24-06-2020, 21:10
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 24-06-2020, 21:11 przez Kingofhills.)
Głośny ryk otwieranych, metalowych drzwi wnet zbudził Rain do stanu, w którym mogła patrzeć z szeroko rozwartymi oczami. Ten ryk mógł oznaczać jedną z dwóch rzeczy: Albo otworzyły się te wrota, którymi tu weszli.. albo te, które do tej pory opierały się ich próbom otwarcia. Zdecydowanie pasowała jej bardziej ta pierwsza opcja, ale coś jej mówiło, że prawdziwa była ta druga.
Wybudzenie się ze stanu drzemkowego zajęło jej na tyle długo, że Blue zdążyła wrócić do pomieszczenia, w którym wszyscy się znajdowali, tym samym potwierdzając jej przypuszczenia. Niebieska klacz zaczęła przydzielać kucykom zadania nim Rain zdążyła w ogóle wstać na cztery kopyta. Taki stan rzeczy był dość komfortowy, bowiem pani technik zdawała się co nieco ogarniać. Ostatecznie ze stęknięciem klacz stanęła na nogi, ewentualnie pomagając Xanderowi, jeżeli ten nie wstał przed nią. Podczas gdy klacz z pipbuckiem mówiła coś do Sharpa, Rain skinęła głową do zebry.
- Wygląda na to, że ominie cię część zabawy - powiedziała tonem, który mówił, że klacz raczej nie była zbyt podekscytowana tym, co ją czeka. We dwójkę wgłąb schronu, o którym nic nie wiedzieli; zabezpieczenia, których ze świecą szukać po większości budowli na pustkowiach; nadmiernie patriotyczne roboty, no i konflikty między tymi, którzy zostali z tyłu... Ciężkozbrojna nie mogła pozbyć się wrażenia, że pakują się w jakieś głębokie gówno. Spoglądając jeszcze na Star, która zdawała się nieznacznie poruszać kopytami, Rain jeszcze raz zwróciła się do zebry. - Uważaj na nasz worek kartofli... No i starajcie się nie pozabijać gdyby udało jej się uwolnić przed naszym powrotem.
Po tych słowach ponaglenie Blue spowodowało, że kucyk ziemny podszedł do niej i spojrzał na swoje kopyto, gdzie znajdowała się kabura z rewolwerem.
- Mam dosłownie jeden pocisk w tym staruszku od Sharpa. O ile nie znajdziemy więcej amunicji, to licz się z tym że trzeba będzie spierdalać - stwierdziła bezpośrednio, wzruszając kopytami. - kopać się z nimi na kopyta nie będę, czymkolwiek "oni" by nie byli. W każdym razie... jestem gotowa.
Wybudzenie się ze stanu drzemkowego zajęło jej na tyle długo, że Blue zdążyła wrócić do pomieszczenia, w którym wszyscy się znajdowali, tym samym potwierdzając jej przypuszczenia. Niebieska klacz zaczęła przydzielać kucykom zadania nim Rain zdążyła w ogóle wstać na cztery kopyta. Taki stan rzeczy był dość komfortowy, bowiem pani technik zdawała się co nieco ogarniać. Ostatecznie ze stęknięciem klacz stanęła na nogi, ewentualnie pomagając Xanderowi, jeżeli ten nie wstał przed nią. Podczas gdy klacz z pipbuckiem mówiła coś do Sharpa, Rain skinęła głową do zebry.
- Wygląda na to, że ominie cię część zabawy - powiedziała tonem, który mówił, że klacz raczej nie była zbyt podekscytowana tym, co ją czeka. We dwójkę wgłąb schronu, o którym nic nie wiedzieli; zabezpieczenia, których ze świecą szukać po większości budowli na pustkowiach; nadmiernie patriotyczne roboty, no i konflikty między tymi, którzy zostali z tyłu... Ciężkozbrojna nie mogła pozbyć się wrażenia, że pakują się w jakieś głębokie gówno. Spoglądając jeszcze na Star, która zdawała się nieznacznie poruszać kopytami, Rain jeszcze raz zwróciła się do zebry. - Uważaj na nasz worek kartofli... No i starajcie się nie pozabijać gdyby udało jej się uwolnić przed naszym powrotem.
Po tych słowach ponaglenie Blue spowodowało, że kucyk ziemny podszedł do niej i spojrzał na swoje kopyto, gdzie znajdowała się kabura z rewolwerem.
- Mam dosłownie jeden pocisk w tym staruszku od Sharpa. O ile nie znajdziemy więcej amunicji, to licz się z tym że trzeba będzie spierdalać - stwierdziła bezpośrednio, wzruszając kopytami. - kopać się z nimi na kopyta nie będę, czymkolwiek "oni" by nie byli. W każdym razie... jestem gotowa.
Pięć warunków dobrego tłumaczenia:
Pierwszy: Znajomość języka i umiejętne jej wykorzystanie
Drugi: Możliwość poświęcenia się tłumaczeniu w czasie wolnym
Trzeci: Niewyobrażalny zapas chęci oraz samozaparcia
Czwarty: Znajomość uniwersum
Piąty: Odczuwanie przyjemności z tego, co się robi.
Każdy z tych warunków można porównać do części w mechanizmie zegarka: Brak jednej z nich powoduje zatrzymanie się całości.
Opad: Konioziemia - Projekt Horyzonty!
Pierwszy: Znajomość języka i umiejętne jej wykorzystanie
Drugi: Możliwość poświęcenia się tłumaczeniu w czasie wolnym
Trzeci: Niewyobrażalny zapas chęci oraz samozaparcia
Czwarty: Znajomość uniwersum
Piąty: Odczuwanie przyjemności z tego, co się robi.
Każdy z tych warunków można porównać do części w mechanizmie zegarka: Brak jednej z nich powoduje zatrzymanie się całości.
Opad: Konioziemia - Projekt Horyzonty!