05-09-2014, 19:43
- Czegokolwiek czym mogłabym się bronić - odpowiedziała klacz, zerkając jedynie na April przed wznowieniem swoich poszukiwań. Wyglądało na to, że nie znalazła niczego przydatnego w jej opinii.
Na propozycję jednorożca zareagowała z niepokojem, kładąc uszy po sobie. PO chwili jednak pokiwała głową. Podeszła do drzwi i położyła się na podłodze przed nimi. April uchyliła lekko drzwi, które, jak się okazało, otwierały się do środka. Młodsza klacz wyjrzała przez powstały otwór, trzymając głowę jak najbliżej ziemi. Cało jej ciało trzęsło się ze strachu, lecz uspokoiła się trochę gdy Picky podszedł do niej i przytulił. Po chwili cofnęła głowę, wskazując April żeby zamknęła drzwi.
- J... jest t-tam ulica... dość... dość szeroka - powiedziała, jąkając się i nie kontrolując swojego głosu. Po uścisku w wykonaniu swego męża i paru głębszych oddechach kontynuowała - Ciężko było zobaczyć co innego, jest tam jeszcze ciemno, ale chyba niedługo będzie świt... widziałam strażnika. Celestio, on miał karabin, w życiu się nie przemkniemy... - powiedziała, na koniec patrząc w podłogę i kręcąc głową lekko.
- Ż-żyje? - zapytała zaskoczona Light. Spojrzała na Blue, po czym na zbliżające się wozy, z o wiele mniejszą dozą niepokoju, a większą nadziei. Po chwili jednak odwróciła się do niebieskiej klaczy z powrotem.
- Blue... co wy robiliście u nas? Nic tu nie rozumiem... skoro macie karawanę tutaj, a... - zatrzymała się, przez chwilę próbując dobrać dalsze słowa, jednakże w końcu zaprzestała prób i spojrzała na starszego kuca pytającym wzrokiem.
Sharp obserwował zebrę z uwagą. Podjął pewne ryzyko będąc kompletnie szczerym z młodszym ogierem, ale był to w jego uznaniu najlepszy scenariusz. Kolejne kłamstwa pogorszyłyby sytuację... a medyk nie cierpiał kłamać. Czasem było to konieczne, ale jednorożec, jako kuc którego specjalny talent dotyczył pomagania innym, czasem wręcz nie mógł znieść tego braku szczerości i współpracy w grupach kucyków. A także i przedstawicieli innych ras, może nawet bardziej.
Kuce, jako gatunek stadny, instynktownie zbierały się w grupy z określoną hierarchią, nawet jeżeli na Pustkowiach te grupy często nic dobrego nie czyniły. Z kolei takie gryfy czy minotaury... nie miały takiego instynktu. Miał wszelkie powody żeby sądzić, że zebry, będąc bliskimi krewnymi kuców, dzielą z bardziej kolorowymi nieparzystokopytnymi te instynkty. Ale nie można było takich ogólników stosować wobec pojedynczych osobników. Odpowiedź drugiego ogiera tylko to udowodniała.
- Może masz rację, Xander. Nie mogę i nigdy nie będę mógł zrozumieć twojej sytuacji - odpowiedział mu jednorożec. Nie dodał, że z tego powodu nie będzie próbował. Nie musiał.
Ogierowi nie umknęło zwrócenie przez zebrę uwagi na naszyjnik, który nosił. Wiedział, że nie powinien o to pytać. Na to było o wiele za wcześnie. Pokiwał głową, spoglądając na chwilę w ziemię przed nogami pasiastego.
Widział teraz, że zebra też była z nim szczera. Owszem, ukrywał fakty, ale każdy miał na Pustkowiach rzeczy o których nie chciał myśleć, nie wspominając nawet o dzieleniu się nimi z innymi.
Dopiero na koniec młodszy ogier wspomniał o pierwszym faktycznym problemie.
- Chcemy dla ciebie dobrze. Życzę dobrze każdemu, kto do mnie nie strzela - powiedział z lekkim uśmiechem - Przepraszam, ale jedyną gwarancją na to mogą być tylko moje słowa. W jaki sposób mógłbyś pomóc? Tylko ty i Blue wiecie, jak się przekradać niezauważenie, od tego należy zacząć - ogier zatrzymał się na chwilę, żeby dać zebrze przyswoić informacje - Jesteś wytrzymały, no i udowodniłeś, że można ci zaufać - dodał, ponownie lekko się uśmiechając, tym razem przy wspomnieniu o 'wytrzymałości' pasiastego.
- Masz rację, w tym przebraniu mogą wystąpić problemy... wiem, że musi ci z tym być źle, ale będziemy musieli spróbować zdjąć twoją maskę, Xander - dokończył Sharp. Było mu niewygodnie o tym mówić, zwłaszcza że ten jeden szczegół mógł przeważyć na szali i skłonić zebrę do opuszczenia ich, ale nie mógł też go okłamywać.
- W... tam? - zająknął się Hilo, patrząc na Starweave - Em... dobrze... - dodał, cichym i niepewnym głosem.
W okolicy nie było najmniejszego śladu zagrożenia. Pustynia rano była, zgodnie z nazwą, raczej pusta. W okolicy nie było nawet miejsca, z którego ewentualna zasadzka mogłaby wyskoczyć. Równy teren, którego wygląd wskazywał poniekąd na przedwojenne pola uprawne, ciągnął się jeszcze ładny kawałek.
