14-09-2014, 17:18
Sharp westchnął i pokręcił głową lekko. Powiedział reszcie, żeby przygotowali trochę konserw dla zwiadowców... ale wyglądało na to, że nie można mieć wszystkiego. Dlatego ogier skinął głową w zrezygnowanym geście, kierując się w stronę wozów. Chciał sprawdzić, jak idzie reszcie. Zanim jednak zdążył ruszyć na więcej niż parę metrów, jego uwagę zwróciło co innego.
Light wreszcie spojrzała w stronę Hilo. Jej oczy się rozszerzyły, a pyszczek trójnogiej otwarł się w wyrazie zaskoczenia. Ogier nie wiedział czy było tam więcej zaskoczenia czy radości. Hilo z kolei wydawał się zachwycony, ale widział w jego oczach też cień zmartwienia. Jednorożec podbiegł do trójnogiej, obejmując ją kopytem. Sharp był przygotowany, że niepełnosprawna klacz będzie miała kolejny atak paniki, ale nic takiego nie nastąpiło. Light wtuliła się w swojego wujka, zamykając oczy i uśmiechając się.
- Light... - ogier patrzył na rany klaczy i jej ogólny stan - Co te bydlaki ci tam zrobiły... - zacisnął usta, gładząc grzbiet mniejszego kucyka kopytem.
Trójnoga mu nie odpowiedziała, wybierając dalsze tulenie się w miejsce rozmowy. Medyk uśmiechnął się do siebie, oglądając sytuację z boku. Pomyśleć, że do jednego z tych kucyków jeszcze poprzedniego dnia by strzelał. W tym momencie jedna myśl uderzyła Sharpa jak kowadło.
W sercu jednorożca pojawił się niepokój. Nie brał tego wcześniej pod uwagę. Skoro Hilo był zmuszony walczyć dla tych skurwysynów...
Light odsunęła swój pyszczek od sierści ogiera tak, żeby móc mówić.
- Wujku... gdzie jest mój tata? - głos trójnogiej był ledwie głośniejszy od szeptu, ale wśród ciszy panującej wokół doskonale słyszalny dla reszty.
W umyśle Sharpa istniało tylko jedno słowo, wyraźne i ogromne.
Kurwa.
Umierający ogier wydał z siebie odgłos zaskoczenia i wytrzeszczył oczy, gdy jego morderczyni zaczęła go całować. Nie protestował, gdyż nie miał już na to sił. Nie wiedział nawet, czy chciał protestować. Pocałunek stopniowo go uspokajał, zabierając w ostatnią podróż. Część jego krwi trawiła do gardła klaczy po tym, jak się nią zachłysnął, jednak i to nie przerwało kontaktu. W końcu kucyk zamknął oczy, by po chwili przestać dawać jakiekolwiek oznaki życia.
Dwójka scavengerów patrzyła się na wszystko, wychylona zza drzwi. Małżeństwo spojrzało po sobie, ale nic nie powiedziało.
Strażnik miał przy sobie zdecydowanie więcej niż dwójka w środku. Oprócz karabinu na siodle bojowym i zapasowego magazynku do niego, mieszczącego pięć pocisków, April znalazła w różnych kieszeniach i torbach ogiera kilka rzeczy. Najważniejszą na pewno była niewielka buteleczka z miksturą leczniczą, zaraz po tym butelka wody i paczka przedwojennych ciasteczek marchewkowych. Klacz znalazła też dwie sześcienne kości do gry, przedwojenny komiks którego stan wskazywał na częste czytanie, pół paczki papierosów i torebkę z dwunastoma kapslami.
Po zawołaniu, para uciekająca wraz z nią podeszła bliżej, choć niepewnie. Picky spojrzał na ciało, zaciskając zęby. Na pytanie pokręcił głową.
- Nigdy tego nie robiłem... - zaczął, ale szybko przerwała mu Amity.
- Mnie kiedyś uczyli rodzice. Dawno ich nie używałam... ale tego podobno się nie zapomina, prawda? - jej głos był sztucznie pozytywny. Usiłowała pozostać silna i zdeterminowana, ale jej język ciała mówił jasno i wyraźnie, że była przerażona i chciała uciekać jak najszybciej.
