21-08-2014, 22:25
April rzuciła się na strażniczkę. Klacz ściskała w telekinezie pistolet, wyglądający na kaliber 9mm. Nie była to może ciężka broń, ale potrafiła narobić bałaganu, zwłaszcza na bliski dystans.
Niestety, kopyto martwego ogiera spoczywające wciąż na leżącej klaczy spowolniło jej ruchy, utrudniając atak. Dało to strażniczce czas na zauważenie szarżującej April i odruchowe cofnięcie się o krok. Jednorożec nie zastanawiał się długo, nie było nad czym.
Pistolet huknął ponownie w niewielkim pokoju. Pocisk przeszedł przez ogon April, nie czyniąc jej większej krzywdy. Zanim strażniczka zdołała wystrzelić drugi raz, klacz dopadła do niej, próbując wcisnąć jej jakiś przedmiot w gardło.
Zapalniczka co prawda nie odpaliła, ale wpadła do pyszczka klaczy, zaskakując ją. Zakrztusiła się ona, dając więźniarce czas na uderzenie jej w róg. Zanim jednak April zdążyła to zrobić, broń wypaliła ponownie, tym razem przeszywając jej prawą tylną nogę na wylot. Ból był potężny, ale zdołała dokończyć ruch, uderzając strażniczkę w róg. Ta krzyknęła z bólu, ale ustawienie jej głowy spowodowało, że zapalniczka wypadła jej z pyszczka.
Pistolet upadł na podłogę nieopodal.
Light wysłuchała Blue bez żadnych komentarzy. Emocje widoczne na jej pyszczku wędrowały od zamyślenia po zaskoczenie, po drodze zahaczając o kilka innych.
- Ja? Ładna? - zapytała się tylko z niedowierzaniem niebieskiej klaczy. Light spojrzała do tyłu, na miejsce z którego powinna wyrastać czwarta noga - Ty to co innego, ale ja... - dodała cichym głosem.
Sharp skinął głową ku Star. Jeżeli chcieli mieć szanse, musieli współpracować. Współpraca wymagała zaufania, a o to było ciężko na Pustkowiach. Był zadowolony z faktu, że klacz wydawała się przekonana co do jego intencji... albo po prostu zdecydowała się na razie z nim współpracować. Niezależnie od tego co było prawdą, póki co była po jego stronie... a przynajmniej tak myślał. Wiedzieć na pewno nie mógł, nie w przypadku tej klaczy.
- Nie, Star, to ja dziękuję tobie - odpowiedział. Było to szczere. Potrzebował kogoś, żeby go pilnował i odpędzał od co głupszych pomysłów. Nie znał się na dowodzeniu całą karawaną w pojedynkę. Czuł się pewnie w opiece nad rannymi czy chorymi kucykami, wiedział co zrobić gdy broń nie działała, potrafił rozdzielić obowiązki w swoim przedziale jurysdykcji... ale dowodzić samemu całą formacją? Ogier nie wiedział z której strony się do tego zabrać. Jeżeli boginie pozwolą, może uda im się to dociągnąć do końca, mimo wszystko.
- Zadbaj, żeby się nie pozabijali. Powinienem wrócić szybko. Jeżeli za godzinę mnie nie będzie, ruszajcie wzdłuż szlaku na północ - dokończył medyk, uśmiechając się lekko na pożegnanie. Czuł pewną ulgę, uciekając przynajmniej na chwilę z tego przeklętego obozu i mogąc zostawić problemy z nim związane za sobą. Z drugiej strony nie mógł być pewien, czy obóz w ogóle będzie jeszcze tu stać gdy wróci.
Pożegnał się z klaczą, wziął ze sobą potrzebny ekwipunek, w tym wyposażenie Rusty'ego i ruszył na spotkanie zwiadowcom...
