<Macie prezent świąteczny, o.>
Mijały sekundy, minuty, godziny. Chwila za chwilą ciągnęła się w obozie niedobitków karawany. Ciemna noc uniemożliwiała skuteczną obserwację terenu kucykom pełniącym wartę, a brak jakiegokolwiek źródła ciepła powodował duży spadek temperatury względem dnia.
Noc mijała bez zakłóceń, pozwalając na spokojny sen szczęśliwcom i pozbawioną niespodzianek wartę wytypowanym na strzeżenie obozu w danym czasie. Jak zawsze, pierwsza warta była najcięższa, ale właśnie dlatego objął ją medyk, który po operacji miał okazję odpocząć, oraz Star, też mająca wcześniej podczas dnia okazję do odpoczęcia.
Część warty spędzili na rozmowie, część na milczącym patrolowaniu. W końcu po prostu położyli się w okolicy pozostałości ogniska, próbując zachować ciepło. Na wozach temperatura była znośna, choć zaduch mógł niektórym przeszkadzać w wygodnym śnie, ale na zewnątrz kucyk zdecydowanie mógł czuć chłód. Potem obudzili drugą załogę warty, sami zajmując wóz i z ulgą oddając się potrzebnemu odpoczynkowi.
Tak się to ciągnęło, bez niespodzianek. Nie licząc okazjonalnego radrakana czy innego małego stworzonka pojawiającego się na EFSie czy w kraju pola widzenia i alarmującego pełniących wartę.
Blue i Xander maszerowali w ciszy. Noktowizor klaczy pozwalał na bezproblemową nawigację, nawet w środku nocy. Większość podróży przebiegła w milczeniu i bez niespodzianek. Nie licząc samotnej mantykory, przed którą musieli się ukryć za paroma skałami, póki nie skończyła pałaszować jakiegoś niewinnego psu upolowanego chwilę wcześniej.
W końcu, po godzinach marszu, oboje mogli bardzo dokładnie czuć każdy mięsień w swoich nogach. Jednakowoż w ich polu widzenia pojawiała się łuna, która mogła oznaczać jedynie źródło światła.
Po przemaszerowaniu jeszcze kilkuset metrów, znaleźli się na szczycie wzgórza. Wokół siebie mieli wyschnięte drzewo i trochę skał, a także przewrócony wózek sklepowy otoczony paroma pustymi puszkami po pożywieniu. Jeżeli ktokolwiek tu obozował, było to dawno temu.
Przed nimi rozciągała się równina po której biegły resztki przedwojennej, asfaltowej drogi. Nie było widać żadnego wraku. Równina ciągnęła się co najmniej kilometr, oceniając na oko. Po tymże kilometrze spotykała zespół budynków zbitych z różnych materiałów, jak niemalże wszędzie na pustkowiach. Obecny też był duży, przedwojenny budynek, przywodzący na myśl biuro lub inny obiekt administracyjny. Miał 4 piętra i górował nad chatami zbudowanymi przez współczesnych mieszkańców. Całość oparta była o wzgórze.
Blue dzięki swojej noktowizji mogła dojrzeć również resztki płotu z drutu kolczastego położone na równinie, w odległości kilkudziesięciu metrów od zabudowań osady, która była źródłem łuny zauważonej wcześniej przez zwiadowców.
Pustkowia Equestrii: Akt Drugi.
>Press any button to start.
Mijały sekundy, minuty, godziny. Chwila za chwilą ciągnęła się w obozie niedobitków karawany. Ciemna noc uniemożliwiała skuteczną obserwację terenu kucykom pełniącym wartę, a brak jakiegokolwiek źródła ciepła powodował duży spadek temperatury względem dnia.
Noc mijała bez zakłóceń, pozwalając na spokojny sen szczęśliwcom i pozbawioną niespodzianek wartę wytypowanym na strzeżenie obozu w danym czasie. Jak zawsze, pierwsza warta była najcięższa, ale właśnie dlatego objął ją medyk, który po operacji miał okazję odpocząć, oraz Star, też mająca wcześniej podczas dnia okazję do odpoczęcia.
Część warty spędzili na rozmowie, część na milczącym patrolowaniu. W końcu po prostu położyli się w okolicy pozostałości ogniska, próbując zachować ciepło. Na wozach temperatura była znośna, choć zaduch mógł niektórym przeszkadzać w wygodnym śnie, ale na zewnątrz kucyk zdecydowanie mógł czuć chłód. Potem obudzili drugą załogę warty, sami zajmując wóz i z ulgą oddając się potrzebnemu odpoczynkowi.
Tak się to ciągnęło, bez niespodzianek. Nie licząc okazjonalnego radrakana czy innego małego stworzonka pojawiającego się na EFSie czy w kraju pola widzenia i alarmującego pełniących wartę.
Blue i Xander maszerowali w ciszy. Noktowizor klaczy pozwalał na bezproblemową nawigację, nawet w środku nocy. Większość podróży przebiegła w milczeniu i bez niespodzianek. Nie licząc samotnej mantykory, przed którą musieli się ukryć za paroma skałami, póki nie skończyła pałaszować jakiegoś niewinnego psu upolowanego chwilę wcześniej.
W końcu, po godzinach marszu, oboje mogli bardzo dokładnie czuć każdy mięsień w swoich nogach. Jednakowoż w ich polu widzenia pojawiała się łuna, która mogła oznaczać jedynie źródło światła.
Po przemaszerowaniu jeszcze kilkuset metrów, znaleźli się na szczycie wzgórza. Wokół siebie mieli wyschnięte drzewo i trochę skał, a także przewrócony wózek sklepowy otoczony paroma pustymi puszkami po pożywieniu. Jeżeli ktokolwiek tu obozował, było to dawno temu.
Przed nimi rozciągała się równina po której biegły resztki przedwojennej, asfaltowej drogi. Nie było widać żadnego wraku. Równina ciągnęła się co najmniej kilometr, oceniając na oko. Po tymże kilometrze spotykała zespół budynków zbitych z różnych materiałów, jak niemalże wszędzie na pustkowiach. Obecny też był duży, przedwojenny budynek, przywodzący na myśl biuro lub inny obiekt administracyjny. Miał 4 piętra i górował nad chatami zbudowanymi przez współczesnych mieszkańców. Całość oparta była o wzgórze.
Blue dzięki swojej noktowizji mogła dojrzeć również resztki płotu z drutu kolczastego położone na równinie, w odległości kilkudziesięciu metrów od zabudowań osady, która była źródłem łuny zauważonej wcześniej przez zwiadowców.
Pustkowia Equestrii: Akt Drugi.
>Press any button to start.
Matematyka wcale nie jest trudna. Po prostu jesteś debilem.