09-08-2019, 21:33
Xander zabrał się za liczenie amunicji. Nie było tego wiele, ale powinno wystarczyć na najbliższy czas. Nikt z kucyków nie zdawał się zainteresowany samotną szopą na uboczu, wszyscy świętowali, jedli i pili. Młody pasiasty ogier miał tyle czasu ile tylko sobie wymarzył na podjęcie decyzji co dalej.
***
Ogier uśmiechnął się rozbrajająco i czknął, zataczając się przy tym lekko. Wyciągnął kopyto i ukłonił się swoją przednią połową, prawie się przy tym przewracając na bok.
“Paniii się nie maaartwiii…. *hic*” Wstając, machnął kopytkiem na kolegę, który do tej pory musiał stać w ciemności. Odwracając się z wyszczerzoną mordką, kucyk wybełkotał tylko.
“My poniesiemy!” I bez słowa, wraz z drugim przystąpili do działania, podchodząc bliżej Rain.
***
Sharp przekrzywił lekko głowę, spoglądając na Blue. Nie będzie tak źle? Może bez karawany nie stanowili celu, ale drogi wciąż były niebezpieczne, a nie mieli map mniejszych szlaków ani okolicznych ruin, żeby podróżować poza drogami. Jak udowodniły wydarzenia ostatnich dni, okolica roiła się od bandytów. Może i nie widzieli żadnych mutantów, ale bandyci sami w sobie stanowili nieraz nawet większe zagrożenie niż kilka radscorpionów… Medyk skinął głową na Blue, spoglądając za nią przez chwilę gdy znikała w ciemności otaczającej niewielkie ognisko, wkrótce stając się tylko małą kropką na magicznym interfejsie PipBucka. “Chyba nigdy nie przyzwyczaję się do tego ustrojstwa”, stwierdził w myślach jednoróg.
Siadając na ziemi, Sharp potarł kopytkiem o obolały róg. Na łatanie kogokolwiek w ciągu kilku najbliższych chwil nie było szans. W zasadzie… czemu by się nie napić? Popił więcej pożywnej zupy, czując jak kolejny łyk gorącego niezidentyfikowanego obiektu jadalnego rozgrzewa jego żołądek. Spojrzał na Starweave.
- To gdzie dają ten alkohol? Skoro nie skończą obrad, to można chociaż się napić.
***
Po krótkim spacerze, Blue dotarła do miejsca, w którym zbierała się większość święta. Ktoś grał na jakimś instrumencie, nawet dość równo, paliły się ogniska, a kucyki częściowo tańczyły, a częściowo zataczały się. Wiodąc się zapachem, klacz szybko znalazła jadłodajnię, z krótką kolejką kucyków. Niewielka, blaszana chatka z kominem sypiącym siwym dymem posiadała wielkie otwierane okno przez które widać było ladę, wielki gar, zapewne pełen tak “reklamowanej” przez Sharpa potrawy, oraz dwa kuce krzątające się wewnątrz. Obok chatki stało kilka stolików, a przy każdym stało kilka kuców, popijając zarówno zupę, jak i najwyraźniej rzeczy nieco mocniejsze.
Widząc uzbrojoną klacz w charakterystycznym sweterku, ogier wydający posiłki - zaskakująco pulchny jak na pustkowia, szary jednorożec w fartuchu kuchennym, tylko machnął kopytem na kolejkę.
- Wyzwolicielka w kolejce stać nie będzie, zapraszam! - Podsumował, zapraszając klacz bliżej. Róg kucharza rozświetlił się lekko gdy jedna z metalowych misek podfrunęła do niego, unoszona magią. Dość donośny głos oraz zauważalny gest miał jednak dość poważny efekt uboczny.
Przynajmniej kilkoro kucyków wokół zaprzestało rozmów i zamiast tego wpatrywało się w Blue z różnymi emocjami. Większość wydawała się dalej bawić w spokoju, ale to tych kilka przyciągało najwięcej uwagi.
