Panowie, to będzie długi post, za co z góry przepraszam. Normalnie nie czuje potrzeby dzielenia się opinią o dziełach literackich w internecie, lecz Project Horizons w moich oczach zasługuje przynajmniej na to, bym napisał historie o tym, czym ten fanfik mógłby być, gdyby poprowadzono go do końca z taką samą miłością i oddaniem, jaką charakteryzowały się pierwsze rozdziały.
Początkowa Blackjack to jedna z lepiej napisanych postaci, z jaką miałem okazję się zetknąć. Szalona, niezrównoważona, kierująca się tak na początku niezrozumiałym kodeksem moralnym, zdolna do zarówno wielkiego poświęcenia, jak i okrucieństwa. Bohaterkę, którą można albo pokochać, albo znienawidzić. Dodatkowo ulegała wybitnie napisanemu rozwojowi postaci.
Zmiany Blackjack dziele na dwa główne okresy: czas wzlotu, gdy stała się jedną z najlepiej napisanych postaci (od początku aż do pojawienia się Legata), oraz upadku, gdy to samo, co wcześniej tworzyło tak dobrą postać, zamieniło się w groteskę i rzecz tak głęboko zawodzącą na wszystkich liniach, że ciężko było mi się przebić przez każdy kolejny rozdział. Weźmy na przykład postać Dealera. Przyznaje, że w początkowych rozdziałach jego kreacja była doskonała. To, że nie wiedzieliśmy, czy jest on tylko wytworem umysłu Blackjack, niszczonego przez wszystko, co doświadczyła na pustkowiach, czy też czymś więcej, ciekawiło czytelnika niezmiernie. I była to jedna z tych tajemnic, która nie wymaga dokładnego wyjaśniania (niechże cię Echo...). To coś w stylu Midichlorianów w Gwiezdnych Wojnach. Nutka tajemnicy naprawdę zachęcała mnie do lektury.
Co najsmutniejsze wydaje mi się, że Somber też to rozumiał. Świadczą o tym sceny w ostatnim rozdziale. Przez jakieś 10 rozdziałów przed końcem, muszę przyznać, że nie czułem tego geniuszu Sombry, który zawsze mi się objawiał, przy czytaniu pierwszej połowy fika. Za to w ostatnim rozdziale znalazła się scena z Dealerem, która naprawdę mnie usatysfakcjonowała. TO jest Dealer, jaki powinien objawiać się Blackjack. To jest ta nieposkromiona aura pustkowi, która praktycznie definiowała ten fanfik w początkowej jego części. Czytając ten fragment, znów czułem się, jakbym odkrywał przygody Blackjack po wyjściu ze Stable 99. Po prostu świetny.
Tak na koniec opiszę pewną teorię, którą tak wpadła mi do głowy. Somber, jak sam jego nick wskazuje, bardzo lubi unieszczęśliwiać Blackjack. Praktycznie każdy rozdział przy końcu miał na celu jak najszybsze wpędzenie jej w najgłębsze otchłanie depresji. Na końcu nawet dowiadujemy się prawdziwego znaczenia jej Cutie Marka. I to chyba, w połączeniu z epilogiem, miało być ostatnim gwoździem do pognębienia Blackjack. Bo jaką z tego można wywnioskować konkluzje? Blackjack zawsze wygra. Przeżyje. Nie jest w stanie umrzeć. Jej najbliżsi umierają, ona zostaje sama. Cała pozostała otoczka epilogu, zdaje się fanservicową odpowiedzią na krytykę czytelników, że Blackjack może spotkać tylko zło i śmierć. DWIEŚCIE LAT po całej walce, po całym tym cierpieniu, Blackjack wciąż żyje, mimo śmierci praktycznie wszystkich jej przyjaciół. Ratowanie Rampage i życie z Littlepip to tylko złudzenia, mające ukryć gorzką prawdę, że Blackjack musi cierpieć.
To chyba koniec mojej długiej podróży z Project Horizons. Jako jeden z fanfików, na którym nauczyłem się sprawnie czytać po angielsku (na początku czytałem może dziesięć stron na godzinę,pod koniec nie widziałem już różnicy między czytaniem po angielsku jak po polsku), na zawsze zapamiętam jego najlepszą stronę. Sam Somber stwierdził, że dzięki PH poprawił swoje zdolności pisarskie, więc będę z niecierpliwością wyczekiwać jego nowych dzieł. Bo biorąc najlepsze części z PH, naprawdę mogłoby powstać arcydzieło. A tak... Nowym czytelnikom, naprawdę sugeruje zakończenie lektury po mniej więcej połowie. Później niestety czar znika. Zostaje tylko gorzkie rozczarowanie z nutką ciekawych pomysłów.
