04-05-2020, 19:46
Po kilku krótkich próbach siłowania się z drzwiami, ciemnoniebieska ostatecznie odpuściła i westchnęła ciężko. Nie było mowy nawet o ruszeniu tych drzwi, nie bez odpowiedniego piknięcia pip-bucka na czyimś kopycie.
- Eh, cholerne gówno... - mruknęła z poirytowaniem klacz, opadając zadem na twardą podłogę. Nawet ona, początkowo bardzo podekscytowana możliwością spenetrowania dawno opuszczonych lochów, zaczynała mieć dość tego klaustrofobicznego niemal kompleksu. Zmęczenie zaczęło ją dopadać coraz bardziej, co w połączeniu z niemałą frustracją nie było dobrą mieszanką. Kątem oka zauważyła, jak Blue przechodzi z powrotem do biura, w którym jeszcze niedawno wpakowali sporo ołowiu w robota.
Ostatecznie stwierdzając, że nie ma sensu siedzieć przy tych głupich drzwiach samej, Rainfall podniosła zad i udała się za ich cyborgiem. Nie miała nawet ochoty zadawać jej pytań, zresztą pewnie i tak odpowiedziałaby wymijająco albo odmówiła wyjaśnień... może kiedy indziej.
Podchodząc do ich medyka, Rain spojrzała na jego pół-przytomne oczy i pokręciła głową.
- W tym stanie to on co najwyżej może służyć nam za kukłę. Trzeba będzie poczekać, aż on i Starweave wrócą do normalnego stanu - stwierdziła z nutą zmęczenia w głosie. - Proponuję, żeby też się zdrzemnąć dopóki ta dwójka nie będzie mogła stanąć na kopytach. Trzeba będzie zostawić wartę, w razie gdyby coś faktycznie było za tymi drzwiami i pomyślało sobie, że fajnie by było nas ujebać - wysunęła propozycję, zerkając na Starweave, a następnie przesuwając spojrzenie na Blue.
- Eh, cholerne gówno... - mruknęła z poirytowaniem klacz, opadając zadem na twardą podłogę. Nawet ona, początkowo bardzo podekscytowana możliwością spenetrowania dawno opuszczonych lochów, zaczynała mieć dość tego klaustrofobicznego niemal kompleksu. Zmęczenie zaczęło ją dopadać coraz bardziej, co w połączeniu z niemałą frustracją nie było dobrą mieszanką. Kątem oka zauważyła, jak Blue przechodzi z powrotem do biura, w którym jeszcze niedawno wpakowali sporo ołowiu w robota.
Ostatecznie stwierdzając, że nie ma sensu siedzieć przy tych głupich drzwiach samej, Rainfall podniosła zad i udała się za ich cyborgiem. Nie miała nawet ochoty zadawać jej pytań, zresztą pewnie i tak odpowiedziałaby wymijająco albo odmówiła wyjaśnień... może kiedy indziej.
Podchodząc do ich medyka, Rain spojrzała na jego pół-przytomne oczy i pokręciła głową.
- W tym stanie to on co najwyżej może służyć nam za kukłę. Trzeba będzie poczekać, aż on i Starweave wrócą do normalnego stanu - stwierdziła z nutą zmęczenia w głosie. - Proponuję, żeby też się zdrzemnąć dopóki ta dwójka nie będzie mogła stanąć na kopytach. Trzeba będzie zostawić wartę, w razie gdyby coś faktycznie było za tymi drzwiami i pomyślało sobie, że fajnie by było nas ujebać - wysunęła propozycję, zerkając na Starweave, a następnie przesuwając spojrzenie na Blue.
Pięć warunków dobrego tłumaczenia:
Pierwszy: Znajomość języka i umiejętne jej wykorzystanie
Drugi: Możliwość poświęcenia się tłumaczeniu w czasie wolnym
Trzeci: Niewyobrażalny zapas chęci oraz samozaparcia
Czwarty: Znajomość uniwersum
Piąty: Odczuwanie przyjemności z tego, co się robi.
Każdy z tych warunków można porównać do części w mechanizmie zegarka: Brak jednej z nich powoduje zatrzymanie się całości.
Opad: Konioziemia - Projekt Horyzonty!
Pierwszy: Znajomość języka i umiejętne jej wykorzystanie
Drugi: Możliwość poświęcenia się tłumaczeniu w czasie wolnym
Trzeci: Niewyobrażalny zapas chęci oraz samozaparcia
Czwarty: Znajomość uniwersum
Piąty: Odczuwanie przyjemności z tego, co się robi.
Każdy z tych warunków można porównać do części w mechanizmie zegarka: Brak jednej z nich powoduje zatrzymanie się całości.
Opad: Konioziemia - Projekt Horyzonty!