Uwolniona klacz spojrzała tylko pytającym wzrokiem na Blue po ostrzeżeniu jej o 'innym towarzyszu' wybawicielki. Wyglądało jednak na to, że zdecydowała się nie wypowiedzieć pytania głośno. Przy braku sprecyzowania ostrzeżenia przez niebieską klacz ciężko się było temu dziwić.
Młodszy kucyk podszedł do drzwi na trzech nogach. Poruszała się wolniej niż w pełni sprawny nieparzystokopytny, ale pewnie i z wprawą. Szans na bieganie nie miała, ale chodzić mogła bez większych problemów. A przynajmniej tak się wydawało, póki nie oparła zbyt wiele swojej wagi na lewe przednie kopyto. Na jej pyszczku pojawił się grymas bólu, ale nie zatrzymywała się.
Dopiero gdy klacz podeszła do Blue, ta miała okazję zobaczyć ślady po uderzeniach bata na grzbiecie tej pierwszej.
EFS nie pokazywał wiele zmian w sytuacji. Żadna z czerwonych kropek nie poruszała się jakoś bardzo szybko, nie wyglądało to też na jakkolwiek zorganizowane ruchy. Sądząc po prędkości czerwonych kropek na wyświetlaczu zaklęcia, większość znajdowała się raczej daleko.
Maksim zabrał się za przeszukiwanie dziwnie umeblowanego pomieszczenia. Podłoga na środku nie ujawniła żadnego przejścia pod ziemię, wszystkie jej elementy zachowywały się dokładnie tak samo. Oprócz jednego kawałka blachy, o który ogier boleśnie otarł sobie prawe tylne kopyto. Ból szybko ustał, wszak kucyk czuł nieporównywalnie większy przez ostatnie dni i taka rana nie była niczym wielkim. Mimo tego został zaskoczony przez wrogi kawał metalu.
Po przeszukaniu pomieszczenia okazało się, że praktycznie wszystko oprócz mebli zostało z niego dawno splądrowane. Ogierowi udało się znaleźć druciany wieszak. Widoczne były na nim zatarte ślady krwi. Poza tym znalazł jedynie kawałek czystej kartki, powóz-zabawkę dziecięcą, oraz pustą butelkę po Sparkle-Coli. Sądząc po wciąż świeżym zapachu, nie tak dawno opróżnioną.
Klacz spróbowała zbadać obrożę i łańcuch swoją magią. Na tejże i owszem, znajdował się zamek, ale April zbyt mało wiedziała o tym typie zamknięcia by mieć jakąkolwiek nadzieję na otwarcie ją bez klucza. Gdyby tylko miała przy sobie odpowiednie narzędzia, mogłaby może spróbować, jednakowoż sama jej magia nie miała tu szans.
- P-picky... - usłyszała klacz siedzącą na przeciwko jej. Patrzyła się ona na ogiera jednorożca, który leżał zrezygnowany na podłodze. Próbowała do niego podejść i trącić go kopytem, ale łańcuch zatrzymał ją w miejscu. Spojrzała ona na starszą jednorożec, a potem ponownie na swego partnera. Potem zwróciła wzrok ku łańcuchowi trzymającemu ją w miejscu.
Ogier tylko machnął ogonem, nie podnosząc głowy spośród swych kopyt. Wymamrotał coś cicho. Jeżeli jego słowa miały dotrzeć do którejkolwiek z klaczy, nie powiodło to się. Pewne było jedno: jednorożec nie spał, tylko z jakiegoś powodu nie chciał bądź też nie mógł się ruszyć.
Jednorożec spojrzał na Star, przekrzywiając głowę. Po usłyszeniu jej głosu trochę się uspokoił i podszedł powoli w jej kierunku. Zatrzymał się mniej-więcej w połowie wozu. Ku zaskoczeniu klaczy, uśmiechnął się lekko, choć bez śladu wesołości.
- Jak mam się czuć? - powiedział, zdecydowanie bardziej kontrolowanym i przytomnym głosem niż poprzedniego dnia - Uratowaliście mnie i opatrzyliście, dziękuję za to... ale to nie rozwiązuje wszystkich problemów - dokończył, mówiąc coraz ciszej i wpatrując się w swoje przednie kopyta.
Sharp spojrzał na dwie klacze, po czym poszukał wzrokiem trzeciej, która powinna gdzieś tu być. Wyglądało na to, że jeszcze nie powróciła z wozu 'medycznego'. Ogier miał tylko nadzieję, że ranny bandyta, jeżeli w ogóle można było go tak nazywać, nie miał w głowie czegoś głupiego. Wolałby nie stracić żadnego kucyka tego dnia. Zwłaszcza Star, która, choć wciąż nie był pewien na ile mógł jej zaufać, wydawała się dobrym kucykiem i mogła być nieocenioną pomocą w ruszeniu tych resztek w jakimkolwiek kierunku.
Sam Hilo też mógł się okazać czymś więcej niż brzemieniem, jeżeli tylko udało mu się odpocząć i uspokoić... Sharp zaczynał podejrzewać, że sam powinien pójść na ten wóz, a budzenie klaczy pozostawić drugiemu jednorożcowi. Tak może byłoby lepiej.
Nawet jeśli, to stało się jak się stało i wciąż musiał coś zrobić. A 'coś' oznaczało w tym momencie zrobienie coś z tymi dwoma stojącymi nieopodal i wzięcie się do roboty.
- Rain, znajdź naszą poranną wartę i sprawdź co robią. Powinni być w pobliżu obozu. Iron, jakbyś mogła rozpalić ognisko z powrotem. Powinniśmy wszyscy zjeść coś ciepłego. Star i ja zajmiemy się skrzyniami - powiedział głosem spokojnym, jednakże jasnym było też, że wydaje on polecenia, a nie prosi.
