Tu i tam widoczne były fragmenty niedokończonego ogrodzenia. Była to zdecydowanie konstrukcja powojenna, jednakże stopień ukończenia tej budowli obronnej była na tyle mały, że przejście przez jedną z wielu przerw w ogrodzeniu nie powinno sprawiać problemu nawet ciągnąc wóz karawany, a co dopiero na piechotę.
Dwa kucyki które wcześniej Blue widziała patrolujące osadę od strony zewnętrznej zdecydowanie nie były tu. Klacz nie miała możliwości stwierdzenia, które z czerwonych kresek należały do tych strażników. Nie wiedziała nawet, czy są oni w zasięgu EFSa.
Wtedy klacz usłyszała hałas. Dochodził on z budynku na którego rogu właśnie stała. Klacz dopiero teraz zauważyła małe okienko wychodzące na tę właśnie stronę budynku, umieszczone na poziomie jej kolana. Okienko jeszcze przed chwilą było zamknięte, teraz jednak drewniana okiennica wyraźnie odchyliła się na zewnątrz, ukazując pozbawioną oczywiście szkła dziurę służącą za okno w czymś co wyglądało na zaniżony pokój.
Jednak nie to zwróciło uwagę Blue. Ze środka patrzyła się na nią z przerażeniem młoda klacz, oddychając ciężko. W pierwszym momencie cofnęła się, wyraźnie przerażona świecącymi prosto na nią oczami jednorożca. Po chwili jednak zamrugała i na powrót zrobiła niepewny krok naprzód, patrząc w górę z zaniżonego pomieszczenia.
- N... nie jesteś jedną z nich... Pomóż... - dopiero głos klaczy pozwolił Blue uświadomić sobie, jak młody był błagający kucyk. Nie mogła ona mieć więcej jak 15 lat.
Pustynia z chwili na chwilę stawała się coraz jaśniejsza, co było jednak niewidoczne dla kucyków śpiących na wozach, które pozostawały zaciemnione i duszne. W szczególności po przebywaniu w ich ciasnych wnętrzach śpiących kucyków. Nie były to komfortowe warunki odpoczynku, ale musiały wystarczyć grupie niedobitków.
Starweave otwarła oczy. Pierwszym co zarejestrowała był ciemny kolor sklepienia wozu i dyskomfort wynikający z leżenia na bądź co bądź twardych deskach. Po paru sekundach jej mózg z zadowoleniem zanotował, że wciąż znajduje się na tym samym wozie na którym zasnęła, a w jej ciele nie odzywa się żaden nowy ból. Duchota na wozie sprawiała, że oddychało się ciężko, a ledwo wyczuwalne powiewy chłodniejszego powietrza z zewnątrz sugerowały, że kolejny dzień na Pustkowiach dopiero się zaczynał. Z kolei dochodzące stamtąd dźwięki, a raczej ich brak, mówiły jasno, że obóz jeszcze nie zbudził się do życia.
Mimo tego, że sam wcześniej mówił o tym ile roboty będą tego dnia mieli, leżący bez ruchu nieopodal niej Sharp wciąż był pogrążony we śnie. Ogier leżał na boku i nie zapowiadało się, aby miał w planach budzić się bez interwencji zewnętrznej w ciągu najbliższych minut.
Blue przekradała się bez większych przeszkód przez alejkę dzięki niezawodnym zaklęciom na swoim PipBucku. Zostawiła tym samym Xandera wraz z niemałym problemem za sobą. Młody ogier pozostał na miejscu, nie za bardzo wiedząc co zrobić z tym fantem. Nie miał w końcu możliwości przekradnięcia się tak jak klacz, jeżeli miałby nieść nieprzytomnego strażnika.
Po obejściu budynku i wyjrzeniu za róg okazało się, że jednorożec dotarł na skraj osady. Tu i tam widoczne były fragmenty niedokończonego ogrodzenia. Była to zdecydowanie konstrukcja powojenna, jednakże stopień ukończenia tej budowli obronnej była na tyle mały, że przejście przez jedną z wielu przerw w ogrodzeniu nie powinno sprawiać problemu nawet ciągnąc wóz karawany, a co dopiero na piechotę.
Dwa kucyki które wcześniej Blue widziała patrolujące osadę od strony zewnętrznej zdecydowanie nie były tu. Klacz nie miała możliwości stwierdzenia, które z czerwonych kresek należały do tych strażników. Nie wiedziała nawet, czy są oni w zasięgu EFSa.
Wtedy klacz usłyszała hałas. Dochodził on z budynku na którego rogu właśnie stała. Klacz dopiero teraz zauważyła małe okienko wychodzące na tę właśnie stronę budynku, umieszczone na poziomie jej kolana. Okienko jeszcze przed chwilą było zamknięte, teraz jednak drewniana okiennica wyraźnie odchyliła się na zewnątrz, ukazując pozbawioną oczywiście szkła dziurę służącą za okno w czymś co wyglądało na zaniżony pokój.
Jednak nie to zwróciło uwagę Blue. Ze środka patrzyła się na nią z przerażeniem młoda klacz, oddychając ciężko. W pierwszym momencie cofnęła się, wyraźnie przerażona świecącymi prosto na nią oczami jednorożca. Po chwili jednak zamrugała i na powrót zrobiła niepewny krok naprzód, patrząc w górę z zaniżonego pomieszczenia.
- N... nie jesteś jedną z nich... Pomóż... - dopiero głos klaczy pozwolił Blue uświadomić sobie, jak młody był błagający kucyk. Nie mogła ona mieć więcej jak 15 lat.
Matematyka wcale nie jest trudna. Po prostu jesteś debilem.