31-07-2015, 21:45
Starweave dopiero co udało się uwolnić od jednej dość nieprzyjemnej konwersacji, a lada chwila władowała się w drugą. Klacz która miała ją rozpocząć nazywała się Rainfall. W jednej chwili granatowa klacz jednorożca stała się centrum zainteresowania wszystkich pozostałych kucyków. Po otaczających ją spojrzeniach już wiedziała, że nie będzie jej dane zakończyć to od tak po prostu, jak to zrobiła jakąś chwilę temu. Cała ta sytuacja z pewnością mogła być mocno stresująca i trudna nawet dla doświadczonego mówcy. Nie wspominając o tym, że Star została poddenerwowana już dużo wcześniej.
Klacz nie spieszyła się z odpowiedzią. Nie starała się też za bardzo by zachować pozory. Zamiast tego zaczęła powoli mierzyć swoim wzrokiem zwrócone w jej stronę pyszczki. Głupcy mogli jedynie czekać w niepewności. Sprytniejsi natomiast, spijać strach i niezdecydowanie z twarzy ich teoretycznej przywódczyni. Zajęło to jakąś chwilę zanim klacz cokolwiek powiedziała.
Starweave starała się jak najdokładniej dobrać słowa, które mogły by to szybko zakończyć i pozwolić kucykom rozejść się. Chciała być pozostawiona chociaż przez chwilę sama. Sama ze sobą, tak by mogła to sobie wszystko spokojnie przemyśleć oraz obrać jakiś nowy plan działania. Ale zamiast tego musiała mówić już teraz. Trzeba było powiedzieć słowa, które zaspokoją gromadę uszu i ukoją palącą ich właścicieli niepewność. Tyle że Star nie wiedziała co chce tymi słowami osiągnąć. Wiec myślała. Myślała tu i teraz, rzucając kucykom badawcze spojrzenia.
- Domyślacie się pewnie, że nasza obecna sytuacja nie jest zbyt kolorowa. To dobrze, że się domyślacie. Być może sądzicie też, że może być jeszcze gorzej. Być może będzie! A może niektórzy z was sądzą, że nasze szanse są zbyt nikłe i najpewniej wszyscy tu pomrzemy. Ci ostatni jednak nie mają racji. Pustkowia zabrały nam już wiele kucyków i z całą pewnością domagają się kolejnej porcji. Ale tak nie będzie, bo więcej już nic nie dostaną! Cena jaką zapłaciliśmy zaledwie wczoraj była aż za nadto słona. A Ja nie zamierzam już pozwolić upuścić na ten piach choćby jednemu włosowi z czyjejkolwiek tutaj głowy. Ta karawana dotrze do celu! A My odbierzemy należytą nam nagrodę za ten trud. Zrobimy to! Choć by stanęły nam najgorsze koszmary tego świata na drodze.
- A wiecie dlaczego? - Zapytała rozglądając się po kucykach. Wreszcie każdym dwóm następnym podniesieniu głosu towarzyszyło solidne tupnięcie kopytem o ziemie. - Bo nam się to po tym wszystkim należy! I dlatego tak będzie!
- Dziękuje za uwagę. - Powiedziała już dużo spokojniej, chłonąc z każdą następna chwilą. Po tym jak gdyby nigdy nic skierowała się w stronę jednego z wozów, z zamiarem poszukania czegoś do jedzenia... i picia. Tak, chciało jej też się pić. Klacz o niczym innym nie myślała jak o znalezieniu pełnej zakapslowanej butelki pomarańczowego płynu. O niczym innym myśleć nie miała już siły.
Klacz nie spieszyła się z odpowiedzią. Nie starała się też za bardzo by zachować pozory. Zamiast tego zaczęła powoli mierzyć swoim wzrokiem zwrócone w jej stronę pyszczki. Głupcy mogli jedynie czekać w niepewności. Sprytniejsi natomiast, spijać strach i niezdecydowanie z twarzy ich teoretycznej przywódczyni. Zajęło to jakąś chwilę zanim klacz cokolwiek powiedziała.
Starweave starała się jak najdokładniej dobrać słowa, które mogły by to szybko zakończyć i pozwolić kucykom rozejść się. Chciała być pozostawiona chociaż przez chwilę sama. Sama ze sobą, tak by mogła to sobie wszystko spokojnie przemyśleć oraz obrać jakiś nowy plan działania. Ale zamiast tego musiała mówić już teraz. Trzeba było powiedzieć słowa, które zaspokoją gromadę uszu i ukoją palącą ich właścicieli niepewność. Tyle że Star nie wiedziała co chce tymi słowami osiągnąć. Wiec myślała. Myślała tu i teraz, rzucając kucykom badawcze spojrzenia.
- Domyślacie się pewnie, że nasza obecna sytuacja nie jest zbyt kolorowa. To dobrze, że się domyślacie. Być może sądzicie też, że może być jeszcze gorzej. Być może będzie! A może niektórzy z was sądzą, że nasze szanse są zbyt nikłe i najpewniej wszyscy tu pomrzemy. Ci ostatni jednak nie mają racji. Pustkowia zabrały nam już wiele kucyków i z całą pewnością domagają się kolejnej porcji. Ale tak nie będzie, bo więcej już nic nie dostaną! Cena jaką zapłaciliśmy zaledwie wczoraj była aż za nadto słona. A Ja nie zamierzam już pozwolić upuścić na ten piach choćby jednemu włosowi z czyjejkolwiek tutaj głowy. Ta karawana dotrze do celu! A My odbierzemy należytą nam nagrodę za ten trud. Zrobimy to! Choć by stanęły nam najgorsze koszmary tego świata na drodze.
- A wiecie dlaczego? - Zapytała rozglądając się po kucykach. Wreszcie każdym dwóm następnym podniesieniu głosu towarzyszyło solidne tupnięcie kopytem o ziemie. - Bo nam się to po tym wszystkim należy! I dlatego tak będzie!
- Dziękuje za uwagę. - Powiedziała już dużo spokojniej, chłonąc z każdą następna chwilą. Po tym jak gdyby nigdy nic skierowała się w stronę jednego z wozów, z zamiarem poszukania czegoś do jedzenia... i picia. Tak, chciało jej też się pić. Klacz o niczym innym nie myślała jak o znalezieniu pełnej zakapslowanej butelki pomarańczowego płynu. O niczym innym myśleć nie miała już siły.