30-06-2013, 17:19
Klacz dalej mordowała się z zamkiem. Ten już prawie miał się poddać, ale zamiast odgłosu wskakujących na swoje miejsca zapadek, po raz już nasty jej uszy uraczył dźwięk łamanej spinki. Starweave na ten konkretny dźwięk z całej siły zacisnęła swoje zęby. Czuła jak coś dosłownie ją dusi, oplotło się wokół jej klatki piersiowej, mocno ją uciskając. Żeby było tego mało, przez te wszystkie zjedzone na szkatułce nerwy, zwyczajnie rozbolała ją głowa.
Star dawno już nie osiągnęła takiego poziomu frustracji. Najgorsze nie było to iż pierdzielony zamek nie chciał się otworzyć. Najgorsza w tym wszystkim była niesprawiedliwość, którą czuła ciemnogranatowa. Gdyby faktycznie natrafiła na jakieś wyzwanie, klacz zwyczajnie opuściła by sobie już po trzeciej próbie. Ale to co teraz miała przed swoim nosem nim nie było, zwyczajnie nie mogło być. Nie było ani wyspecjalizowanym zamkiem w skrzynce z amunicją, ani zamkiem w pancernych wrotach, ani nawet sejfem. Była to zwykła gówniana szkatułką.
Klacz nie czuła się pokonana przez ten niewielki przedmiot. Klacz czuła się upokorzona. Coś co w żaden sposób nie miało prawa okazać się tak trudne, i było najzwyczajniejszym w świecie bublem jak ich mało, za nic nie chciało się poddać. To była czysta niesprawiedliwość rzeczy martwych. Jej wewnętrzne żale zostały chwilowo odłożone na bok, wraz z tym jak usłyszała głos sowiej towarzyszki.
Starweave spojrzała na ofiarowany jej łom, po czym groźnie łypnęła na popielatą. Albo Iron po prostu nie za bardzo rozumiała funkcjonowania magii jednorożców, albo najzwyczajniej w świecie stroiła sobie z niej żarty. Dla jednoróżki nie miało to większego znaczenia. Nie miała ona teraz ochoty na wykład magiczny, a tym bardziej na wygłupy. Była naprawdę wściekła.
Zerwała się na równe nogi, a następnie porwała szkatułkę w telekinetycznym uścisk. Cisnęła nią tuż przed przednimi nogami popielatej, która zaraz po tym została obdarzona zimnym i wyjątkowo surowym jak na Starweave spojrzeniem. Które jednak nie trwało zbyt długo. Klacz ponownie chwyciła swoją magią szkatułkę, po czym bezceremonialnie wrzuciła ją do ogniska. Po tym incydencie ponownie odwróciła się do popielatej, kontynuując jej stopniowe przewiercanie swoim wzrokiem.
Po paru chwilach uwolniła ją spod swego nienawistnego spojrzenia. Zeszła z materiału zabierając z niego swoje spinki i śrubokręt. Przedmioty te szybko zniknął w jej juchach. Następnie, oczywiście przy pomocy swojej magii, wytrzepała otoczony nią materiał, po czym złożyła go w idealnie równą kostkę. Kostka została położona przed Iron, a na jej miękkiej powierzchni znalazł się wspomniany wcześniej łom.
Sama jednoróżka odwróciła się w stronę ogniska i klapneła przy nim na zadzie. Jej uszy opadły do połowy, kiedy zaś ona sama beznamiętnie wpatrywała się w płomienie ogniska.
Było tak do czasu, aż jej uwagę przykuły wydarzenie odbywające się tuż przy jednym z wejść do obozu. Wyglądało na to, że karawana na postoju zwabiła jakiegoś pustelnika, kupca, lub kogokolwiek innego który liczył na uzupełnienie swoich zapasów. Klacz dobrze wiedział, że powinna tam być by ewentualnie pomóc reszcie jak najlepiej okroić delikwenta, ale w tej chwili miała to wszystko głęboko w zadzie.
Starweave zaczęła się zastanawiać dlaczego zamek w szkatułce był cholernie dobry. Rozmyślając nad tym dłużej doszła do wniosku, że musiała ona należeć do jednego z kucyków z karawany, który trzymał tam bardzo ważne i istotne dla niego rzeczy. Tym kucykiem mógłby nawet sam jej były szef, albo jeden z jej towarzyszy.
Jednoróżce zrobiło się niemiłosiernie głupio na myśl, że tak po prostu w celu wyładowania się zniszczyła czyjeś mienie. Zrobiło jej się jeszcze bardziej głupio na myśl, iż szkatułka mogła należeć do jednego z traumatyzowanych najemników. Osobiście przekonała się w jakim byli stanie, a ona być może chciała ich jeszcze okraść. Żałowała też swojego aroganckiego zachowanie w stosunku do Iron. Popielata klacz niczym tak naprawdę nie zawiniła, a także padła ofiarą jej niekontrolowanego upustu agresji.
