- Co ty... - żona Picky'ego tylko się cofnęła. Sam ogier siedział i patrzył się na działania klaczy, osłupiały. Nie było mowy o żadnym samobójstwie, gdy cała April była skąpana we krwi. Zwłaszcza, że Torch nie był w posiadaniu broni, która mogłaby dać takie efekty przy użyciu.
- Torch? Do cholery jasnej, nie zmuszaj mnie do wejścia tam, ty cholerny idioto! Ruchaj se do woli, ale nie zabijaj nam towaru! - klacz weszła po schodach, szybko zauważając wyważone drzwi. Wtedy się zatrzymała.
- Co do kurwy... niewolnicy, do szeregu bo zapierdolę! Który to? - krzyknęła na dwójkę. April z powodu leżenia z zamkniętymi oczami nie mogła rzecz jasna nic zobaczyć. Dwójka scavengerów wydawała się zbyt zszokowana lub przestraszona, aby cokolwiek powiedzieć.
Light spojrzała się na Blue, nieco spokojniej. Ciężko jej było nie bać się trochę klaczy po tym co widziała w trakcie ucieczki... ale słyszała też, że klacz nie zabiła strażników z zimną krwią. Na pyszczku trójnogiej widać było skonfliktowane emocje gdy patrzyła się na niebieskiego jednorożca.
- Ja... zazwyczaj pomagam tacie przy sortowaniu tego, co przyniosą zbieracze - powiedziała, po chwili kładąc uszy po sobie i patrząc przez chwilę w dal - to znaczy pomagałam... Jestem dobra w zauważaniu szczegółów, rozróżnianiu rzeczy - klacz mówiła cicho, brak było w jej głosie charakterystycznego zapału cechującego kucyki opowiadające o swym specjalnym talencie.
Sharp patrzył spokojnie na Star, gdy ta mówiła i oskarżała go o niewyobrażalne dla niego oszustwa. Na tyle spokojnie, na ile potrafił, wysłuchując takich wyssanych z kopyta wymysłów, których to klacz wydawała się być niemalże pewna. Ogier nigdy by nawet nie pomyślał o możliwości zaistnienia ułamka sytuacji, które narodziły się w umyśle klaczy jednorożca.
Była najwyraźniej mocno na niego wkurzona... nie mógł nic z tym zrobić. Nie czuł gniewu, bardziej coś pomiędzy zmartwieniem, smutkiem a... nie potrafił tego określić. Jeżeli wciąż będą tak wyglądały ich relacje, to ta karawana nigdzie nie dotrze. Zwłaszcza biorąc pod uwagę to co przekazała mu Blue.
Spojrzał głęboko w oczy klaczy. Nie chciał nic ukrywać, nie chciał kłamać. Nie był handlarzem, nie chciał nigdy być dowódcą. Mimo tego, że dzień dopiero się zaczął, ogier już zaczynał odczuwać zmęczenie swoją rolą. Zwłaszcza po tej karuzeli grania na jego emocjach jaką zafundowała mu, choć nieświadomie, Blue.
Starweave niedługo opuściła wzrok i położyła uszy po sobie. Ogierowi aż było jej szkoda w tej chwili. A potem zaczęła zadawać właściwe pytania. Te, na które powinien odpowiedzieć od razu, ale nie mógł. Nie był pewien też po pierwszych słowach wiadomości, jaki będzie ciąg dalszy. Wiedział, że nie byłby w stanie spokojnie wysłuchać wiadomości, gdyby okazała się ona ostatnimi słowami Blue. A nie mógł pozwolić, żeby reszta go zobaczyła w stanie w którym by się wtedy znalazł.
- Star... - zaczął cicho. Jego głos można było określić wieloma słowami, ale na pewno nie był pozytywny. Był zmęczony, był zdeterminowany, może nawet smutny, ale w żadnym wypadku nie mógł być szczęśliwy - Nie wiedziałem, co Blue powie. Mogło się okazać, że idziemy na śmierć. Mogła tylko przekazywać swoje ostatnie słowa - ogier zatrzymał się tu na chwilę, gdyż słowa nie chciały przecisnąć się mu przez gardło. Dopiero po paru sekundach opanował się na tyle, żeby móc dalej mówić. Starweave musiała tę przerwę zauważyć, pozostawała kwestia jej interpretacji... Sharp nie był dobrym dowódcą, zupełnie się do tego nie nadawał. Wiedział o tym, ale kontynuował.
- Wiadomości są dobre. Wracają, nie sami, ale potrzebują pomocy. Masz rację, powinienem być z wami szczery, ale musiałem wysłuchać tego sam. Gdyby przekazywali złe wieści, jak myślisz, co by się tu stało? Część by uciekła, część by zaczęła się kłócić, część może by została. Na pewno nie skończyłoby się to dobrze. - medyk próbował przekazać swój punkt widzenia stojącej przed nim klaczy.
