31-03-2016, 19:48
Granatowa klacz siedziała przez dłuższy czas w ciszy, pogrążona w rozmyślaniach. Jej wyraz pyszczka jasno przedstawiał, iż wolała ona być pozostawioną na ten czas w spokoju. Tak też się stało.
Wzrok Starweave spoglądał na mały, odrapany kapselek spoczywający na jej uniesionym kopytku. Klacz wpatrywała się tak w niego przez chwilę, by w następnej, ponownie zawiesić swoje spojrzenie na horyzoncie lub innych kucykach. Kiedy tak je obserwowała zmartwiona, nagle do jej głowy uderzała myśl. Poruszoną nią ponownie spojrzała na kapselek, który po chwili podskoczył do góry, lądując w brudzie na ziemi.
Logo. Kapsel wylądował na ziemi wklęsłą stroną, z wierzchu ukazując logo, znanego niegdyś wszystkim producenta gazowanych napojów marchewkowych. Star wpatrywała się tak w niego jeszcze przez chwilę, w czasie kiedy wyraz jej twarzy pozostał bez zmian. Niedługo potem kapsel znalazł się z powrotem na jej kopytku. Proces ten został powtórzony jeszcze kilka razy. Nikt nie mógł wiedzieć na jakie pytania jednorożec szukał odpowiedzi.
=====================================================
„Star?” Usłyszała skróconą wersje swojego imienia jego właścicielka. Spojrzała przez chwilę na klacz w kombinezonie podnosząc wzrok z leżącego na ziemi kapsla. Wzrok powędrował następnie na oddalającą się od karawany grupę kucyków. Było ich dokładnie ośmiu. Blue, Sharp, Rainfall, Iron, Hilo i dwaj najemnicy, których imion niezapamiętała. Nawet ten przebieraniec, niewiadomokto udał się razem z nimi. Ich zostało natomiast tylko trzech.
Star spojrzała ponownie na leżący na ziemi kapsel. Wpatrywała się tak w niego. W wyblakłe czerwone logo Sparkle-Coli, a na jej pyszczku zaczęły pojawiać się w końcu jakieś inne emocje. Był to gniew. Kiedy uszy położyły się poziomo, a gniew sięgnął zenitu, uniesione do góry kopyto spadło donośnie na kapsel, wgniatając go w grunt. Kopyto uderzyło jeszcze kilka razy, a z granatowego pyszczka uciekło wrogie rżenie.
- Co oni sobie do cholery myśleli!? Że nas tak tu zostawią? Że będziemy tu siedzieć grzecznie i czekać, a nóż może nic nam się nie stanie. - Krzyczała wpatrując się w pozostałe dwie towarzyszki swojej niedoli. Nie mieli zbyt dużo możliwości. Nie było dokąd się udać. Było ich tylko trzech na całą karawanę, zapewne dobrze widoczną z kilkuset metrów. Czekanie na wozach wiązało się z ryzykiem. Podróż wiązała się z ryzykiem. Opuszczenie jej i zostawienie ładunku za sobą wiązało się ryzykiem. Jakąkolwiek decyzje by ona nie podjęła, mogła by ona tylko pogorszyć ich obecną sytuację.
A jednak należało coś zrobić. Starweave o tym wiedziała. Wiedziała, że należy założyć najczarniejszy scenariusz. Trzeba wziąć pod uwagę najgorszy możliwy tok wydarzeń. Wyobrazić sobie, że atak na osadę się nie powiódł, a rankiem przybędą tu rajdersi z odsieczą, po tym jak wyduszą z któregoś ze swoich nowych jeńców informację na temat karawany. „Tak więc trzeba działać.” Powiedziała sobie w myślach. Ale za raz po tym jej entuzjazm ostygł.
Wciąż nie wiedziała co mieli by począć. Dodatkowa uprząż na ostatni wóz była teoretycznie gotowa. Lecz nawet gdyby udało im się gdzieś z stąd ruszyć, nawet gdyby chcieli, mieli tylko dwa i trzy czwarte kuca. W tym monecie klacz przypomniała sobie o pozostawionym samemu sobie „jeńcu”. Wodząc wzrokiem do około, spróbowała go ona wypatrzeć, zakładając, że wciąż gdzieś tu był.