Medyk wyruszył, pozostawiając obóz i kucyki w nim samym sobie. Nie napotkały one żadnych przeszkód w dalszym przygotowywaniu karawany do wyruszenia, nawet jeżeli była to praca raczej nudna. Godzina minęła szybko, a karawana była gotowa do podróży. Po ustaleniu szyku w jakim miały ustawić się wozy na czas podróży, obóz wreszcie się ruszył, pozostawiając okropieństwa nie tak dawnej bitwy za sobą.
Mimo tego, że Blue została z tyłu, a okolica zrobiła się już całkowicie jasna, zebra maszerowała dalej. Wciąż nieprzytomny kucyk ciążył młodemu ogierowi na grzbiecie. Blue musiała go mocno uderzyć, choć zdarzało mu się od czasu do czasu coś mamrotać, za każdym razem strasząc zebrę. Wraz z czasem zdarzało się to coraz częściej, raz czy dwa ogier też się poruszył.
Po nocy marszu i skradania się oraz spędzeniu poranku na niesieniu wcale nie tak lekkiego kucyka na grzbiecie Xander był wyczerpany, ale nie zatrzymywał się. Postój ot tu, pośrodku niczego, byłby po prostu samobójstwem.
Słońce wzeszło już chwilę temu, a padnięty ogier wciąż maszerował. W pewnej chwili zauważył ruch w oddali. Jego zmęczone oczy dopiero po chwili zidentyfikowały, że był to kucyk. Do tego znany mu kucyk. Patrzył bowiem na szybko zbliżającego się w jego stronę medyka karawany, Sharpa.
- Rusty? Żyjesz? - usłyszał, gdy jednorożec zbliżył się na odległość umożliwiającą komunikację bez podnoszenia głosu.
Notka: karawana znajduje się w tej chwili w drodze. Kucyki nią podróżujące mogą ze sobą rozmawiać i robić inne rzeczy. Iron i Rainfall ciągną ostatni wóz, wyraźnie lżejszy od reszty, choć nie dało się wszystkich skrzyń przeładować na pozostałe trzy wozy. Hilo jak i para najemników idą póki co na własnych kopytach obok wozów.
Niestety, kopyto martwego ogiera spoczywające wciąż na leżącej klaczy spowolniło jej ruchy, utrudniając atak. Dało to strażniczce czas na zauważenie szarżującej April i odruchowe cofnięcie się o krok. Jednorożec nie zastanawiał się długo, nie było nad czym.
Pistolet huknął ponownie w niewielkim pokoju. Pocisk przeszedł przez ogon April, nie czyniąc jej większej krzywdy. Zanim strażniczka zdołała wystrzelić drugi raz, klacz dopadła do niej, próbując wcisnąć jej jakiś przedmiot w gardło.
Zapalniczka co prawda nie odpaliła, ale wpadła do pyszczka klaczy, zaskakując ją. Zakrztusiła się ona, dając więźniarce czas na uderzenie jej w róg. Zanim jednak April zdążyła to zrobić, broń wypaliła ponownie, tym razem przeszywając jej prawą tylną nogę na wylot. Ból był potężny, ale zdołała dokończyć ruch, uderzając strażniczkę w róg. Ta krzyknęła z bólu, ale ustawienie jej głowy spowodowało, że zapalniczka wypadła jej z pyszczka.
Pistolet upadł na podłogę nieopodal.
Light wysłuchała Blue bez żadnych komentarzy. Emocje widoczne na jej pyszczku wędrowały od zamyślenia po zaskoczenie, po drodze zahaczając o kilka innych.
- Ja? Ładna? - zapytała się tylko z niedowierzaniem niebieskiej klaczy. Light spojrzała do tyłu, na miejsce z którego powinna wyrastać czwarta noga - Ty to co innego, ale ja... - dodała cichym głosem.