Na propozycję jednorożca zareagowała z niepokojem, kładąc uszy po sobie. PO chwili jednak pokiwała głową. Podeszła do drzwi i położyła się na podłodze przed nimi. April uchyliła lekko drzwi, które, jak się okazało, otwierały się do środka. Młodsza klacz wyjrzała przez powstały otwór, trzymając głowę jak najbliżej ziemi. Cało jej ciało trzęsło się ze strachu, lecz uspokoiła się trochę gdy Picky podszedł do niej i przytulił. Po chwili cofnęła głowę, wskazując April żeby zamknęła drzwi.
- J... jest t-tam ulica... dość... dość szeroka - powiedziała, jąkając się i nie kontrolując swojego głosu. Po uścisku w wykonaniu swego męża i paru głębszych oddechach kontynuowała - Ciężko było zobaczyć co innego, jest tam jeszcze ciemno, ale chyba niedługo będzie świt... widziałam strażnika. Celestio, on miał karabin, w życiu się nie przemkniemy... - powiedziała, na koniec patrząc w podłogę i kręcąc głową lekko.
- Ż-żyje? - zapytała zaskoczona Light. Spojrzała na Blue, po czym na zbliżające się wozy, z o wiele mniejszą dozą niepokoju, a większą nadziei. Po chwili jednak odwróciła się do niebieskiej klaczy z powrotem.
- Blue... co wy robiliście u nas? Nic tu nie rozumiem... skoro macie karawanę tutaj, a... - zatrzymała się, przez chwilę próbując dobrać dalsze słowa, jednakże w końcu zaprzestała prób i spojrzała na starszego kuca pytającym wzrokiem.
Sharp obserwował zebrę z uwagą. Podjął pewne ryzyko będąc kompletnie szczerym z młodszym ogierem, ale był to w jego uznaniu najlepszy scenariusz. Kolejne kłamstwa pogorszyłyby sytuację... a medyk nie cierpiał kłamać. Czasem było to konieczne, ale jednorożec, jako kuc którego specjalny talent dotyczył pomagania innym, czasem wręcz nie mógł znieść tego braku szczerości i współpracy w grupach kucyków. A także i przedstawicieli innych ras, może nawet bardziej.
Kuce, jako gatunek stadny, instynktownie zbierały się w grupy z określoną hierarchią, nawet jeżeli na Pustkowiach te grupy często nic dobrego nie czyniły. Z kolei takie gryfy czy minotaury... nie miały takiego instynktu. Miał wszelkie powody żeby sądzić, że zebry, będąc bliskimi krewnymi kuców, dzielą z bardziej kolorowymi nieparzystokopytnymi te instynkty. Ale nie można było takich ogólników stosować wobec pojedynczych osobników. Odpowiedź drugiego ogiera tylko to udowodniała.
- Może masz rację, Xander. Nie mogę i nigdy nie będę mógł zrozumieć twojej sytuacji - odpowiedział mu jednorożec. Nie dodał, że z tego powodu nie będzie próbował. Nie musiał.
Ogierowi nie umknęło zwrócenie przez zebrę uwagi na naszyjnik, który nosił. Wiedział, że nie powinien o to pytać. Na to było o wiele za wcześnie. Pokiwał głową, spoglądając na chwilę w ziemię przed nogami pasiastego.
Widział teraz, że zebra też była z nim szczera. Owszem, ukrywał fakty, ale każdy miał na Pustkowiach rzeczy o których nie chciał myśleć, nie wspominając nawet o dzieleniu się nimi z innymi.
Dopiero na koniec młodszy ogier wspomniał o pierwszym faktycznym problemie.
- Chcemy dla ciebie dobrze. Życzę dobrze każdemu, kto do mnie nie strzela - powiedział z lekkim uśmiechem - Przepraszam, ale jedyną gwarancją na to mogą być tylko moje słowa. W jaki sposób mógłbyś pomóc? Tylko ty i Blue wiecie, jak się przekradać niezauważenie, od tego należy zacząć - ogier zatrzymał się na chwilę, żeby dać zebrze przyswoić informacje - Jesteś wytrzymały, no i udowodniłeś, że można ci zaufać - dodał, ponownie lekko się uśmiechając, tym razem przy wspomnieniu o 'wytrzymałości' pasiastego.
- Masz rację, w tym przebraniu mogą wystąpić problemy... wiem, że musi ci z tym być źle, ale będziemy musieli spróbować zdjąć twoją maskę, Xander - dokończył Sharp. Było mu niewygodnie o tym mówić, zwłaszcza że ten jeden szczegół mógł przeważyć na szali i skłonić zebrę do opuszczenia ich, ale nie mógł też go okłamywać.
- W... tam? - zająknął się Hilo, patrząc na Starweave - Em... dobrze... - dodał, cichym i niepewnym głosem.
W okolicy nie było najmniejszego śladu zagrożenia. Pustynia rano była, zgodnie z nazwą, raczej pusta. W okolicy nie było nawet miejsca, z którego ewentualna zasadzka mogłaby wyskoczyć. Równy teren, którego wygląd wskazywał poniekąd na przedwojenne pola uprawne, ciągnął się jeszcze ładny kawałek.
Matematyka wcale nie jest trudna. Po prostu jesteś debilem.