Pustkowia Equestrii

[Kingofhills]

Granatowa klacz wysłuchała, co medyk ma do powiedzenia. Na słowa o zabijaniu się nawzajem przez najemników uśmiechnęła się szeroko; chwilę potem, po dodaniu komentarzu "nie, to nie żart.", uśmiech nieco zmalał. Przez jakiś czas próbowała wymyśleć, co takiego ogier miał na myśli, ale po krótkiej chwili sobie odpuściła, idąc w stronę dwójki przy skrzyniach. Kuce, z czego jeden bardzo młody, raczej nie zwracały na nią większej uwagi - starszy pocieszał drugiego, choć nie najlepiej mu to szło. Rain zastanawiała się, czy ci dwaj mogą być ze sobą powiązani. Może to bracia, którzy wyruszyli poszukiwać na pustkowiach przygód. Albo ojciec z synem. Kto wie. Ciemnoniebieska klacz przez pewien moment chciała jakoś ich pocieszyć; nic jednak nie przychodziło jej do głowy. Zresztą pewnie tylko pogorszyłaby sprawę. Postanowiła więc usunąć się na bok i co chwilę zerkać na dwójkę.

Tyle tu trupów, że można by mały cmentarzyk zacząć - pomyślała, zerkając na niedawne pole bitwy i doliczając niewiadomą z góry ilość trupów po drugiej stronie. Do tej pory jej tam nie było. Zastanawiała się, czy ciała po tamtej stronie dorównują ilością tym tutaj, przewyższają ją albo czy jest tak samo. Zerknęła na najmitów. To nie są kuce stworzone do walki.

Rain przez cały czas starała się trzymać z boku, za skałą. Nic dziwnego, że kucyki zdawały się jej nie zauważać. Tak więc wszystkie rozmowy docierał do niej zaledwie w strzępkach. Brązowy ogier poszedł do rannego bandyty, a niedługo potem dwie towarzyszki poczęły rozkładać obóz, wyciągając skrzynie z wozów. Cała organizacja tymczasowej bazy zajęła może z dwadzieścia minut. Zerknięcie na najmitów. Póki co nie próbowali żadnych prób samobójczych i lepiej, żeby tak pozostało - mimo, że oglądanie ich to cholernie nudna sprawa, wolała nie dopuścić do żadnego incydentu.

Jakiś czas potem rozpoczęła się niedługo dyskusja pomiędzy medykiem, który wyszedł z wozu, a ciemnogranatową jednoróżką. Ta druga trzymała za pomocą magii dwie butelki krystalicznie czystej, jak na realia pustkowii, wody i coś... co wyglądało jak mydło? Nie może być. Rain nie spotykała się z mydłem od... od czasu opuszczenia domu. Nie żeby specjalnie często się kąpała nawet przedtem. Widok mazi zwyczajnie ją zaskoczył. W międzyczasie owa klacz, co pokazała jej w wozie czasopismo dla dorosłych kucyków wyciągnęła małe, kwadratowe coś i wystrzeliła kilkoma czerwonymi promieniami, rozpalając tym samym niewielki ogień. Dwójka klaczy gdzieś znikła. Znów rzucenie okiem na dwójkę siedzącą na ziemi. Żadnych oznak prób samobójczych, dobrze.

Zniknął też medyk, zostawiwszy siedzącą przy ognisku i czytającą... że też jej to się jeszcze nie znudziło... Blue. No i ją. Nie miała pojęcia, co robi trójka kuców. A gdyby wiedziała, i tak pewnie na nic by się jej to zdało, bo musiała obserwować dwójkę. A ci i tak nie robili nic szczególnego. Nie widziała "myjącej się" pary, zasłoniętej od jej strony wozami i skrzynkami. Przez krótki moment zdawało jej się, że widzi zarys brązowej sylwetki na wzgórzu nieopodal.

Siodło uwierało ją nieco na boku. Dobrze chociaż, że te uprząże były choć trochę wygodne. W dodatku miały możliwość kontrolowania ciężaru po obu stronach siodła, co nie powodowało nieustannego przechylenia w jedną stronę. Tyle dobrego. Z drugiej strony jednak, mimo sporej siły, niełatwo było nosić ten cały sprzęt. A szkoda. Biegać jak normalny kucyk i napierdalać z miniguna... to dopiero byłoby coś - pomyślała próbowawszy przekręcić siodło na nieco lepsze miejsce.

Spojrzenie w stronę najemników.

Wróciły dwie klacze. Były o wiele czystsze niż do tej pory, było to widać nawet z takiej dużej odległości. Co musiało znaczyć, że po to właśnie odeszły na bok. Myły się razem, czy osobno? - myślała, bacznie obserwując obie z nich. Jedna, popielata, została z tyłu, a druga napotkała ogiera, który właśnie zdołał wrócić ze swej wyprawy. Nieźle się zgrali.

Chwilowe skupienie uwagi na najemnikach. W ich zachowaniu wciąż nie było widać żadnej różnicy.

Ciemnogranatowa klacz podeszła do nich, kompletnie ignorując stojącą niedaleko skały Rain. Może to i lepiej. W końcu ktoś ją wyręczył w obowiązku pilnowania dwójki. W dodatku zdawało jej się, że drugiej klaczy idzie to lepiej; zagadała, chciała pomóc. Najemnik coś odpowiedział, ale ciężkozbrojna klacz nie słyszała już, co. Szła w stronę ogniska, oczekując jakichś poleceń albo rad. Albo fajrantu.