White wyturlała się z wozu, co spowodowało kolejną eksplozję bólu w jej plecach. Zewnętrzny świat przywitał ją potężnym bólem głowy, pragnieniem i widokiem wszechobecnych chmur nad głową.
- Torch? Do cholery jasnej, nie zmuszaj mnie do wejścia tam, ty cholerny idioto! Ruchaj se do woli, ale nie zabijaj nam towaru! - klacz weszła po schodach, szybko zauważając wyważone drzwi. Wtedy się zatrzymała.
- Co do kurwy... niewolnicy, do szeregu bo zapierdolę! Który to? - krzyknęła na dwójkę. April z powodu leżenia z zamkniętymi oczami nie mogła rzecz jasna nic zobaczyć. Dwójka scavengerów wydawała się zbyt zszokowana lub przestraszona, aby cokolwiek powiedzieć.
Light spojrzała się na Blue, nieco spokojniej. Ciężko jej było nie bać się trochę klaczy po tym co widziała w trakcie ucieczki... ale słyszała też, że klacz nie zabiła strażników z zimną krwią. Na pyszczku trójnogiej widać było skonfliktowane emocje gdy patrzyła się na niebieskiego jednorożca.
- Ja... zazwyczaj pomagam tacie przy sortowaniu tego, co przyniosą zbieracze - powiedziała, po chwili kładąc uszy po sobie i patrząc przez chwilę w dal - to znaczy pomagałam... Jestem dobra w zauważaniu szczegółów, rozróżnianiu rzeczy - klacz mówiła cicho, brak było w jej głosie charakterystycznego zapału cechującego kucyki opowiadające o swym specjalnym talencie.
Sharp patrzył spokojnie na Star, gdy ta mówiła i oskarżała go o niewyobrażalne dla niego oszustwa. Na tyle spokojnie, na ile potrafił, wysłuchując takich wyssanych z kopyta wymysłów, których to klacz wydawała się być niemalże pewna. Ogier nigdy by nawet nie pomyślał o możliwości zaistnienia ułamka sytuacji, które narodziły się w umyśle klaczy jednorożca.
Była najwyraźniej mocno na niego wkurzona... nie mógł nic z tym zrobić. Nie czuł gniewu, bardziej coś pomiędzy zmartwieniem, smutkiem a... nie potrafił tego określić. Jeżeli wciąż będą tak wyglądały ich relacje, to ta karawana nigdzie nie dotrze. Zwłaszcza biorąc pod uwagę to co przekazała mu Blue.
Spojrzał głęboko w oczy klaczy. Nie chciał nic ukrywać, nie chciał kłamać. Nie był handlarzem, nie chciał nigdy być dowódcą. Mimo tego, że dzień dopiero się zaczął, ogier już zaczynał odczuwać zmęczenie swoją rolą. Zwłaszcza po tej karuzeli grania na jego emocjach jaką zafundowała mu, choć nieświadomie, Blue.
Starweave niedługo opuściła wzrok i położyła uszy po sobie. Ogierowi aż było jej szkoda w tej chwili. A potem zaczęła zadawać właściwe pytania. Te, na które powinien odpowiedzieć od razu, ale nie mógł. Nie był pewien też po pierwszych słowach wiadomości, jaki będzie ciąg dalszy. Wiedział, że nie byłby w stanie spokojnie wysłuchać wiadomości, gdyby okazała się ona ostatnimi słowami Blue. A nie mógł pozwolić, żeby reszta go zobaczyła w stanie w którym by się wtedy znalazł.
- Star... - zaczął cicho. Jego głos można było określić wieloma słowami, ale na pewno nie był pozytywny. Był zmęczony, był zdeterminowany, może nawet smutny, ale w żadnym wypadku nie mógł być szczęśliwy - Nie wiedziałem, co Blue powie. Mogło się okazać, że idziemy na śmierć. Mogła tylko przekazywać swoje ostatnie słowa - ogier zatrzymał się tu na chwilę, gdyż słowa nie chciały przecisnąć się mu przez gardło. Dopiero po paru sekundach opanował się na tyle, żeby móc dalej mówić. Starweave musiała tę przerwę zauważyć, pozostawała kwestia jej interpretacji... Sharp nie był dobrym dowódcą, zupełnie się do tego nie nadawał. Wiedział o tym, ale kontynuował.
- Wiadomości są dobre. Wracają, nie sami, ale potrzebują pomocy. Masz rację, powinienem być z wami szczery, ale musiałem wysłuchać tego sam. Gdyby przekazywali złe wieści, jak myślisz, co by się tu stało? Część by uciekła, część by zaczęła się kłócić, część może by została. Na pewno nie skończyłoby się to dobrze. - medyk próbował przekazać swój punkt widzenia stojącej przed nim klaczy.
White wyturlała się z wozu, co spowodowało kolejną eksplozję bólu w jej plecach. Zewnętrzny świat przywitał ją potężnym bólem głowy, pragnieniem i widokiem wszechobecnych chmur nad głową.
Matematyka wcale nie jest trudna. Po prostu jesteś debilem.