Sharp skinął głową ku Star. Jeżeli chcieli mieć szanse, musieli współpracować. Współpraca wymagała zaufania, a o to było ciężko na Pustkowiach. Był zadowolony z faktu, że klacz wydawała się przekonana co do jego intencji... albo po prostu zdecydowała się na razie z nim współpracować. Niezależnie od tego co było prawdą, póki co była po jego stronie... a przynajmniej tak myślał. Wiedzieć na pewno nie mógł, nie w przypadku tej klaczy.
- Nie, Star, to ja dziękuję tobie - odpowiedział. Było to szczere. Potrzebował kogoś, żeby go pilnował i odpędzał od co głupszych pomysłów. Nie znał się na dowodzeniu całą karawaną w pojedynkę. Czuł się pewnie w opiece nad rannymi czy chorymi kucykami, wiedział co zrobić gdy broń nie działała, potrafił rozdzielić obowiązki w swoim przedziale jurysdykcji... ale dowodzić samemu całą formacją? Ogier nie wiedział z której strony się do tego zabrać. Jeżeli boginie pozwolą, może uda im się to dociągnąć do końca, mimo wszystko.
- Zadbaj, żeby się nie pozabijali. Powinienem wrócić szybko. Jeżeli za godzinę mnie nie będzie, ruszajcie wzdłuż szlaku na północ - dokończył medyk, uśmiechając się lekko na pożegnanie. Czuł pewną ulgę, uciekając przynajmniej na chwilę z tego przeklętego obozu i mogąc zostawić problemy z nim związane za sobą. Z drugiej strony nie mógł być pewien, czy obóz w ogóle będzie jeszcze tu stać gdy wróci.
Pożegnał się z klaczą, wziął ze sobą potrzebny ekwipunek, w tym wyposażenie Rusty'ego i ruszył na spotkanie zwiadowcom...
Medyk wyruszył, pozostawiając obóz i kucyki w nim samym sobie. Nie napotkały one żadnych przeszkód w dalszym przygotowywaniu karawany do wyruszenia, nawet jeżeli była to praca raczej nudna. Godzina minęła szybko, a karawana była gotowa do podróży. Po ustaleniu szyku w jakim miały ustawić się wozy na czas podróży, obóz wreszcie się ruszył, pozostawiając okropieństwa nie tak dawnej bitwy za sobą.
Mimo tego, że Blue została z tyłu, a okolica zrobiła się już całkowicie jasna, zebra maszerowała dalej. Wciąż nieprzytomny kucyk ciążył młodemu ogierowi na grzbiecie. Blue musiała go mocno uderzyć, choć zdarzało mu się od czasu do czasu coś mamrotać, za każdym razem strasząc zebrę. Wraz z czasem zdarzało się to coraz częściej, raz czy dwa ogier też się poruszył.
Po nocy marszu i skradania się oraz spędzeniu poranku na niesieniu wcale nie tak lekkiego kucyka na grzbiecie Xander był wyczerpany, ale nie zatrzymywał się. Postój ot tu, pośrodku niczego, byłby po prostu samobójstwem.
Słońce wzeszło już chwilę temu, a padnięty ogier wciąż maszerował. W pewnej chwili zauważył ruch w oddali. Jego zmęczone oczy dopiero po chwili zidentyfikowały, że był to kucyk. Do tego znany mu kucyk. Patrzył bowiem na szybko zbliżającego się w jego stronę medyka karawany, Sharpa.
- Rusty? Żyjesz? - usłyszał, gdy jednorożec zbliżył się na odległość umożliwiającą komunikację bez podnoszenia głosu.
Notka: karawana znajduje się w tej chwili w drodze. Kucyki nią podróżujące mogą ze sobą rozmawiać i robić inne rzeczy. Iron i Rainfall ciągną ostatni wóz, wyraźnie lżejszy od reszty, choć nie dało się wszystkich skrzyń przeładować na pozostałe trzy wozy. Hilo jak i para najemników idą póki co na własnych kopytach obok wozów.
Matematyka wcale nie jest trudna. Po prostu jesteś debilem.