Wzrok Starweave spoglądał na mały, odrapany kapselek spoczywający na jej uniesionym kopytku. Klacz wpatrywała się tak w niego przez chwilę, by w następnej, ponownie zawiesić swoje spojrzenie na horyzoncie lub innych kucykach. Kiedy tak je obserwowała zmartwiona, nagle do jej głowy uderzała myśl. Poruszoną nią ponownie spojrzała na kapselek, który po chwili podskoczył do góry, lądując w brudzie na ziemi.
Logo. Kapsel wylądował na ziemi wklęsłą stroną, z wierzchu ukazując logo, znanego niegdyś wszystkim producenta gazowanych napojów marchewkowych. Star wpatrywała się tak w niego jeszcze przez chwilę, w czasie kiedy wyraz jej twarzy pozostał bez zmian. Niedługo potem kapsel znalazł się z powrotem na jej kopytku. Proces ten został powtórzony jeszcze kilka razy. Nikt nie mógł wiedzieć na jakie pytania jednorożec szukał odpowiedzi.
=====================================================
„Star?” Usłyszała skróconą wersje swojego imienia jego właścicielka. Spojrzała przez chwilę na klacz w kombinezonie podnosząc wzrok z leżącego na ziemi kapsla. Wzrok powędrował następnie na oddalającą się od karawany grupę kucyków. Było ich dokładnie ośmiu. Blue, Sharp, Rainfall, Iron, Hilo i dwaj najemnicy, których imion niezapamiętała. Nawet ten przebieraniec, niewiadomokto udał się razem z nimi. Ich zostało natomiast tylko trzech.
Star spojrzała ponownie na leżący na ziemi kapsel. Wpatrywała się tak w niego. W wyblakłe czerwone logo Sparkle-Coli, a na jej pyszczku zaczęły pojawiać się w końcu jakieś inne emocje. Był to gniew. Kiedy uszy położyły się poziomo, a gniew sięgnął zenitu, uniesione do góry kopyto spadło donośnie na kapsel, wgniatając go w grunt. Kopyto uderzyło jeszcze kilka razy, a z granatowego pyszczka uciekło wrogie rżenie.
- Co oni sobie do cholery myśleli!? Że nas tak tu zostawią? Że będziemy tu siedzieć grzecznie i czekać, a nóż może nic nam się nie stanie. - Krzyczała wpatrując się w pozostałe dwie towarzyszki swojej niedoli. Nie mieli zbyt dużo możliwości. Nie było dokąd się udać. Było ich tylko trzech na całą karawanę, zapewne dobrze widoczną z kilkuset metrów. Czekanie na wozach wiązało się z ryzykiem. Podróż wiązała się z ryzykiem. Opuszczenie jej i zostawienie ładunku za sobą wiązało się ryzykiem. Jakąkolwiek decyzje by ona nie podjęła, mogła by ona tylko pogorszyć ich obecną sytuację.
A jednak należało coś zrobić. Starweave o tym wiedziała. Wiedziała, że należy założyć najczarniejszy scenariusz. Trzeba wziąć pod uwagę najgorszy możliwy tok wydarzeń. Wyobrazić sobie, że atak na osadę się nie powiódł, a rankiem przybędą tu rajdersi z odsieczą, po tym jak wyduszą z któregoś ze swoich nowych jeńców informację na temat karawany. „Tak więc trzeba działać.” Powiedziała sobie w myślach. Ale za raz po tym jej entuzjazm ostygł.
Wciąż nie wiedziała co mieli by począć. Dodatkowa uprząż na ostatni wóz była teoretycznie gotowa. Lecz nawet gdyby udało im się gdzieś z stąd ruszyć, nawet gdyby chcieli, mieli tylko dwa i trzy czwarte kuca. W tym monecie klacz przypomniała sobie o pozostawionym samemu sobie „jeńcu”. Wodząc wzrokiem do około, spróbowała go ona wypatrzeć, zakładając, że wciąż gdzieś tu był.