Pustkowia Equestrii

[Asdam]

Sharp łaził między głazami i innymi większymi obiektami, pozornie szwędając się bez celu. Tak naprawdę szukał tych cholernych kamieni i materiału opałowego na ognisko.

Zaklął cicho, gdy, patrząc lekko przed siebie w poszukiwaniu kamieni, potknął się o jakiś kawałek zardzewiałej blachy leżący pośród wyschniętej ziemi. Spojrzał, zirytowany, na wspomnianą blachę, zauważając ładnie wyglądającą gałąź koło fragmentu metalu.
Mruknął cicho w lekkim zaskoczeniu, po czym uniósł gałąź i wrzucił ją do worka, który to miał przy sobie, wraz z innymi podobnymi oraz także kamieniami. Tych ostatnich miał już sporo, ale w opinii ogiera wciąż brakowało kilku żeby skutecznie spełniały swoją funkcję.

Medyk ruszył dalej, wciąż skupiając swój wzrok na ziemii, raz po raz rozglądając się czujnie w poszukiwaniu zagrożenia. Na Pustkowiach nigdy nie wiadomo, kiedy wróg zaatakuje. Kucyki wyposażone w PipBucki, jak Blue, miały sporą przewagę - ich zaklęcia pozwalały lokalizować wroga bez wpatrywania się w horyzont. Zwykli, biedni mieszkańcy zniszczonej Equestrii musieli po prostu zacisnąć zęby i wciąż trzymać broń w pogotowiu bez jakiejkolwiek przerwy.

Sharp westchnął cicho, gdy tok myślowy przypomniał mu, że był czas w jego życiu, gdy nie musiał spać z załadowanym rewolwerem pod poduszką. Ba, że był czas, gdy miał poduszkę.

Miło by było móc gdzieś się osiedlić - znowu uwyraźnił dość oczywistą myśl, która co jakiś czas go uderzała. Ale nie samemu - dodał w myślach.

Mimo tego, że nie mógł się nazwać starym, to i tak miał więcej szczęścia niż większość kucyków. Jeżeli dobrze liczył, był w okolicach trzydziestki, a radził sobie całkiem dobrze, miał jeszcze wszystkie części ciała i profesję zapewniającą, że nigdy z głodu nie umrze. A jednak... Pomimo czucia się w podróży lepiej niż w jednym miejscu, to gdy raz zasmakował faktycznej przynależności do społeczności miejscowej, chciałby do tego wrócić. Jednakowoż była też inna rzecz, którą by chciał osiągnać... tylko to już było cięższe zadanie. Wykonalne, nawet na Pustkowiach, ale kompletnie innego rodzaju, niż większość problemów przed którymi kucyki stają na co dzień.

Trzeba zadbać o bezpieczeństwo reszty, a ja tu siedzę i rozmyślam o przyszłości.

Westchnął, pokręcił lekko głową z dezaprobatą wobec samego siebie. Zamrugał oczami i powrócił do zbierania materiałów. Po drodze zgarnął nawet kilka jakimś cudem zachowanych drutów do juków. Znalazł je pośród piasków. Nigdy nie wiadomo kiedy taki złom się przyda. W dzisiejszej Equestrii zasada była prosta: jeżeli jest dobrze zachowane - brać, pewnie da się wykorzystać albo komuś opchnąć.

Ogier przeszukiwał teren w pewnej odległości od karawany. Nie miał zamiaru oddalać się za bardzo, głupi nie był, ale też nie mógł nic znaleźć bliżej. Był aktualnie na lekkim podwyższeniu, dzięki czemu widział dość daleko w każdą stronę. Wyglądało na to, że byli dość daleko od jakiejkolwiek cywilizacji. Jeżeli można uznać osady na Pustkowiach za “cywilizację”. Sharp uznawał.
Lepsza taka namiastka społeczności, niż banda bandytów - pomyślał, przypominając sobie niedawną rzeź w bitwie.

Rozejrzał się po pustyni, korzystając ze swojej przewagi wysokości. Nie mógł dojrzeć żadnej osady, ba, ani jednego kucyka w zasięgu swojego wzroku. W pewnej odległości od jego pozycji, jednakowoż za daleko, by odważył się na samodzielną wyprawę w tamtą stronę, stało kilka budynków. Murowanych, a to prowadziło do oczywistego wniosku, że były to przedwojenne ruiny. Nie wyglądały na zamieszkane, ani tym bardziej na warte bliższego sprawdzenia.

Nawet gdyby było inaczej, medykowi nie uśmiechał się tak długi, samotny marsz przez pustynię, gdzie za każdą większą skałą może się kryć śmierć.

Odwrócił się w innym kierunku. Teren pośród skał makabrycznie zdobiło wyschnięte, dość niskie, drzewo. Wyglądało jakby samo miało się rozpaść. Jednorożec postanowił, że mu w tym pomoże. Po odłamaniu odpowiedniej ilości drewna i umieszczeniu materiału w worku, ruszył z powrotem w stronę tego prowizorycznego fortu, w który przerodziła się karawana. Idąc, zastanawiał się, kiedy obudzi się ich “gość”. Powinien jeszcze tego samego dnia, może późnym popołudniem, biorąc pod uwagę środki nasenne, które mu podał, ale przed zmrokiem. Medyk miał nadzieję, że będzie przy jego zbudzeniu się. Nie tylko dlatego, że, po za Blue i Starweave, nie było w karawanie osoby, której by ufał w takiej sytuacji nawet w najmniejszym stopniu.

Wyszedł zza skał otaczających karawanę. Mimo znajdowania się w pewnej odległości od wozów, zauważył jakiś ruch tuż za nimi. Kierując się odruchami, umieścił się częściowo za skałą względem postaci. Dopiero gdy wyciągnął lornetkę celem sprawdzenia, czy przypadkiem ktoś się nie podkrada do ich pozycji i przyjrzał się kształtowi, rozpoznał, że to dwa kucyki. Dokładniej dwie klacze, z którymi się widział tuż przed wyjściem. Myły się. Sharp szybko opuścił lornetkę, po czym zamrugał oczami. Potrząsnął lekko głową, schował lornetkę i poszedł dalej w stronę karawany.