Pytania Blue chyba nie zaskoczyły Rustiego, musiał je dość często słyszeć co raczej nie było dziwne. Gdy płaszcz który nosił na sobie nie był niczym dziwnym i wiele kucy na pustkowiach je miało, to już maska hokejowej którą nosił na pysku nie była czymś co się często widywało.

Po chwili marszu zatrzymał się on i zaczął się wpatrywać prosto w Blue. Nie mogła ona dostrzec jego twarzy ale przez otwory w masce doskonale widziała wpatrujące się prosto w nią ciemno zielone oczy. Można było dostrzec w nich wahanie się ich właściciela, coś go dręczyło i Blue nie miała najmniejszego pojęcia co. Po chwili zaczął on odpowiadać na jej pytania.

Jego odpowiedź na pierwsze pytanie nie była niczym niezwykłym. Kolejny samotnik któremu znudziło się bycie samemu. Kuce są raczej zwierzętami stadnymi i samotność nie jest dla nich. Normalnym jest że po jakimś czasie każdy zacznie szukać jakiegoś towarzystwa.

Za to odpowiedź na drugie pytanie wydała się jej trochę dziwna. Jego płaszcz zapewniał taką samą ochronę przed pociskami jak jej sweter, no chyba że nosi pod nim stalowe płyty co by było trochę niewygodne. Bardziej prawdopodobne że on coś ukrywał i nie miał najmniejszej ochoty się z nią tym podzielić, a ona była na tyle mądra żeby zostawić ten temat i nie drążyć go bardziej.

- Chyba ty i Sharp jesteście dobrymi przyjaciółmi? Długo się znacie?

Blue przez chwile się zastanawiała ile może mu powiedzieć, na dobrą sprawę nie wiedziała o nim nic prócz tego że na pewno coś ukrywa. Postanowiła więc uraczyć go jak najkrótszą odpowiedzią i miała nadzieje że mu to wystarczy.

- Podróżowaliśmy razem trochę czasu po pustkowiach z karawanami, zwiedziliśmy ładny kawałek pustkowi i mieliśmy razem kilka przygód. Jest on chyba jedynym kucem któremu ufam i jestem w stanie bezgranicznie zaufać.

- A z okazji tego że zaczęliśmy w siebie rzucać pytaniami, można wiedzieć skąd jesteś ?

Odpowiedź Rustiego uświadomiła Blue że popełniła ona błąd. Duży błąd. Wiele kucy na pustkowiach opuściło swoje rodzinę strony nie z własnej woli, i wypytywanie o przeszłość losowe osoby jest najprostszą drogą by dostać kulkę między oczy. W jego głosie było słychać że męczą go upiory przeszłości, że wykopała ona przypadkiem bardzo bolesne dla niego wspomnienie.

Bardzo duży błąd.

Ale uzyskała swoją odpowiedź, nie mogła powiedzieć że kojarzyła tą nazwę. Może obiła się jej o uszy w czasie podróży ale w tym momencie nie mogła jej z niczym powiązać. W tym momencie bardziej interesowała kontrola zniszczeń i naprawa tego co zniszczyła jednym pytaniem. Najpierw wypadało by podbudować jego zaufanie do niej, okazać to że ona mu ufa, i następne jego pytanie dało jej właśnie taką okazję.

- A ty skąd pochodzisz?

Blue przez chwilę się zastanawiała czy to co zamierza zrobić to dobry ruch. Rozważała kilka opcji wraz z okłamaniem go lub powiedzeniem prawdy. Zastanawiała się czy powiedzenie mu prawdy nie będzie dobrym sposobem na podbudowanie zaufania do niej. W końcu doszła do wniosku że jak coś będzie nie tak to najwyżej odstrzeli mu łeb. Siadając na zadzie spojrzała mu się prosto w oczy i zaczęła mówić,

- Powiem ci skąd pochodzę, nawet pójdę dalej i zrobię coś czego nie robiłam od dawna i opowiem ci swoją historie. Ale mam małą prośbę. Niech to zostanie między nami, nie jest to historia którą się z chęcią dziele.

