Starweave ruszyła za ogierem, ale nie pozwoliła wyprowadzić się aż za sam wóz. Zamiast tego lewitowała jedną z przednich nóg ogiera, „ciągnąc ją nieznacznie” aby ten się zatrzymał. – Tutaj wystarczy. – Powiedziała surowym tonem, zatrzymując się pomiędzy dwoma skrzynkami. Jej chłodne spojrzenie, oraz lekko oklapnięte uszy, jasno informowały ogiera, że coś się poważnie spierdoliło.
- Wyruszasz na spotkanie z nowym przyjacielem? Więc cena za karawanę razem z nami jest już uzgodniona. Przybyli już z pośrednikiem razem z kapslami? – Zapytała klacz półszeptem, bardziej samą siebie niż ogiera. – Nie... Dopiero przyjdzie obejrzeć towar, czy faktycznie wszystko się zgadza. – Mówiła szorstko przez cały czas wpatrując się w oczy ogiera. Wiedziała, że był od niej starszy, bardziej doświadczony. Miał większy autorytet i przyjaciółkę na której mógł swobodnie polegać. Wiedziała też, że to co właśnie powiedziała było niedorzeczne. I ona, mała Star, miała mu się postawić i grozić. Klacz nie była w stanie dłużej utrzymać wymiany spojrzeń, w konsekwencji czego spuściła w końcu głowę razem z uszami.
Takie zachowanie było rezultatem kupieckiego wychowania. W towarzystwie kucyków, które starają się dymać wszystkich przy każdej okazji, do tego w sposób nie mający nic wspólnego z seksem, takie rozważania były jak najbardziej na miejscu. Ale czy całe pustkowia takie same? czy naprawdę powinna atakować Sharpa w ten sposób? Zapytała się w myślach, tracąc jeszcze więcej pewności siebie. Nie mogła jednak na tym poprzestać i wpatrywać się w ziemię pod sobą, aż ogier w końcu coś powie. W końcu to były pustkowia, a ona tak jak każdy inny, miała prawo do walki o swoje życie. I klacz walczyła o nie, na swój własny sposób. Próbując wyprzedzić fakty i wydarzenia.
Świadomość tego, oraz obecność innych kucyków, które na pewno na nich teraz patrzyły, dodała jej otuchy. Przez pierwszą chwilę myślała, że im nie zależało. Ale potem przypomniała sobie, że nie wszyscy potrafią się bronić przed wrogiem, którego jeszcze nie widać. A ona miała swoje obawy. I rację gdzieś tam na pewno też. Zdeterminowana na powrót podniosła swój pyszczek, spoglądając w oczy ogiera.
- Sharp co ty wyprawiasz? – Zapytała tak jak przedtem, półszeptem, lecz tym razem już tonem mniej agresywnym, a bardziej „oskarżycielskim” z nutką żalu. – Tamtego ranka zginęło nas tak wielu. Została nas garstka, która ledwo uszła z życiem. – Kontynuowała z przejęciem i bogatą gestykulacją, machając nieznacznie kopytkiem. – Każda informacja o naszym położeniu będzie niezwykle cenna. Oni wyruszyli tyle ryzykując nie tylko dla ciebie. A ty odchodzisz od ogniska, kiedy Blue przysyła ci wiadomość. Nawet nie wiedziałam, że jeszcze jej nie ma. – Tupnęła kopytkiem. - Jedziemy na tym samym wózku i mamy prawo wiedzieć. Wszystko! – Skończyła, w końcu podnosząc swój głos w przypływie emocji i zdenerwowania.
- Wyruszasz na spotkanie z nowym przyjacielem? Więc cena za karawanę razem z nami jest już uzgodniona. Przybyli już z pośrednikiem razem z kapslami? – Zapytała klacz półszeptem, bardziej samą siebie niż ogiera. – Nie... Dopiero przyjdzie obejrzeć towar, czy faktycznie wszystko się zgadza. – Mówiła szorstko przez cały czas wpatrując się w oczy ogiera. Wiedziała, że był od niej starszy, bardziej doświadczony. Miał większy autorytet i przyjaciółkę na której mógł swobodnie polegać. Wiedziała też, że to co właśnie powiedziała było niedorzeczne. I ona, mała Star, miała mu się postawić i grozić. Klacz nie była w stanie dłużej utrzymać wymiany spojrzeń, w konsekwencji czego spuściła w końcu głowę razem z uszami.
Takie zachowanie było rezultatem kupieckiego wychowania. W towarzystwie kucyków, które starają się dymać wszystkich przy każdej okazji, do tego w sposób nie mający nic wspólnego z seksem, takie rozważania były jak najbardziej na miejscu. Ale czy całe pustkowia takie same? czy naprawdę powinna atakować Sharpa w ten sposób? Zapytała się w myślach, tracąc jeszcze więcej pewności siebie. Nie mogła jednak na tym poprzestać i wpatrywać się w ziemię pod sobą, aż ogier w końcu coś powie. W końcu to były pustkowia, a ona tak jak każdy inny, miała prawo do walki o swoje życie. I klacz walczyła o nie, na swój własny sposób. Próbując wyprzedzić fakty i wydarzenia.
Świadomość tego, oraz obecność innych kucyków, które na pewno na nich teraz patrzyły, dodała jej otuchy. Przez pierwszą chwilę myślała, że im nie zależało. Ale potem przypomniała sobie, że nie wszyscy potrafią się bronić przed wrogiem, którego jeszcze nie widać. A ona miała swoje obawy. I rację gdzieś tam na pewno też. Zdeterminowana na powrót podniosła swój pyszczek, spoglądając w oczy ogiera.
- Sharp co ty wyprawiasz? – Zapytała tak jak przedtem, półszeptem, lecz tym razem już tonem mniej agresywnym, a bardziej „oskarżycielskim” z nutką żalu. – Tamtego ranka zginęło nas tak wielu. Została nas garstka, która ledwo uszła z życiem. – Kontynuowała z przejęciem i bogatą gestykulacją, machając nieznacznie kopytkiem. – Każda informacja o naszym położeniu będzie niezwykle cenna. Oni wyruszyli tyle ryzykując nie tylko dla ciebie. A ty odchodzisz od ogniska, kiedy Blue przysyła ci wiadomość. Nawet nie wiedziałam, że jeszcze jej nie ma. – Tupnęła kopytkiem. - Jedziemy na tym samym wózku i mamy prawo wiedzieć. Wszystko! – Skończyła, w końcu podnosząc swój głos w przypływie emocji i zdenerwowania.