16-09-2014, 20:28
Amity nie zareagowała na komentarz klaczy w żaden widoczny dla niej sposób.
Grupa kucyków ruszyła w lewo, wybierając, rzecz jasna, ucieczkę. Wyglądało na to, że ich droga ucieczki stała otworem. Przed nimi rozpościerała się spora równina, spotykająca łagodne wzgórza i drzewa na horyzoncie. Najbliższa osłona była na południu, pięćset, może sześćset metrów od uciekinierów.
Hilo obserwował poczynania klaczy uważnie. Nie wiedział co ona uczyni w tej sytuacji, nie miał zamiaru ryzykować... Kiwnął głową, gdy Star ostatecznie się wycofała, ruszając w kierunku wozów. Dwa kuce pozostały tak, obok nieprzytomnego ogiera. Jednorożec spoglądał na niego raz po raz.
Starszy najemnik skinął głową, przekazując polecenie brahminom i kierując się do tyłu wozu. Młodszy w pierwszej chwili położył po sobie uszy, ale w końcu ruszył posłusznie w poszukiwaniu konserw.
Wozy przed dwiema klaczami się zatrzymały. Krzyk Starweave był wcześniej dla nich wyraźnie słyszalny. Niedługo po tym przy kucykach pojawił się starszy z najemników. Ogier zatrzymał się koło klaczy, spoglądając na kuce ziemne.
- Pół godziny postoju - powiedział, zaczynając wypinać Rain z uprzęży - Jakbyście się chciały położyć na chwilę, czy coś zrobić - skomentował, rozpracowując mocowania niewygodnej uprzęży przymocowującej ciężkozbrojną klacz do wozu.
Dlaczego? Dlaczego to zawsze działo się im? Dlaczego Pustkowia się na nich uwzięły? Medyk nie znał odpowiedzi na żadne z tych pytań. Zadawał je sobie często. Jedynym wnioskiem do którego dochodził za każdym razem było to, że Pustkowia po prostu nienawidzą każdego, obierając sobie za swój główny cel dokopanie wszystkim kucykom mieszkającym na nich.
- Bo Pustkowia nas nienawidzą - powiedział cicho, gładząc sierść przyjaciółki kopytem. Nie było innej odpowiedzi.
Ostatnim pytaniem jednak niebieska klacz zaskoczyła Sharpa. W jego głowie pojawiło się ukucie gniewu... ale nie na nią. Gniewu na wszystko co doprowadziło Blue do takiego stanu. Ścisnął ją mocniej. Musiał coś powiedzieć, ale nie wiedział, czy będzie w stanie kontrolować swój głos. W końcu zdecydował się na ryzyko.
- Blue, czemu tak mówisz? Nikt nie zasługuje na coś takiego, a na pewno nie ty - powiedział najbardziej przekonującym głosem na jaki było go stać... aczkolwiek załamanie się jego głosu pod koniec zdania nieco zniszczyło ten obraz. Najchętniej by zamilknął i tym razem samemu wypłakał się w niebieską sierść przyjaciółki. Ale nie mógł tego zrobić. Ona potrzebowała jego wsparcia bardziej. Dlatego ogier spróbował przełknąć własne ponure myśli i skupić się na pomocy niebieskiej, jakkolwiek trudne by tu nie było.
Grupa kucyków ruszyła w lewo, wybierając, rzecz jasna, ucieczkę. Wyglądało na to, że ich droga ucieczki stała otworem. Przed nimi rozpościerała się spora równina, spotykająca łagodne wzgórza i drzewa na horyzoncie. Najbliższa osłona była na południu, pięćset, może sześćset metrów od uciekinierów.
Hilo obserwował poczynania klaczy uważnie. Nie wiedział co ona uczyni w tej sytuacji, nie miał zamiaru ryzykować... Kiwnął głową, gdy Star ostatecznie się wycofała, ruszając w kierunku wozów. Dwa kuce pozostały tak, obok nieprzytomnego ogiera. Jednorożec spoglądał na niego raz po raz.
Starszy najemnik skinął głową, przekazując polecenie brahminom i kierując się do tyłu wozu. Młodszy w pierwszej chwili położył po sobie uszy, ale w końcu ruszył posłusznie w poszukiwaniu konserw.
Wozy przed dwiema klaczami się zatrzymały. Krzyk Starweave był wcześniej dla nich wyraźnie słyszalny. Niedługo po tym przy kucykach pojawił się starszy z najemników. Ogier zatrzymał się koło klaczy, spoglądając na kuce ziemne.
- Pół godziny postoju - powiedział, zaczynając wypinać Rain z uprzęży - Jakbyście się chciały położyć na chwilę, czy coś zrobić - skomentował, rozpracowując mocowania niewygodnej uprzęży przymocowującej ciężkozbrojną klacz do wozu.
Dlaczego? Dlaczego to zawsze działo się im? Dlaczego Pustkowia się na nich uwzięły? Medyk nie znał odpowiedzi na żadne z tych pytań. Zadawał je sobie często. Jedynym wnioskiem do którego dochodził za każdym razem było to, że Pustkowia po prostu nienawidzą każdego, obierając sobie za swój główny cel dokopanie wszystkim kucykom mieszkającym na nich.
- Bo Pustkowia nas nienawidzą - powiedział cicho, gładząc sierść przyjaciółki kopytem. Nie było innej odpowiedzi.
Ostatnim pytaniem jednak niebieska klacz zaskoczyła Sharpa. W jego głowie pojawiło się ukucie gniewu... ale nie na nią. Gniewu na wszystko co doprowadziło Blue do takiego stanu. Ścisnął ją mocniej. Musiał coś powiedzieć, ale nie wiedział, czy będzie w stanie kontrolować swój głos. W końcu zdecydował się na ryzyko.
- Blue, czemu tak mówisz? Nikt nie zasługuje na coś takiego, a na pewno nie ty - powiedział najbardziej przekonującym głosem na jaki było go stać... aczkolwiek załamanie się jego głosu pod koniec zdania nieco zniszczyło ten obraz. Najchętniej by zamilknął i tym razem samemu wypłakał się w niebieską sierść przyjaciółki. Ale nie mógł tego zrobić. Ona potrzebowała jego wsparcia bardziej. Dlatego ogier spróbował przełknąć własne ponure myśli i skupić się na pomocy niebieskiej, jakkolwiek trudne by tu nie było.
Matematyka wcale nie jest trudna. Po prostu jesteś debilem.