12-09-2014, 20:28
Sharp skinął głową ku White, na przywitanie. Dobrą wiadomością było, że stajenny kuc zdołał jednak stanąć na wszystkie cztery nogi i człapać na równi z karawaną. Klacz zachowała się skrajnie nieodpowiedzialnie poprzedniego wieczora... Ale może były jeszcze jakieś nadzieje na nauczenie jej życia na Pustkowiach. Medyk znał wiele przypadków kucyków ze Stajni które szybko straciły na powierzchni życie tylko dlatego, że nie wiedziały o rzeczach oczywistych dla mieszkańców pustkowia.
Odwrócił się ku Star, mając zamiar odpowiedzieć na właśnie zadane pytania, ale pewna niebieska klacz go w tym uprzedziła. Ogier uśmiechnął się wewnętrznie. Miał wciąż wielką ochotę to wszystko rzucić w kąt i pójść leżeć wraz z Blue na wóz. Niestety, nie tak miało to wyglądać.
Na wspomnienie o Hilo spojrzał w stronę karawany. Ogier przeszedł przez sporo, ale czemu... Wzrok medyka przeszedł na trójnogą klacz stojącą nieopodal, po czym z powrotem na wozy. Pojął o co musi chodzić Blue. Przecież byli z tej samej osady, musieli się znać. Znajomy pyszczek obojgu im powinien pomóc. Jednorożec skarcił sam siebie w myślach za nie pomyślenie o tym wcześniej.
Poczekał, aż Blue skończy mówić przed dodaniem czegoś od siebie.
- Blue opowiedziała mi już dokładniej, co nas czeka. Porozmawiamy o tym na wozach. - medyk, wciąż mówiąc, podszedł do leżącego bandyty i sprawdził, czy łańcuch się trzyma. Na wspomnienie o wozach spojrzał w stronę karawany, która w zasadzie była już obok nich. Medyk zauważył Hilo, odbijającego lekko od wozów i idącego spokojnym krokiem w ich stronę. W pewnej chwili jednak kucyk stanął w miejscu, patrząc się na ich grupę w osłupieniu. A raczej na jednego, konkretnego, kucyka: Light. Ta wydawała się go jeszcze nie zauważyć, przyglądając się rozmowie trójki karawaniarzy.
April udało się uruchomić zaklęcie niewidzialności, które natychmiast zaczęło wyciągać od rannej klaczy potężne ilości energii. Noc mijała i było coraz jaśniej z minuty na minutę, co nie pomagało w utrzymaniu skomplikowanego zaklęcia. Klacz jednorożca podkradła się do ogiera, trzymając przy sobie całą zdobytą broń. Przy bliższej inspekcji karabin wyglądał na średniego zasięgu broń samopowtarzalną, jednak więcej April dojrzeć nie potrafiła. Nie znała tej broni, a bez takiej znajomości żaden kucyk nie byłby w stanie zdalnie czegokolwiek z nią zrobić. Nie mogła nawet dojrzeć czy broń w ogóle ma bezpiecznik.
SATS włączył się, po długich sekundach skradania się wyciągającego od klaczy o wiele więcej energii niż była w stanie oddać. April rzuciła się na nie spodziewającego się niczego strażnika z nożem. Nie usłyszał jej prawdopodobnie z powodu zamieszania panującego w wiosce. Nawet z tej pustej ulicy klacz mogła usłyszeć głośne rozmowy i zgiełk, który zupełnie nie pasował do normalnie funkcjonującej osady. Było w nim zdecydowanie za dużo krzyków.
Zmęczenie klaczy nie pozwoliło jednak na wykonanie planu w stu procentach. Dzięki zaklęciu wspomagającemu nóż zadał cios, jednak był to cios niezdarny i niewprawny. Strażnik wydał z siebie okrzyk zaskoczenia nagłym bólem zanim z jego szyi buchnęła krew, przecinając tkanki i zalewając krtań ogiera krwią. Upadł na ziemię, patrząc się w przestrzeń szklistym i przerażonym wzrokiem. Zaklęcie niewidzialności April przestało funkcjonować w momencie ataku, pozostawiając klacz jeszcze bardziej zmęczoną i zamroczoną niż wcześniej. Dało to też ogierowi możliwość ujrzenia swego zabójcy. Skupił on wzrok na April, mrugając gwałtownie oczami. Rozległ się odgłos bulgotania, gdy strażnik desperacko próbował coś powiedzieć w swych ostatnich chwilach. Sposób zadania śmiertelnego ciosu uniemożliwiał to, pozostawiając klacz przed obrazem wielkich, brązowych oczu wpatrujących się w nią, pełnych strachu.