- Jak widać po mojej nodze, urodziłam się w stajni. - powiedziała podnosząc kopyto aby Rusty mógł zobaczyć założonego na nie PipBucka - Była to bardzo spokojna stajnia położona zaraz pod lasem Everyfree, żyło mi się tam z moja rodziną bardzo dobrze. Miałam wszystko o czym kuc w powojennym świecie mógł nażyć, bezpieczeństwo, pożywienie, kochającą rodzinę wraz z młodszą siostrą. Wszystko układało się idealnie aż gdy miałam 17 lat jeden z moich sąsiadów ze stajnie postanowił zmienić świat. Miał on na imię RedEye.

- Bardzo szybko przeją on władze w stajni jak i w pozostałościach miasta Fillydelphi gdzie umieścił on wszystkich mieszkańców swojej własnej stajni jako pracowników przymusowych, i rozpoczął powolny proces odbudowy miasta nie zważając na straty w pracownikach. Przez następne 2 lata swojego życia obserwowałam jak każdy mój przyjaciel z dzieciństwa jest katowany i większości przypadków ginęli oni w czasie pracy. Mnie też by to czekało gdyby nie to że RedEye miał odnośnie mnie inne plany. Potrzebował on surowców, a jaki jest lepszy sposób na pozyskanie surowców na pustkowiach niż Stajnie. Potrzebował go kogoś kto zna się na terminalach i ich zabezpieczeniach, kogoś kto pozwoli mu bez problemu wejść do stajni, ominąć zabezpieczenia i zrobić z nią co chciał. Na początku nie chciałam tego robić, za dużo niewinnych kucyków by na tym cierpiało, ale w końcu udało mu się mnie przekonać. Najpierw powiedział mi gdzie jest moja rodzina i zapewnił mnie że jeżeli mu pomogę będą oni bezpieczni od krzywdy. Że, moja młodsza siostra będzie żyła w idealnych warunkach, że będzie miała czyste miejsce do spania, zdrowe jedzenie i edukacje. Zgodziłam się, poszłam z jego ludźmi i zaczęliśmy otwierać stajnie wokół Filly. Drugim powodem dla którego tak naprawdę zaczęłam dla niego pracować było to że nawet otwierając te stajnie i wyciągając te kuce do tego piekielnego miasta, to nadal ratowałam w wielu wypadkach ich życie. O te stajnie walczyliśmy nie tylko my, w pewnym momencie do wyścigu o surowce i technologie przyłączyli się paladyni Ministerstwa Technologi. A gdy oni wchodzili do stajni, nie interesowały ich kuce tylko technologia. Kiedyś weszliśmy do stajni po nich, ten dzień do dziś mi nie daje zmrużyć oka w nocy. Wszędzie walały się oderwane kończyny, kuce ustawione po ścianą i rozstrzelane bez litości. Najgorszy był moment w którym weszłam do przedszkola w którym ktoś wystrzelił salwę z granatnika automatycznego. Tego dnia przysięgłam sobie że nie spocznę aż nie zabije kuca za to odpowiedzialnego.

RedEye pozwala wszystkim pracownikom odpowiedzialnym za odzysk stajni odejść po 2 latach pracy. Ja zostałam w tym piekle 3 lata więcej z własnej woli. Przez 5 lat walczyłam dla niego ze Steel Rangerami z czego przez 3 lata uczyłam się budowy pancerza wspomaganego, wymyślałam nowe sposoby mordowania ich użytkowników. I byłam w tym potwornie dobra.

W 5 roku mojego pobytu w Filly miało miejsce pewne wydarzenie o którym nie bardzo mam ochotę teraz mówić, ale sprawiło ono że w końcu postanowiłam opuścić to piekielne miasto zostawiając swoje stare życie za sobą i zaczynając nowe.

Szybko trafiłam do Nowej Appelosy gdzie się osiedliłam i otworzyłam warsztat. Prowadziłam go przez sporo czasu ucząc się budowy i naprawiając wszystko co mi wpadło w kopyta. Ale taka praca szybko się nudzi więc wyruszyłam w podróże z karawanami. Właśnie w czasie jednej z takich wypraw poznałam Sharpiego i szybko się z nim zaprzyjaźniłam. Od tamtej pory to zmianę trochę podróżuje a trochę prowadzę warsztat, i tak na zmianę aż do dnia dzisiejszego.

