Blue wsłuchiwała się w odpowiedź Hilo, było po nim widać że starał się zebrać myśli i odpowiedzieć jak najbardziej szczegółowo na zadane mu pytania. Niestety, nie wychodziło mu to, był na to za bardzo roztrzęsiony. Nie dowiedziała się kto ich zaatakował, nie wiedziała nic na temat ich uzbrojenia ani liczby. Przynajmniej dowiedziała się że atak na nich był zaplanowany, kiepsko ale nadal zaplanowany. Oznaczało to agresorzy znali trasę jaki i czas przybycia karawany do miejsca docelowego. Oznacza to że ktoś ich prawdopodobnie zdradził.

Oznaczało to że, kogoś czeka niezły wpierdol pomyślała Blue.

Po minie swojego rozmówcy klacz wiedziała że w tym stanie dużo on jej nie powie, nie bez podbudowanie jego stanu psychicznego. Trzeba było oderwać jego umysł od ostatnich wydarzeń, skierować go na znane mu terytorium, na coś na czym się zna i lubi żeby poczuł się bezpieczniejszy. Nie zaszkodzi spróbować przemknęło jej przez myśl przed zadaniem następnego pytania.

- Hilo, powiedziałeś że w czasie ataku byłeś w swoim warsztacie. Sama prowadziłam kiedyś warsztat i bardzo lubiłam tą pracę. Może wiedzieć czym się ostatnio w nim zajmowałeś?

Gdy tylko Blue zobaczyła uśmiech na pysku Hilo aż sama się uśmiechnęła, jej taktyka najwyraźniej zadziałała. Już chciała się zapytać czy nie zrobił by jej biurka, bo na jej zaczynało brakować jej miejsca nawet na ustawienie kubka herbaty, a o posprzątaniu na nim nie było mowy, leczy wyprzedził on ja swoim następnym pytaniem.

- Też prowadziłaś warsztat?

Było widać po nim że próbuje uciec myślami jak najdalej od nieprzyjemnych wspomnień, zająć swoje myśli czym innym. Klacz przyglądała mu się przez chwilę, zastanawiając się jak dużo może mu powiedzieć, rozważała także wymyślenie całkiem nowej historii.

- Tak, prowadziłam warsztat. - odpowiedziała po chwili - Był to raczej mały warsztacik, w niewielkiej osadzie niedaleko Manehatanu. Zajmowałam się tam naprawa różnych dupereli, od tosterów po terminale. Ilość rzeczy jakie maja do naprawy mieszkańcy takich osad do tej pory mnie zadziwia. Zdecydowanie się nie nudziłam przy tej robocie i co najlepsze, była to praca którą lubiłam.

Odrywając swój wzrok od ogiera, Blue powoli rozejrzała się po wozie by po chwili zatrzymać wzrok na Sharpim który znajdował się niedaleko niej. Obserwowała go przez chwilę po czym opuściła wzrok i skupiła się na podłodze wozu.

- Myślę że, po tym jak uporamy się z tą karawaną tam wrócę i otworze go na dłuższy czas. Mam już dość szwendania się po pustkowiach. Czas najwyższy chyba się osiedlić na stałe i pomyśleć o emeryturze. - podnosząc głowę do góry spojrzała się prosto w oczy leżącego kuca - Ale zanim będę mogła do tego wrócić, musimy rozwiązać problem tej karawany jak i ustalić co dalej zrobić z tobą Hilo. Ja ci zaraz dam spokój i pozwolę ci odpocząć, ale zanim to zrobię muszę wiedzieć jedną rzecz. Gdzie dokładnie znajduje się twoja osada i jak najszybciej się tam dostać?

Blue wysłuchała odpowiedzi starając się w miarę dokładnie zapamiętać lokacje jego osady. Wysłuchała też uwag na temat pozostałych w osadzie kucy. Przynajmniej była szansa że, będzie z kim negocjować warunki ich kapitulacji.

- Dzięki Hilo za odpowiedź. Teraz weź trochę odpocznij, spróbuj się trochę zdrzemnąć, ja muszę iść z kilkoma kucami pogadać. - powiedziała klacz do ich nowego „przyjaciela” podnosząc się z podłogi i ruszając w kierunku wyjścia z wozu. - A ty Sharpi, idziesz ze mną. - powiedziała do przyjaciela po czym wyskoczyła z wozu nie czekając nawet na odpowiedź.

Dopiero po tym jak Blue wyskoczyła na zewnątrz i świeże powietrze uderzyło ją po pysku, doszło do niej jak bardzo jebało na tym wozie. Rozglądając się po obozie jej wzrok zatrzymał się na White, nadal siedzącej przy ognisku, najwyraźniej była czymś zamyślona. Ruszając, Blue powoli podeszła do ogniska. Gdy była już wystarczająco blisko odezwała się ona do klaczy siedzącej na ziemi próbując ją ściągnąć z chmur.

- Equestria do White, czy nasz słyszysz. - powiedziała z uśmiechem do drugiego kuca przysiadając się do niego - Potrzebuje twojej pomocy w czymś. A dokładniej, potrzebuje twojego PipBucka. Powiedziała Blue wskazując na urządzenie na kopycie White.

Blue nigdy nie miała szczęścia do gier losowych. Nigdy nic nie wygrała, nigdy nie została do niczego wylosowana. Lecz właśnie w tym momencie wiedziała jak musi się czuć kuc który trafił szóstkę w jebanego lottka. Siedziała wpatrzona w pipbucka trzymanego w kopytach przez White i nie mogła uwierzyć w swoje szczęście. Posiadanie pibucka na pustkowiach było czymś niezwykłym, posiadanie dwóch graniczyło z cudem. Blue była pewna jednego, że chce go mieć.

- My się trochę White nie zrozumieliśmy, ja nie mam zamiaru ci go zabierać, chciałam ci coś po prostu pokazać. Ale jak już oferujesz, to z chęcią od ciebie odkupie tego PipBucka, i jestem wstanie za niego dość dużo zaoferować. - powiedziała Blue do White odrywając wzrok od urządzenia w jej kopytach i patrząc prosto w jej oczy - Jak na początek, co powiesz na tygodniowy zapas prowiantu jak i medykamentów których by wystarczyło na kilka dość poważnych operacji?