Najbliższą trójki kucyków ruinę stanowił zespół paru drewnianych budynków, z czego tylko jeden jeszcze jako-tako się trzymał i nie groził zawaleniem w każdej chwili. Całość wyglądała na niewielkich rozmiarów przedwojenną farmę, a najlepiej zachowany budynek był prawdopodobnie niegdyś domem mieszkalnym, a nie konstrukcją gospodarczą.
Kompleks znajdował się jeszcze kawałek od nich, ale byli wystarczająco blisko żeby widzieć, że farma była najprawdopodobniej opuszczona. Usytuowana praktycznie tuż obok drogi, była tym czego szukali uciekinierzy. Trójka odczuwała, mimo odpoczynku parę godzin wcześniej, zmęczenie i postój był dla nich kuszącą opcją.
- W zasadzie to... samo jakoś wyszło - odezwał się Picky, ostrożnie dobierając słowa - Stopniowo. Ale to Amity pierwsza ubrała to w słowa - dodał, z uśmiechem. Był zmęczony, adrenalina dawno odeszła z jego organizmu, nie do końca wyleczona rana wciąż bolała, ale był ze swoją żoną i byli wolni, czego chcieć więcej?
Prawdopodobnie pożywienia i picia. Ciała kucyków zaczynały powoli przypominać o tym, że nie mieli okazji nic zjeść od co najmniej doby.
Light spoglądała na Star spośród sierści swojego wuja. Cofnęła się lekko, gdy obca klacz zbliżyła się nieco za bardzo. Hilo pogłaskał klaczkę kopytem w uspokajający sposób, zapewniając ją, że jest bezpieczna. Tylko dlatego trójnoga nie uciekła bardziej.
Niepełnosprawna klacz kiwnęła głową. Nie ufała ledwo poznanemu jednorożcowi, ale jej wuj wydawał się nie protestować. Musiała się zdać na niego. Ogier zaś wciąż obserwował leżącego kucyka, bezwiednie głaszcząc młodszą klacz, przytulając ją do siebie. Dopiero gdy Star się do niego odezwała zwrócił uwagę na klacz.
- Tak, myślę, że to będzie najlepsze... - zaczął. Light wygrzebała się, choć niechętnie, z jego uścisku. Ogier zbliżył pyszczek do uszu Star.
- Uważajce... Light musi mieć dobry powód, żeby się go bać - wyszeptał ledwie słyszalnie przed ruszeniem by pomóc wstać trójnogiej. Ta ostatnia pisnęła z zaskoczenia i gwałtownie wciągnęła powietrze do płuc, gdy nagle uniosła się nad ziemię. Podobne doznanie przeżyła już nad ranem, w o wiele bardziej stresujących warunkach, dlatego też szybko przestała protestować, choć została wzięta z zaskoczenia.
Tak jak został wzięty z zaskoczenia jej wuj, gdy nagle na grzbiet zrzucono mu wcale nie tak mały ciężar. Ledwo poprzedniego dnia połatane rany zabolały przez chwilę znowu, a z pyszczka ogiera uciekło ciche stęknięcie wysiłku i niezadowolenia, ale po chwili Hilo stanął na wyprostowanych nogach, spoglądając na spoczywającą mu na grzbiecie Light. Uśmiechnął się do klaczy i zaczął powoli iść w stronę karawany, choć sprawiało mu to problemy.
- Nie ma za co, Blue - odpowiedział szeptem medyk do już śpiącej klaczy. Niebieska zasnęła w jego objęciach, pozostawiając go w potrzasku na przynajmniej kilka godzin. Nie żeby miał cokolwiek przeciwko. Ogier ostrożnie użył swojej telekinezy tak jak i mięśni, żeby ułożyć zarówno siebie jak i swoją przyjaciółkę w wygodniejszej, leżącej pozycji na podłodze wozu, nie przerywając przy tym uścisku. Ta w której się znajdowali jeszcze przed chwilą na pewno by nie miała dobrych efektów na regenerację energii niebieskiej.
Ogierowi w tej chwili brakowało jedynie jakiegoś miłego w dotyku kocyka, żeby przykryć jego i śpiącą klacz, ale nie można było mieć wszystkiego. Z uśmiechem przesunął swoje kopyto po sierści przyjaciółki. Będą musieli stawić czoła problemom świata zewnętrznego, ale nie teraz. Były ważniejsze rzeczy od wozów i brahminów. Jedna z takich rzeczy leżała właśnie w jego kopytach.
Wtedy ogier przypomniał sobie, że w jukach faktycznie ma kocyk. Sięgnął leniwie telekinezą do jednej z toreb. Gdy nie znalazł tam pożądanego przedmiotu, ruszył do następnej. W końcu znalazł tam obiekt swoich poszukiwań. Jednorożec przykrył siebie i Blue za pomocą kocyka, czyniąc ten moment jeszcze lepszym. Nic tylko wpełznąć pod materiał i zniknąć.
Medyk odkrył, że leżąc tak czuje się lepiej i bezpieczniej niż mógł od bardzo długiego czasu. Szybko jego myśli odpłynęły w bardziej abstrakcyjne pola, posyłając Sharpa w bardzo bliski spaniu stan rozluźnienia. Mógłby tak trwać po aż do następnej apokalipsy.