Blue skończyła swoją opowieść po czym podniosła wzrok który w pewnym momencie opowieści opadł na podłogę z powrotem na Rustiego przed którym właśnie obnażyła całą swoją przeszłość. Przez chwilę wpatrywała się mu w oczy szukając jakiejkolwiek reakcji.

- I tak w skrócie wygląda moje życie. Jesteś chyba drugim kucem poza Sharpim któremu opowiedziałam tą historie. Po raz kolejny poproszę cię żebyś zachował tą historie dla siebie. W czasie tych 5 lat w Fillidelphi zdążyłam sobie zrobić dużo wrogów i wolała bym żeby mnie nie odnaleźli.

- Mam do ciebie jedno pytanie. Co myślisz o zebrach?

Pytanie te wydało się Blue trochę dziwne. Podniosła ona głowę i spojrzała się na Rustiego który usiadł zaraz przy wozie. Przez głowę przebiegało jej w tym momencie zdecydowanie za dużo pytań. Co on chciał jej powiedzieć? O czym wiedział Sharpi a ona nie? I chyba najważniejsze, czemu się właśnie zwierzyła kompletnie obcemu kucowi? Chyba musiała mieć naprawdę kiepski dzień.

Obserwowała ona jak Rusty ściąga z głowy kaptur i maskę. Gdy tylko odsłonił on twarz wszystkie puzzle zaczęły nagle pasować. Zebra. Wszystko począwszy od ubioru aż po brak zaufania miało sens. Wiedziała ona jak ciężkie życie miały zebry na pustkowiach, już nie wspominając o tych które żyją w Fillydelphi. Sama wiele razy była świadkiem jak inni traktowali, jak obwiniali je za coś czego one nie zrobiły. W mieście RedEya dostawało się im nawet za błędy innych “robotników” lub złą pogodę.
Blue wysłuchała co Xander miał do powiedzenia, wzięła od niego także nieśmiertelnik i zaczęła mu się przyglądać. Nowicjusz Greythunder, Kontyngent Manehatan, trzecia brygada. Jedyne doświadczenie jakie miała ona ze Steel Rangerami dotyczyły kontyngentu z Fillidelphi pod dowództwem starszej Bluberry Sabre. O stalowych z Manehatanu słyszała tylko opowieści i plotki, chociaż w historie o 200 letnim paladynie nie mogła do tej pory uwierzyć. Do nieśmiertelnika był doczepiony z boku kosmyk czerwonych włosów który musiał mieć dla niego najwyraźniej wielkie znaczenie.Oddając mu nieśmiertelnik Blue wyprostowała się i spojrzała się na niego uśmiechając się przy tym.

- Witaj Xander, miło cię w końcu poznać. Co do tego co myślę o zebrach, nie jesteś pierwszą zebrą którą mam okazje spotkać i chyba nigdy nie miałam z tym problemu. Na dobrą sprawę jestem gotowa powiedzieć że w wielu przypadkach jesteście bardziej cywilizowane niż większość kucy. Co do stalowych i mojej niechęci do nich, to porzuciłam walkę z nimi już jakiś czas temu i raczej nie zamierzam do tego wracać.

- A, i ja też ci Xander dziękuje za wysłuchanie mnie. Nawet nie masz pojęcia jak mi to było potrzebne, trzymanie tej historii w tajemnicy jest dla mnie wielkim ciężarem. Nawet nie mam pojęcia jak ty się musisz czuć.

Przyglądając się zebrze nagle wpadł jej do głowy pewien pomysł. Zdejmując z pleców swoje torby Blue zaczęła je przeszukiwać w poszukiwaniu czegoś co dopiero do nich schowała. Po chwili wyciągnęła z nich 2 najładniejsze jabłka z całego prowiantu jaki zakosiła z karawany, po czym podała je Xanderowi.

-Masz, potraktuj to jako prezent powitalny w naszej małej karawanie. Znając Sharpa, prawdopodobnie posiedzimy tu jeszcze jedną noc i rano wyruszymy dalej w drogę. Jak chcesz możesz się zabrać z nami jeżeli Sharpi ci już tego nie zaproponował.