Pustkowia Equestrii

[Asdam]

- Cieszę się, że się podobało. Niestety, nie mam więcej. - gdyby mógł, zaczerwienił by się bardziej. Spojrzał na Blue z udawaną nienawiścią, po czym uśmiechnął się lekko, kręcąc głową. Owszem, miłe było oglądanie czegoś takiego... jednakowoż niekoniecznie publicznie, dodatkowo w obecności Blue. Doskonale wiedziała, jak zareaguje, fizycznie nie było możliwe, by jego reakcja była inna. Znajdowała w tym jakąś dziwną przyjemność.

Może i nie tak dziwną - stwierdził, dochodząc do wniosku, że w pewien sposób mógłby podzielać jej zamiłowanie do wywoływania takich sytuacji. Bycie ich ofiarą nie było z kolei bardzo przyjemne. Powinien się chyba przyzwyczaić... zwłaszcza biorąc pod uwagę, że to nie pierwszy raz, gdy takie coś się zdarza. Myślał przez krótką chwilę, jak odpowiedzieć Blue.

- Jesteś okrutnym kucykiem - skomentował tylko. Byłby tylko wdzięczny, gdyby to okrucieństwo nie powodowało u niego konieczności walki z własnym ciałem. Niemalże ponownie zaczął się poruszać, jednakowoż zaprzęgnął ostatnie rezerwy silnej woli, by pozostać bez ruchu i nie dać nic po sobie poznać. Usiłował skierować swoje myśli na inny tor. Zwłaszcza, że Rain ich obserwowała, co właśnie zauważył. Nie wiedział od jakiego czasu i miał szczerą nadzieję, że nie od dłuższego niż parę sekund.
Następnym razem trzeba będzie uważać, co Blue ma zamiar puścić bądź pokazać... - zanotował w myślach, doskonale wiedząc, że to nic nie da.

W celu rozproszenia się jakoś, wyjął z juków którąś z książek, których jeszcze nie otwarł. Nie zdążył nawet spojrzeć na pierwszą stronę, gdy zobaczył ruch kątem oka. Podniósł głowę z nad książki i spojrzał w kierunku wspomnianego ruchu.

Klacz z minigunem, podeszła do nich... i chciała wiedzieć, co oglądali.
To będzie cokolwiek ciekawe - stwierdził Sharp, obserwując sytuację.

---

Najemnik spojrzał na Starweave w niemym podziękowaniu. Otarł łzy jednym kopytem, po czym westchnął ciężko i spojrzał na leżącego.
Po kilku sekundach zwrócił wzrok z powrotem na klacz.
Przyjął od kucyka środki uspokajające, uprzednio spoglądając na opakowanie. Złapał je w zęby i położył na ziemi koło jednej ze swoich przednich nóg.

Spojrzał na nią z dziwnym wyrazem twarzy, gdy powiedziała, że wszystko będzie dobrze. Może był to smutek, może irytacja, może oba na raz, a może i nawet coś kompletnie innego.
- To samo mówili, kiedy wyjeżdżaliśmy - powiedział cicho, patrząc w ziemię przed sobą. Jego głos był ledwie słyszalny. Z całą pewnością nie miał szans tego usłyszeć nikt prócz Starweave. Ogier podniósł wzrok.
- Dziękuję - powiedział tylko jedno słowo. Słychać było w tym słowie jego wdzięczność, jak i też smutek, cierpienie, które najwyraźniej nawet nie osłabły. Przynajmniej teraz mógł sobie jakoś z nimi poradzić. Prawdopodobnie w innej sytuacji zapytałby się, czy ktoś jeszcze przeżył. Gdy widział dokładnie i wyraźnie wszystkich żywych w samym obozie, tylko jeszcze raz przesunął wzrokiem po pozostałych kucykach, jakby kogoś szukając.

Skinął głową do Starweave, jakby chciał powiedzieć, że może go zostawić, że poradzi sobie jakoś.
Nie ruszając się za bardzo, powrócił z grubsza do poprzedniej pozycji, po czym zamknął oczy, uprzednio upewniając się, że paczka ze środkami uspokajającymi jest ukryta pod jego kopytem.

Klacz w tym czasie ruszyła do jednego z wozów, a dokładniej - do znajdującej się na tymże wozie szkatułki. Niemalże natychmiast wzięła się za próby jej otwarcia. Zamek okazał się niezwykle skomplikowany i nie chciał się poddać, mimo usilnych prób jednorożca. Pierwsza spinka złamała się po ledwie parunastu sekundach prób otwarcia.

Szkatułka wyglądała na mocną. Mimo pozorów bycia drewnianą skrzyneczką z jedynie lekko tylko zniszczonymi, metalowymi okuciami, pod spodem była na pewno cała metalowa, co sugerował ciężar. Niemalże na pewno była pancerna, zaś jej zamek uparty jak mało który. Mimo najlepszych chęci, Starweave złamała kolejną spinkę, a szkatułka wciąż była zamknięta, jak na początku.