17-04-2020, 18:36
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 17-04-2020, 18:37 przez Kingofhills.)
Wybuchy z rewolwera Rain oraz strzelby nieznajomej jeszcze zebry połączyły się w kakofonię ogłuszających dźwięków. Bronie palne posyłały śmiertelne pociski w metalowy korpus robota, który z każdym przyjętym ładunkiem kinetycznym wyglądał coraz gorzej, ale zdawał się być jednakowo zdeterminowany w swoim zadaniu zrobienia z kucyków (i zebry) sitek. Rainfall dzwoniło w uszach od natłoku wybuchów, co głównie było powodem tego, że cała strzelanina odbywała się w zamkniętym pomieszczeniu bez jakiegokolwiek wygłuszania; wszak była przyzwyczajona do o wiele głośniejszego ryku działka obrotowego, używanego jednak głównie w przestrzeniach otwartych. O wiele bardziej odczuwała odrzut broni: nawet z jej posturą brak przyzwyczajenia w używaniu rewolwerów sprawił, że zęby jej dzwoniły, a szczęka zaczęła trochę boleć od kurczowego trzymania mocnego mimo wszystko Magnuma. Brakowało jej tu mechanizmu odrzutu, który nosiłby nie tylko jej głowę, ale całe ciało.
Ostatecznie jednak klaczy ziemnej oraz zebrze udało się pokonać ich wroga. Przez chwilę od jego ostatecznego upadku Rain celowała jeszcze w jego martwy korpus, dysząc; serce dudniło jej w piersi gdy jeden z pocisków robota zdawał się przelecieć centymetry od jej głowy, i nie przestało uderzać nawet teraz, kiedy był on martwy; dopiero kilka sekund później, gdy było jasne że metalowy przeciwnik naprawdę jest już tylko kupą złomu, rainfall pozwoliła sobie na poluzowanie ucisku na rewolwerze.
W tym momencie adrenalina zaczęła nieco opadać. Jej oddech nieco się uspokoił gdy ta spojrzała na młodzika by upewnić się, czy nic mu nie jest; ten sam manewr wykonała potem jeszcze raz, oglądając leżące na ziemi kucyki. Żaden z nich nie zdawał się być ranny na pierwszy rzut oka. U samej klaczy za to odezwał się raniony o wiele wcześniej bok, któremu zdecydowanie nie spodobało się bryknięcie w korpus robota jeszcze w łazience. Rana pulsowała lekkim, tępym bólem, karząc ją za tak bezmyślne działanie, ale poza tym zdawało się, że sytuacja była w normie. Ostatecznie najemniczka pozwoliła sobie na schowanie rewolwera do kabury i obróciła się do reszty całym swoim ciałem.
- Wszyscy cali? - spytała. Jej głos lekko drżał od emocji, ale poza tym stan klaczy zdawał się być w normie.
Ostatecznie jednak klaczy ziemnej oraz zebrze udało się pokonać ich wroga. Przez chwilę od jego ostatecznego upadku Rain celowała jeszcze w jego martwy korpus, dysząc; serce dudniło jej w piersi gdy jeden z pocisków robota zdawał się przelecieć centymetry od jej głowy, i nie przestało uderzać nawet teraz, kiedy był on martwy; dopiero kilka sekund później, gdy było jasne że metalowy przeciwnik naprawdę jest już tylko kupą złomu, rainfall pozwoliła sobie na poluzowanie ucisku na rewolwerze.
W tym momencie adrenalina zaczęła nieco opadać. Jej oddech nieco się uspokoił gdy ta spojrzała na młodzika by upewnić się, czy nic mu nie jest; ten sam manewr wykonała potem jeszcze raz, oglądając leżące na ziemi kucyki. Żaden z nich nie zdawał się być ranny na pierwszy rzut oka. U samej klaczy za to odezwał się raniony o wiele wcześniej bok, któremu zdecydowanie nie spodobało się bryknięcie w korpus robota jeszcze w łazience. Rana pulsowała lekkim, tępym bólem, karząc ją za tak bezmyślne działanie, ale poza tym zdawało się, że sytuacja była w normie. Ostatecznie najemniczka pozwoliła sobie na schowanie rewolwera do kabury i obróciła się do reszty całym swoim ciałem.
- Wszyscy cali? - spytała. Jej głos lekko drżał od emocji, ale poza tym stan klaczy zdawał się być w normie.
Pięć warunków dobrego tłumaczenia:
Pierwszy: Znajomość języka i umiejętne jej wykorzystanie
Drugi: Możliwość poświęcenia się tłumaczeniu w czasie wolnym
Trzeci: Niewyobrażalny zapas chęci oraz samozaparcia
Czwarty: Znajomość uniwersum
Piąty: Odczuwanie przyjemności z tego, co się robi.
Każdy z tych warunków można porównać do części w mechanizmie zegarka: Brak jednej z nich powoduje zatrzymanie się całości.
Opad: Konioziemia - Projekt Horyzonty!
Pierwszy: Znajomość języka i umiejętne jej wykorzystanie
Drugi: Możliwość poświęcenia się tłumaczeniu w czasie wolnym
Trzeci: Niewyobrażalny zapas chęci oraz samozaparcia
Czwarty: Znajomość uniwersum
Piąty: Odczuwanie przyjemności z tego, co się robi.
Każdy z tych warunków można porównać do części w mechanizmie zegarka: Brak jednej z nich powoduje zatrzymanie się całości.
Opad: Konioziemia - Projekt Horyzonty!