Pustkowia Equestrii 2.0

[GreenScratch]

Żelaznooki wciąż obserwował grę w karty, pamiętał, że nigdy nie miał szczęścia do kart. Grał zawsze, gdy miał okazję, lecz miał pewną zasadę: „Nigdy nie grać na fanty”. Bez względu na to, czy wygrywał, czy przegrywał. Zawsze dobrze wspominał rozgrywki, poza jednym wyjątkiem, kiedy przegrał kilka rzeczy. Same karty kojarzyły mu się z bratem i przyjaciółmi. W wolnych chwilach gra w karty przynosiła spokój i przyjemną chwilę oderwania się od obowiązków. Były wpisane w najzwyklejszą codzienność, której teraz mu brakowało.

Uwagę ogiera odwróciło brak uczucia, mówiącego, że jest obserwowany. Natychmiast powędrował wzrokiem w bok, by zobaczyć, jak Punchy odchodzi. „Chwila wytchnienia, czy nadchodzące problemy?” – pomyślał zwracając wzrok z powrotem na grających.

Ogier jeszcze przez chwilę obserwował rozgrywkę, po czym zaczął spoglądać w ogień. Czarnogrzywy zastygł przez chwilę, czując jak ogarnia go markotność i wracają do niego złe wspomnienia. Czuł jak przywołują go do obowiązku i do obietnic jakie sobie złożył. Zaczął się rozglądać, szukać czegokolwiek, dzięki czemu mógł by się wydostać. Przyglądał się temu jak wykonana jest klatka, szukał słabych punktów w konstrukcji, uszkodzeń i śladów rdzy. „Czekać na okazję? Lepsza nie trafiła mi się od kilku dni, musi być jakiś sposób, by się stąd wydostać. Po prostu musi…”