Na niektórych pyszczkach widoczna była wdzięczność, na innych irytacja, zwłaszcza u tych w kolejce, a na jeszcze innych zakłopotanie czy nawet strach, rozświetlane przez tańcujące płomienie.
***
Ogier uśmiechnął się rozbrajająco i czknął, zataczając się przy tym lekko. Wyciągnął kopyto i ukłonił się swoją przednią połową, prawie się przy tym przewracając na bok.
“Paniii się nie maaartwiii…. *hic*” Wstając, machnął kopytkiem na kolegę, który do tej pory musiał stać w ciemności. Odwracając się z wyszczerzoną mordką, kucyk wybełkotał tylko.
“My poniesiemy!” I bez słowa, wraz z drugim przystąpili do działania, podchodząc bliżej Rain.
***
Sharp przekrzywił lekko głowę, spoglądając na Blue. Nie będzie tak źle? Może bez karawany nie stanowili celu, ale drogi wciąż były niebezpieczne, a nie mieli map mniejszych szlaków ani okolicznych ruin, żeby podróżować poza drogami. Jak udowodniły wydarzenia ostatnich dni, okolica roiła się od bandytów. Może i nie widzieli żadnych mutantów, ale bandyci sami w sobie stanowili nieraz nawet większe zagrożenie niż kilka radscorpionów… Medyk skinął głową na Blue, spoglądając za nią przez chwilę gdy znikała w ciemności otaczającej niewielkie ognisko, wkrótce stając się tylko małą kropką na magicznym interfejsie PipBucka. “Chyba nigdy nie przyzwyczaję się do tego ustrojstwa”, stwierdził w myślach jednoróg.
Siadając na ziemi, Sharp potarł kopytkiem o obolały róg. Na łatanie kogokolwiek w ciągu kilku najbliższych chwil nie było szans. W zasadzie… czemu by się nie napić? Popił więcej pożywnej zupy, czując jak kolejny łyk gorącego niezidentyfikowanego obiektu jadalnego rozgrzewa jego żołądek. Spojrzał na Starweave.
- To gdzie dają ten alkohol? Skoro nie skończą obrad, to można chociaż się napić.
***
Po krótkim spacerze, Blue dotarła do miejsca, w którym zbierała się większość święta. Ktoś grał na jakimś instrumencie, nawet dość równo, paliły się ogniska, a kucyki częściowo tańczyły, a częściowo zataczały się. Wiodąc się zapachem, klacz szybko znalazła jadłodajnię, z krótką kolejką kucyków. Niewielka, blaszana chatka z kominem sypiącym siwym dymem posiadała wielkie otwierane okno przez które widać było ladę, wielki gar, zapewne pełen tak “reklamowanej” przez Sharpa potrawy, oraz dwa kuce krzątające się wewnątrz. Obok chatki stało kilka stolików, a przy każdym stało kilka kuców, popijając zarówno zupę, jak i najwyraźniej rzeczy nieco mocniejsze.
Widząc uzbrojoną klacz w charakterystycznym sweterku, ogier wydający posiłki - zaskakująco pulchny jak na pustkowia, szary jednorożec w fartuchu kuchennym, tylko machnął kopytem na kolejkę.
- Wyzwolicielka w kolejce stać nie będzie, zapraszam! - Podsumował, zapraszając klacz bliżej. Róg kucharza rozświetlił się lekko gdy jedna z metalowych misek podfrunęła do niego, unoszona magią. Dość donośny głos oraz zauważalny gest miał jednak dość poważny efekt uboczny.
Przynajmniej kilkoro kucyków wokół zaprzestało rozmów i zamiast tego wpatrywało się w Blue z różnymi emocjami. Większość wydawała się dalej bawić w spokoju, ale to tych kilka przyciągało najwięcej uwagi.
Na niektórych pyszczkach widoczna była wdzięczność, na innych irytacja, zwłaszcza u tych w kolejce, a na jeszcze innych zakłopotanie czy nawet strach, rozświetlane przez tańcujące płomienie.
Matematyka wcale nie jest trudna. Po prostu jesteś debilem.