21-07-2019, 15:02
Kilka dni później…
Zniszczone, zardzewiałe szczątki stacji radiowej widniały nad osadą niczym wielki szkielet na wzgórzu. Prawdopodobnie wyglądałby on groźnie gdyby nie kolorowe, poszarpane chorągiewki rozwieszone na nim.
W osadzie wieczorna zabawa trwała w najlepsze. Kilkadziesiąt kucyków, jeszcze niedawno przebywających w klatkach pod jarzmem zgrai bandytów, świętowało na ulicach. Na głównym placu płonęły ogniska, ktoś nawet próbował grać na starej gitarze, nawet jeżeli nie do końca umiał, a odgłosy instrumentu tonęły w gwarze bawiących się mieszkańców. Stukot tańczących na betonie kopyt niósł się po całej okolicy.
Niewola zakończyła się bitwą ledwie dzień wcześniej. Broń przewożona przez karawanę została wykorzystana w dobrym celu. Uwolnienie i uzbrojenie więźniów wymagało wiele finezji, aczkolwiek zakończyło się powodzeniem. Nie jednak bez strat. Pogrzeb poległych przeprowadzono rankiem tego samego dnia. Poległych bandytów zakopano w zbiorowej mogile kawałek dalej. Kucyki zamieszkujące to miejsce zdecydowały się na godny pogrzeb nawet ich oprawców.
Ranni przebywali w niewielkiej, prowizorycznej klinice w największym budynku wioski, ale nawet tam trwało świętowanie, choć mniej taneczne.
Mimo strat, atmosfera w wiosce była wesoła. Mimo prób uczynienia z nich centrum świętowania, “bohaterowie wyzwolenia”, załoga nieistniejącej już karawany, zebrała się na uboczu, ciesząc się chwilą wytchnienia oraz spokoju po trudnej kampanii. Ciepłe jedzenie i nieograniczone napoje, w tym wyskokowe, zdecydowanie pomagały wszystkim w relaksie.
Praktycznie wszystkie zapasy, które przewoziła karawana, zostały wykorzystane w trakcie bitwy i pomocy rannym. Same puste wozy nie były nic warte, a brahminy je ciągnące zdecydowały, że zostają tutaj i dalej nie idą. Bo dalej jest niebezpiecznie. Jako iż były praktycznie najstarszymi stażem pracownikami tej karawany, nikt nie mógł ich prostych, upartych niczym wół umysłów, przekonać do czegokolwiek innego. Być może dlatego, że były spokrewnione z wołami.
Po tym jak opadły pyły walk, a wszyscy ranni zostali opatrzeni, władzę w wiosce przejęła rada starszyzny, składająca się z najstarszych przedstawicieli wszystkich rodzin które na stałe tam zamieszkiwały. Podczas gdy reszta wioski świętowała, rada zajęła jeden z budynków, 6 kucyków znajdujących się w niej miało dyskutować sposób wynagrodzenia nowych bohaterów. Biorąc pod uwagę, że wnoszono tam już czwartą dostawę butelek wypełnionych lokalnym samogonem, obrady musiały iść bardzo dobrze.
Popijając gorącą zupę z blaszanego kubka utrzymywanego w polu lewitacji, Sharp rozejrzał się po towarzyszach. Jako jeden z niewielu kuców z wiedzą medyczną w wiosce, właśnie wrócił ze szpitala, i był boleśnie wręcz trzeźwy. Jego wzrok powędrował po kucach, po czym zawiesił się na ciężkich, pancernych wrotach widniejących niczym tajemnicza jama u stóp wzgórza, zaraz pod przyozdobionym szkieletem.
Nikt z wioski nie chciał im powiedzieć, co tam było. Ogier przypuszczał, że sami nie wiedzieli - wrota wyglądały, jakby stały zamknięte od dziesięcioleci. Nie trzeba było wielkiego specjalisty, żeby zorientować się, że cała osada została wybudowana na ruinach przedwojennego posterunku wojskowego. Ciekawość zżerała medyka, ale zdecydował się na razie ją zignorować. Był czas na relaks, nawet jeżeli jego umysł wciąż tkwił w pracy.
Biorąc kolejny łyk świetnie smakującej, gęstej i gorącej zupy, jednorożec spojrzał się po zebranych, zawieszając swój wzrok na chwilę dłużej na Blue. W jego głowie kołatało się jedno pytanie - “Co dalej?”.
- Ciekawe, kiedy skończą obradować - stwierdził niby do siebie, niby do wszystkich, spoglądając znacząco na pobliski budynek “obrad”, do którego najwyraźniej właśnie niesiono kolejne butelki.
// Witamy ponownie po… ponad 3 latach przerwy.
Matematyka wcale nie jest trudna. Po prostu jesteś debilem.