Blue zwolniła trochę tempa i powolnym krokiem zaczęła się zbliżać w kierunku Rustiego siedzącego przy ognisku. Jeszcze zanim do niego doszła, jej zamaskowany cel obrócił głowę i ja zauważył. Gry podeszła trochę bliżej, odezwał się on do niej.

- Tak czułem że prędzej czy później się pojawisz. Pewnie chcesz przedyskutować pewną sprawę co? Może usiądziesz?

Nie ma co się sprzeczać pomyślała Blue siadając koło Rustiego. Siedziała tak chwilę, przegrzebując za pomocą zaklęcia sortującego swoje torby.

- No, wygląda na to że podobno mamy wspólny temat do przedyskutowania.

Tu zrobiła znów chwilę przerwy, gdyż zaklęcie sortujące wylewitowało w tym momencie konserwę i widelec. Otwierając ją, wsadziła ona do środka widelec nabierając na niego trochę zawartości by po chwili skierować go do swojego pyska. Może i miała ona 200 lat, ale nadal nie najgorzej smakowała.

Siedziała ona tak chwilę powoli przeżuwając pokarm i słuchając co ma do powiedzenia Rusty.

- Ja nie mam nic przeciwko temu. - odezwała się w końcu, przerywając jedzenie - Ale jesteś pewien że podołasz temu? Sama nie mam pojęcia czego się tam spodziewać. Plan zakłada, dostać się do celu, zebrać jak najwięcej informacji i spierdalać aż się będzie za nami kurzyło. Ale jak to bywa na pustkowiach, nawet w tak prostym planie może coś się jebnąć. Przez co nie mogę ci zagwarantować, że wrócimy w jednym kawałku, jeżeli w w ogóle wrócimy.

Zrobiła przerwę na chwilę, trochę źle ujęła końcówkę jej wypowiedzi. Mogło to trochę dziwnie zostać odebrane.

- Nie to żebym zakładała, że akurat tak to się skończy. Po prostu chce żebyś wiedział, w co się ładujesz zanim tam wyruszymy.

Kolejna przerwa, poświęcona na kolejną porcję konserwy. Gdy tylko przełknęła to co miała w ustach, obróciła się do Xandera i patrząc się prosto w otwory jego maski, zadała mu kolejne pytania.

- A więc moje ostatnie pytanie. Jesteś pewien że chcesz ze mną iść?

Blue patrzyła się na Xandera, jak chciał z nią iść to jego sprawa, byle jej nie plątał się pod nogami.

- Skoro jesteś pewien, to nie będę cię zatrzymywać. Możesz się zabrać ze mną, tylko żebym potem nie musiała ciągnąć twojego zada przez pustkowia.

Biorąc kolejny, pełen widelec konserwy, wysłuchała jego rozterek na temat ekwipunku i ograniczenia wagi. Połykając to co miała w ustach, bo nie grzecznie jest mówić z pełnym pyskiem, odezwała się po raz kolejny do niego.

- Myślę że Sharp raczej nie będzie miał problemu z przypilnowaniem twoich rzeczy, powinny być przy nim bezpieczne. Tylko wiedz, że ja swoje rzeczy zabieram, i tak dużo w torbach nie mam, a podstawowe przedmioty i mikstury lecznicze, mogą się przydać.

Pakując ostatnią porcję konserwy do gęby i ją przełykając, wrzuciła widelec i pustą puszkę do torby (zostawiając porządki zaklęciu sortującemu zrobić z tym porządek), po czym wstała.

- Wyruszamy za jakieś pół godziny, więc idź ogarnij co musisz i spotkajmy się potem przy wejściu do obozu, szczegółowy plan dopracujemy po drodze. Zjedz coś, odpocznij jeszcze chwilę. Jako, że nikt nie wie, jak daleko jest nasz cel, może nas czekać cała noc marszu.- powiedziała jeszcze do Rustiego, i ruszyła przez obóz w kierunku sterty trupów leżącej nieopodal.

Dochodząc do tej niezbyt przyjemnej górki, stała tam chwilę. Nie podobało się jej to co zamierzała zrobić. Na dobrą sprawę, gdy by czegoś nie potrzebowała, w ogóle by się do tego miejsca nie zbliżała. Zaczęła powoli przyglądać się zwłokom, w poszukiwaniu jakiejś w miarę rozsądną kaburą na swoją broń.

Blue stałą w miejscu, patrząc się na nogę leżącą przed nią. Siadając przed nią, rozejrzała się za resztą właściciela, lecz nie dostrzegła żadnego ciała, do którego ta kończyna mogła należeć.

- Jak ja nie nawiedzę tych pustkowi. - zruciła pod nosem, lewitując powoli w swoją stronę, pozostałość tego biedaka. Ostrożnie odpinając mocowania, odłożyła ona kaburę na bok, a nogę wylewitowała do góry ciał przy których ją znalazła i powoli ją tam ułożyła. Siedziała tak, obserwując chwile ten stos, i ten widok upewniał ją tylko w jednym - Jak ja KURWA nie nawiedzę tych pustkowi.

Wstając, podniosła kaburę do góry i ruszyła w kierunku środka obozu. Dochodząc do ogniska, położyła ją na ziemi a sama się rozejrzała za pewnym pługiem. Odnajdując uchlaną White, podniosła ją za pomocą telekinezy, i powoli zaprowadziła ją z powrotem do ogniska, gdzie ją usadziła i znowu wepchnęła łeb do wiaderka, które wcześniej opróżniła wylewając jego zawartość za skałę i przysypując piachem, żeby za bardzo nie waliło. Wyciągając z torby po raz kolejny butelkę wody i szmatę, usiadła ona sama na ziemi i wpatrzyła się pianą klacz. Ten widok ją tylko utwierdzał w tym co Sharp powiedział, oni by z wychodka nie potrafili skorzystać bez pisemnej instrukcji.

Mocząc szmatę wodą, przystąpiła ona do czyszczenia nowego nabytku z pozostałości poprzedniego właściciela, a łatwe to nie było. Po kilku minutach szorowania, kabura była w miarę czysta. Chowając ścierkę do torby, podsunęła ona butelkę z wodą pod wiaderko White.

- Będziesz mi wdzięczna, jak dojdziesz do siebie. - powiedziała do drugiej klaczy wstając, chodź nie była pewna czy do tej cokolwiek w tej chwili dociera. Gdy już stała, zaczęła montować kaburę na tylnej prawej nodze. Gdy była pewna że ta się już nie zsunie, wyciągnęła z torby swoją broń i ją umieściła w nowym nabytku. Robiąc kilka kroków w każdy bok i podskakując kilka razy do góry, upewniła się że wszystko się trzyma jak należy.

Już maiła iść szukać Sharpiego, i się odmeldować przed jej samobójczą misją, gdy jej uwagę przykuł pewien nowy element otoczenia. Zmachana Rainfall rozglądająca się po obozie jak by czegoś szukała.