Ps. Też bym wypił na zakończenie tego fanfika i przede wszystkim za zdrowie autora, bo jakby nie patrzeć stworzenie czegoś tak wielkiego i w wielu momentach świetnego zasługuje na najwyższe uznanie
Ps2. W takim razie teraz tylko wyczekiwać zakończenia Murkiego. Zgadzam sie z przedmówcą, Fuzzy nas nie zawiedzie.
Początkowa Blackjack to jedna z lepiej napisanych postaci, z jaką miałem okazję się zetknąć. Szalona, niezrównoważona, kierująca się tak na początku niezrozumiałym kodeksem moralnym, zdolna do zarówno wielkiego poświęcenia, jak i okrucieństwa. Bohaterkę, którą można albo pokochać, albo znienawidzić. Dodatkowo ulegała wybitnie napisanemu rozwojowi postaci.
Zmiany Blackjack dziele na dwa główne okresy: czas wzlotu, gdy stała się jedną z najlepiej napisanych postaci (od początku aż do pojawienia się Legata), oraz upadku, gdy to samo, co wcześniej tworzyło tak dobrą postać, zamieniło się w groteskę i rzecz tak głęboko zawodzącą na wszystkich liniach, że ciężko było mi się przebić przez każdy kolejny rozdział. Weźmy na przykład postać Dealera. Przyznaje, że w początkowych rozdziałach jego kreacja była doskonała. To, że nie wiedzieliśmy, czy jest on tylko wytworem umysłu Blackjack, niszczonego przez wszystko, co doświadczyła na pustkowiach, czy też czymś więcej, ciekawiło czytelnika niezmiernie. I była to jedna z tych tajemnic, która nie wymaga dokładnego wyjaśniania (niechże cię Echo...). To coś w stylu Midichlorianów w Gwiezdnych Wojnach. Nutka tajemnicy naprawdę zachęcała mnie do lektury.
Co najsmutniejsze wydaje mi się, że Somber też to rozumiał. Świadczą o tym sceny w ostatnim rozdziale. Przez jakieś 10 rozdziałów przed końcem, muszę przyznać, że nie czułem tego geniuszu Sombry, który zawsze mi się objawiał, przy czytaniu pierwszej połowy fika. Za to w ostatnim rozdziale znalazła się scena z Dealerem, która naprawdę mnie usatysfakcjonowała. TO jest Dealer, jaki powinien objawiać się Blackjack. To jest ta nieposkromiona aura pustkowi, która praktycznie definiowała ten fanfik w początkowej jego części. Czytając ten fragment, znów czułem się, jakbym odkrywał przygody Blackjack po wyjściu ze Stable 99. Po prostu świetny.
Tak na koniec opiszę pewną teorię, którą tak wpadła mi do głowy. Somber, jak sam jego nick wskazuje, bardzo lubi unieszczęśliwiać Blackjack. Praktycznie każdy rozdział przy końcu miał na celu jak najszybsze wpędzenie jej w najgłębsze otchłanie depresji. Na końcu nawet dowiadujemy się prawdziwego znaczenia jej Cutie Marka. I to chyba, w połączeniu z epilogiem, miało być ostatnim gwoździem do pognębienia Blackjack. Bo jaką z tego można wywnioskować konkluzje? Blackjack zawsze wygra. Przeżyje. Nie jest w stanie umrzeć. Jej najbliżsi umierają, ona zostaje sama. Cała pozostała otoczka epilogu, zdaje się fanservicową odpowiedzią na krytykę czytelników, że Blackjack może spotkać tylko zło i śmierć. DWIEŚCIE LAT po całej walce, po całym tym cierpieniu, Blackjack wciąż żyje, mimo śmierci praktycznie wszystkich jej przyjaciół. Ratowanie Rampage i życie z Littlepip to tylko złudzenia, mające ukryć gorzką prawdę, że Blackjack musi cierpieć.
To chyba koniec mojej długiej podróży z Project Horizons. Jako jeden z fanfików, na którym nauczyłem się sprawnie czytać po angielsku (na początku czytałem może dziesięć stron na godzinę,pod koniec nie widziałem już różnicy między czytaniem po angielsku jak po polsku), na zawsze zapamiętam jego najlepszą stronę. Sam Somber stwierdził, że dzięki PH poprawił swoje zdolności pisarskie, więc będę z niecierpliwością wyczekiwać jego nowych dzieł. Bo biorąc najlepsze części z PH, naprawdę mogłoby powstać arcydzieło. A tak... Nowym czytelnikom, naprawdę sugeruje zakończenie lektury po mniej więcej połowie. Później niestety czar znika. Zostaje tylko gorzkie rozczarowanie z nutką ciekawych pomysłów.
Ps. Też bym wypił na zakończenie tego fanfika i przede wszystkim za zdrowie autora, bo jakby nie patrzeć stworzenie czegoś tak wielkiego i w wielu momentach świetnego zasługuje na najwyższe uznanie
Ps2. W takim razie teraz tylko wyczekiwać zakończenia Murkiego. Zgadzam sie z przedmówcą, Fuzzy nas nie zawiedzie.