Kompleks znajdował się jeszcze kawałek od nich, ale byli wystarczająco blisko żeby widzieć, że farma była najprawdopodobniej opuszczona. Usytuowana praktycznie tuż obok drogi, była tym czego szukali uciekinierzy. Trójka odczuwała, mimo odpoczynku parę godzin wcześniej, zmęczenie i postój był dla nich kuszącą opcją.
- W zasadzie to... samo jakoś wyszło - odezwał się Picky, ostrożnie dobierając słowa - Stopniowo. Ale to Amity pierwsza ubrała to w słowa - dodał, z uśmiechem. Był zmęczony, adrenalina dawno odeszła z jego organizmu, nie do końca wyleczona rana wciąż bolała, ale był ze swoją żoną i byli wolni, czego chcieć więcej?
Prawdopodobnie pożywienia i picia. Ciała kucyków zaczynały powoli przypominać o tym, że nie mieli okazji nic zjeść od co najmniej doby.
Light spoglądała na Star spośród sierści swojego wuja. Cofnęła się lekko, gdy obca klacz zbliżyła się nieco za bardzo. Hilo pogłaskał klaczkę kopytem w uspokajający sposób, zapewniając ją, że jest bezpieczna. Tylko dlatego trójnoga nie uciekła bardziej.
Niepełnosprawna klacz kiwnęła głową. Nie ufała ledwo poznanemu jednorożcowi, ale jej wuj wydawał się nie protestować. Musiała się zdać na niego. Ogier zaś wciąż obserwował leżącego kucyka, bezwiednie głaszcząc młodszą klacz, przytulając ją do siebie. Dopiero gdy Star się do niego odezwała zwrócił uwagę na klacz.
- Tak, myślę, że to będzie najlepsze... - zaczął. Light wygrzebała się, choć niechętnie, z jego uścisku. Ogier zbliżył pyszczek do uszu Star.
- Uważajce... Light musi mieć dobry powód, żeby się go bać - wyszeptał ledwie słyszalnie przed ruszeniem by pomóc wstać trójnogiej. Ta ostatnia pisnęła z zaskoczenia i gwałtownie wciągnęła powietrze do płuc, gdy nagle uniosła się nad ziemię. Podobne doznanie przeżyła już nad ranem, w o wiele bardziej stresujących warunkach, dlatego też szybko przestała protestować, choć została wzięta z zaskoczenia.
Tak jak został wzięty z zaskoczenia jej wuj, gdy nagle na grzbiet zrzucono mu wcale nie tak mały ciężar. Ledwo poprzedniego dnia połatane rany zabolały przez chwilę znowu, a z pyszczka ogiera uciekło ciche stęknięcie wysiłku i niezadowolenia, ale po chwili Hilo stanął na wyprostowanych nogach, spoglądając na spoczywającą mu na grzbiecie Light. Uśmiechnął się do klaczy i zaczął powoli iść w stronę karawany, choć sprawiało mu to problemy.
- Nie ma za co, Blue - odpowiedział szeptem medyk do już śpiącej klaczy. Niebieska zasnęła w jego objęciach, pozostawiając go w potrzasku na przynajmniej kilka godzin. Nie żeby miał cokolwiek przeciwko. Ogier ostrożnie użył swojej telekinezy tak jak i mięśni, żeby ułożyć zarówno siebie jak i swoją przyjaciółkę w wygodniejszej, leżącej pozycji na podłodze wozu, nie przerywając przy tym uścisku. Ta w której się znajdowali jeszcze przed chwilą na pewno by nie miała dobrych efektów na regenerację energii niebieskiej.
Ogierowi w tej chwili brakowało jedynie jakiegoś miłego w dotyku kocyka, żeby przykryć jego i śpiącą klacz, ale nie można było mieć wszystkiego. Z uśmiechem przesunął swoje kopyto po sierści przyjaciółki. Będą musieli stawić czoła problemom świata zewnętrznego, ale nie teraz. Były ważniejsze rzeczy od wozów i brahminów. Jedna z takich rzeczy leżała właśnie w jego kopytach.
Wtedy ogier przypomniał sobie, że w jukach faktycznie ma kocyk. Sięgnął leniwie telekinezą do jednej z toreb. Gdy nie znalazł tam pożądanego przedmiotu, ruszył do następnej. W końcu znalazł tam obiekt swoich poszukiwań. Jednorożec przykrył siebie i Blue za pomocą kocyka, czyniąc ten moment jeszcze lepszym. Nic tylko wpełznąć pod materiał i zniknąć.
Medyk odkrył, że leżąc tak czuje się lepiej i bezpieczniej niż mógł od bardzo długiego czasu. Szybko jego myśli odpłynęły w bardziej abstrakcyjne pola, posyłając Sharpa w bardzo bliski spaniu stan rozluźnienia. Mógłby tak trwać po aż do następnej apokalipsy.
Matematyka wcale nie jest trudna. Po prostu jesteś debilem.