Młodszy kucyk podszedł do drzwi na trzech nogach. Poruszała się wolniej niż w pełni sprawny nieparzystokopytny, ale pewnie i z wprawą. Szans na bieganie nie miała, ale chodzić mogła bez większych problemów. A przynajmniej tak się wydawało, póki nie oparła zbyt wiele swojej wagi na lewe przednie kopyto. Na jej pyszczku pojawił się grymas bólu, ale nie zatrzymywała się.
Dopiero gdy klacz podeszła do Blue, ta miała okazję zobaczyć ślady po uderzeniach bata na grzbiecie tej pierwszej.
EFS nie pokazywał wiele zmian w sytuacji. Żadna z czerwonych kropek nie poruszała się jakoś bardzo szybko, nie wyglądało to też na jakkolwiek zorganizowane ruchy. Sądząc po prędkości czerwonych kropek na wyświetlaczu zaklęcia, większość znajdowała się raczej daleko.
Maksim zabrał się za przeszukiwanie dziwnie umeblowanego pomieszczenia. Podłoga na środku nie ujawniła żadnego przejścia pod ziemię, wszystkie jej elementy zachowywały się dokładnie tak samo. Oprócz jednego kawałka blachy, o który ogier boleśnie otarł sobie prawe tylne kopyto. Ból szybko ustał, wszak kucyk czuł nieporównywalnie większy przez ostatnie dni i taka rana nie była niczym wielkim. Mimo tego został zaskoczony przez wrogi kawał metalu.
Po przeszukaniu pomieszczenia okazało się, że praktycznie wszystko oprócz mebli zostało z niego dawno splądrowane. Ogierowi udało się znaleźć druciany wieszak. Widoczne były na nim zatarte ślady krwi. Poza tym znalazł jedynie kawałek czystej kartki, powóz-zabawkę dziecięcą, oraz pustą butelkę po Sparkle-Coli. Sądząc po wciąż świeżym zapachu, nie tak dawno opróżnioną.
Klacz spróbowała zbadać obrożę i łańcuch swoją magią. Na tejże i owszem, znajdował się zamek, ale April zbyt mało wiedziała o tym typie zamknięcia by mieć jakąkolwiek nadzieję na otwarcie ją bez klucza. Gdyby tylko miała przy sobie odpowiednie narzędzia, mogłaby może spróbować, jednakowoż sama jej magia nie miała tu szans.
- P-picky... - usłyszała klacz siedzącą na przeciwko jej. Patrzyła się ona na ogiera jednorożca, który leżał zrezygnowany na podłodze. Próbowała do niego podejść i trącić go kopytem, ale łańcuch zatrzymał ją w miejscu. Spojrzała ona na starszą jednorożec, a potem ponownie na swego partnera. Potem zwróciła wzrok ku łańcuchowi trzymającemu ją w miejscu.
Ogier tylko machnął ogonem, nie podnosząc głowy spośród swych kopyt. Wymamrotał coś cicho. Jeżeli jego słowa miały dotrzeć do którejkolwiek z klaczy, nie powiodło to się. Pewne było jedno: jednorożec nie spał, tylko z jakiegoś powodu nie chciał bądź też nie mógł się ruszyć.
Jednorożec spojrzał na Star, przekrzywiając głowę. Po usłyszeniu jej głosu trochę się uspokoił i podszedł powoli w jej kierunku. Zatrzymał się mniej-więcej w połowie wozu. Ku zaskoczeniu klaczy, uśmiechnął się lekko, choć bez śladu wesołości.
- Jak mam się czuć? - powiedział, zdecydowanie bardziej kontrolowanym i przytomnym głosem niż poprzedniego dnia - Uratowaliście mnie i opatrzyliście, dziękuję za to... ale to nie rozwiązuje wszystkich problemów - dokończył, mówiąc coraz ciszej i wpatrując się w swoje przednie kopyta.
Sharp spojrzał na dwie klacze, po czym poszukał wzrokiem trzeciej, która powinna gdzieś tu być. Wyglądało na to, że jeszcze nie powróciła z wozu 'medycznego'. Ogier miał tylko nadzieję, że ranny bandyta, jeżeli w ogóle można było go tak nazywać, nie miał w głowie czegoś głupiego. Wolałby nie stracić żadnego kucyka tego dnia. Zwłaszcza Star, która, choć wciąż nie był pewien na ile mógł jej zaufać, wydawała się dobrym kucykiem i mogła być nieocenioną pomocą w ruszeniu tych resztek w jakimkolwiek kierunku.
Sam Hilo też mógł się okazać czymś więcej niż brzemieniem, jeżeli tylko udało mu się odpocząć i uspokoić... Sharp zaczynał podejrzewać, że sam powinien pójść na ten wóz, a budzenie klaczy pozostawić drugiemu jednorożcowi. Tak może byłoby lepiej.
Nawet jeśli, to stało się jak się stało i wciąż musiał coś zrobić. A 'coś' oznaczało w tym momencie zrobienie coś z tymi dwoma stojącymi nieopodal i wzięcie się do roboty.
- Rain, znajdź naszą poranną wartę i sprawdź co robią. Powinni być w pobliżu obozu. Iron, jakbyś mogła rozpalić ognisko z powrotem. Powinniśmy wszyscy zjeść coś ciepłego. Star i ja zajmiemy się skrzyniami - powiedział głosem spokojnym, jednakże jasnym było też, że wydaje on polecenia, a nie prosi.
Matematyka wcale nie jest trudna. Po prostu jesteś debilem.