EFS pokazywał wiele sygnatur, z czego większość neutralnych pozostawała w miejscu, a niemalże wszystkie czerwone poruszały się to w jedną, to w drugą stronę. Ciężko było cokolwiek odczytać z zaklęcia w takim stanie. Bardziej konwencjonalne metody obserwacji mówiły za to, że April nie ma żadnego strażnika w polu widzenia, przynajmniej na razie.
Light wreszcie spojrzała w stronę Hilo. Jej oczy się rozszerzyły, a pyszczek trójnogiej otwarł się w wyrazie zaskoczenia. Ogier nie wiedział czy było tam więcej zaskoczenia czy radości. Hilo z kolei wydawał się zachwycony, ale widział w jego oczach też cień zmartwienia. Jednorożec podbiegł do trójnogiej, obejmując ją kopytem. Sharp był przygotowany, że niepełnosprawna klacz będzie miała kolejny atak paniki, ale nic takiego nie nastąpiło. Light wtuliła się w swojego wujka, zamykając oczy i uśmiechając się.
- Light... - ogier patrzył na rany klaczy i jej ogólny stan - Co te bydlaki ci tam zrobiły... - zacisnął usta, gładząc grzbiet mniejszego kucyka kopytem.
Trójnoga mu nie odpowiedziała, wybierając dalsze tulenie się w miejsce rozmowy. Medyk uśmiechnął się do siebie, oglądając sytuację z boku. Pomyśleć, że do jednego z tych kucyków jeszcze poprzedniego dnia by strzelał. W tym momencie jedna myśl uderzyła Sharpa jak kowadło.
W sercu jednorożca pojawił się niepokój. Nie brał tego wcześniej pod uwagę. Skoro Hilo był zmuszony walczyć dla tych skurwysynów...
Light odsunęła swój pyszczek od sierści ogiera tak, żeby móc mówić.
- Wujku... gdzie jest mój tata? - głos trójnogiej był ledwie głośniejszy od szeptu, ale wśród ciszy panującej wokół doskonale słyszalny dla reszty.
W umyśle Sharpa istniało tylko jedno słowo, wyraźne i ogromne.
Kurwa.
Umierający ogier wydał z siebie odgłos zaskoczenia i wytrzeszczył oczy, gdy jego morderczyni zaczęła go całować. Nie protestował, gdyż nie miał już na to sił. Nie wiedział nawet, czy chciał protestować. Pocałunek stopniowo go uspokajał, zabierając w ostatnią podróż. Część jego krwi trawiła do gardła klaczy po tym, jak się nią zachłysnął, jednak i to nie przerwało kontaktu. W końcu kucyk zamknął oczy, by po chwili przestać dawać jakiekolwiek oznaki życia.
Dwójka scavengerów patrzyła się na wszystko, wychylona zza drzwi. Małżeństwo spojrzało po sobie, ale nic nie powiedziało.
Strażnik miał przy sobie zdecydowanie więcej niż dwójka w środku. Oprócz karabinu na siodle bojowym i zapasowego magazynku do niego, mieszczącego pięć pocisków, April znalazła w różnych kieszeniach i torbach ogiera kilka rzeczy. Najważniejszą na pewno była niewielka buteleczka z miksturą leczniczą, zaraz po tym butelka wody i paczka przedwojennych ciasteczek marchewkowych. Klacz znalazła też dwie sześcienne kości do gry, przedwojenny komiks którego stan wskazywał na częste czytanie, pół paczki papierosów i torebkę z dwunastoma kapslami.
Po zawołaniu, para uciekająca wraz z nią podeszła bliżej, choć niepewnie. Picky spojrzał na ciało, zaciskając zęby. Na pytanie pokręcił głową.
- Nigdy tego nie robiłem... - zaczął, ale szybko przerwała mu Amity.
- Mnie kiedyś uczyli rodzice. Dawno ich nie używałam... ale tego podobno się nie zapomina, prawda? - jej głos był sztucznie pozytywny. Usiłowała pozostać silna i zdeterminowana, ale jej język ciała mówił jasno i wyraźnie, że była przerażona i chciała uciekać jak najszybciej.
EFS pokazywał wiele sygnatur, z czego większość neutralnych pozostawała w miejscu, a niemalże wszystkie czerwone poruszały się to w jedną, to w drugą stronę. Ciężko było cokolwiek odczytać z zaklęcia w takim stanie. Bardziej konwencjonalne metody obserwacji mówiły za to, że April nie ma żadnego strażnika w polu widzenia, przynajmniej na razie.
Matematyka wcale nie jest trudna. Po prostu jesteś debilem.