Odwrócił się ku Star, mając zamiar odpowiedzieć na właśnie zadane pytania, ale pewna niebieska klacz go w tym uprzedziła. Ogier uśmiechnął się wewnętrznie. Miał wciąż wielką ochotę to wszystko rzucić w kąt i pójść leżeć wraz z Blue na wóz. Niestety, nie tak miało to wyglądać.
Na wspomnienie o Hilo spojrzał w stronę karawany. Ogier przeszedł przez sporo, ale czemu... Wzrok medyka przeszedł na trójnogą klacz stojącą nieopodal, po czym z powrotem na wozy. Pojął o co musi chodzić Blue. Przecież byli z tej samej osady, musieli się znać. Znajomy pyszczek obojgu im powinien pomóc. Jednorożec skarcił sam siebie w myślach za nie pomyślenie o tym wcześniej.
Poczekał, aż Blue skończy mówić przed dodaniem czegoś od siebie.
- Blue opowiedziała mi już dokładniej, co nas czeka. Porozmawiamy o tym na wozach. - medyk, wciąż mówiąc, podszedł do leżącego bandyty i sprawdził, czy łańcuch się trzyma. Na wspomnienie o wozach spojrzał w stronę karawany, która w zasadzie była już obok nich. Medyk zauważył Hilo, odbijającego lekko od wozów i idącego spokojnym krokiem w ich stronę. W pewnej chwili jednak kucyk stanął w miejscu, patrząc się na ich grupę w osłupieniu. A raczej na jednego, konkretnego, kucyka: Light. Ta wydawała się go jeszcze nie zauważyć, przyglądając się rozmowie trójki karawaniarzy.
April udało się uruchomić zaklęcie niewidzialności, które natychmiast zaczęło wyciągać od rannej klaczy potężne ilości energii. Noc mijała i było coraz jaśniej z minuty na minutę, co nie pomagało w utrzymaniu skomplikowanego zaklęcia. Klacz jednorożca podkradła się do ogiera, trzymając przy sobie całą zdobytą broń. Przy bliższej inspekcji karabin wyglądał na średniego zasięgu broń samopowtarzalną, jednak więcej April dojrzeć nie potrafiła. Nie znała tej broni, a bez takiej znajomości żaden kucyk nie byłby w stanie zdalnie czegokolwiek z nią zrobić. Nie mogła nawet dojrzeć czy broń w ogóle ma bezpiecznik.
SATS włączył się, po długich sekundach skradania się wyciągającego od klaczy o wiele więcej energii niż była w stanie oddać. April rzuciła się na nie spodziewającego się niczego strażnika z nożem. Nie usłyszał jej prawdopodobnie z powodu zamieszania panującego w wiosce. Nawet z tej pustej ulicy klacz mogła usłyszeć głośne rozmowy i zgiełk, który zupełnie nie pasował do normalnie funkcjonującej osady. Było w nim zdecydowanie za dużo krzyków.
Zmęczenie klaczy nie pozwoliło jednak na wykonanie planu w stu procentach. Dzięki zaklęciu wspomagającemu nóż zadał cios, jednak był to cios niezdarny i niewprawny. Strażnik wydał z siebie okrzyk zaskoczenia nagłym bólem zanim z jego szyi buchnęła krew, przecinając tkanki i zalewając krtań ogiera krwią. Upadł na ziemię, patrząc się w przestrzeń szklistym i przerażonym wzrokiem. Zaklęcie niewidzialności April przestało funkcjonować w momencie ataku, pozostawiając klacz jeszcze bardziej zmęczoną i zamroczoną niż wcześniej. Dało to też ogierowi możliwość ujrzenia swego zabójcy. Skupił on wzrok na April, mrugając gwałtownie oczami. Rozległ się odgłos bulgotania, gdy strażnik desperacko próbował coś powiedzieć w swych ostatnich chwilach. Sposób zadania śmiertelnego ciosu uniemożliwiał to, pozostawiając klacz przed obrazem wielkich, brązowych oczu wpatrujących się w nią, pełnych strachu.
Matematyka wcale nie jest trudna. Po prostu jesteś debilem.