Dla Star tego typu zachowanie było po prawdzie rzadkość, ale zdarzało się i tym razem z jakiegoś powodu było wyjątkowo intensywne. Jednoróżka z każdą chwila coraz mocniej żałowała utraty kontroli nad sobą, całkowicie spuściła uszy razem ze swoją głową. Zamknęła oczy, powoli trawiąc w myślach całą zaistniałą sytuację.
Star dawno już nie osiągnęła takiego poziomu frustracji. Najgorsze nie było to iż pierdzielony zamek nie chciał się otworzyć. Najgorsza w tym wszystkim była niesprawiedliwość, którą czuła ciemnogranatowa. Gdyby faktycznie natrafiła na jakieś wyzwanie, klacz zwyczajnie opuściła by sobie już po trzeciej próbie. Ale to co teraz miała przed swoim nosem nim nie było, zwyczajnie nie mogło być. Nie było ani wyspecjalizowanym zamkiem w skrzynce z amunicją, ani zamkiem w pancernych wrotach, ani nawet sejfem. Była to zwykła gówniana szkatułką.
Klacz nie czuła się pokonana przez ten niewielki przedmiot. Klacz czuła się upokorzona. Coś co w żaden sposób nie miało prawa okazać się tak trudne, i było najzwyczajniejszym w świecie bublem jak ich mało, za nic nie chciało się poddać. To była czysta niesprawiedliwość rzeczy martwych. Jej wewnętrzne żale zostały chwilowo odłożone na bok, wraz z tym jak usłyszała głos sowiej towarzyszki.
Starweave spojrzała na ofiarowany jej łom, po czym groźnie łypnęła na popielatą. Albo Iron po prostu nie za bardzo rozumiała funkcjonowania magii jednorożców, albo najzwyczajniej w świecie stroiła sobie z niej żarty. Dla jednoróżki nie miało to większego znaczenia. Nie miała ona teraz ochoty na wykład magiczny, a tym bardziej na wygłupy. Była naprawdę wściekła.
Zerwała się na równe nogi, a następnie porwała szkatułkę w telekinetycznym uścisk. Cisnęła nią tuż przed przednimi nogami popielatej, która zaraz po tym została obdarzona zimnym i wyjątkowo surowym jak na Starweave spojrzeniem. Które jednak nie trwało zbyt długo. Klacz ponownie chwyciła swoją magią szkatułkę, po czym bezceremonialnie wrzuciła ją do ogniska. Po tym incydencie ponownie odwróciła się do popielatej, kontynuując jej stopniowe przewiercanie swoim wzrokiem.
Po paru chwilach uwolniła ją spod swego nienawistnego spojrzenia. Zeszła z materiału zabierając z niego swoje spinki i śrubokręt. Przedmioty te szybko zniknął w jej juchach. Następnie, oczywiście przy pomocy swojej magii, wytrzepała otoczony nią materiał, po czym złożyła go w idealnie równą kostkę. Kostka została położona przed Iron, a na jej miękkiej powierzchni znalazł się wspomniany wcześniej łom.
Sama jednoróżka odwróciła się w stronę ogniska i klapneła przy nim na zadzie. Jej uszy opadły do połowy, kiedy zaś ona sama beznamiętnie wpatrywała się w płomienie ogniska.
Było tak do czasu, aż jej uwagę przykuły wydarzenie odbywające się tuż przy jednym z wejść do obozu. Wyglądało na to, że karawana na postoju zwabiła jakiegoś pustelnika, kupca, lub kogokolwiek innego który liczył na uzupełnienie swoich zapasów. Klacz dobrze wiedział, że powinna tam być by ewentualnie pomóc reszcie jak najlepiej okroić delikwenta, ale w tej chwili miała to wszystko głęboko w zadzie.
Starweave zaczęła się zastanawiać dlaczego zamek w szkatułce był cholernie dobry. Rozmyślając nad tym dłużej doszła do wniosku, że musiała ona należeć do jednego z kucyków z karawany, który trzymał tam bardzo ważne i istotne dla niego rzeczy. Tym kucykiem mógłby nawet sam jej były szef, albo jeden z jej towarzyszy.
Jednoróżce zrobiło się niemiłosiernie głupio na myśl, że tak po prostu w celu wyładowania się zniszczyła czyjeś mienie. Zrobiło jej się jeszcze bardziej głupio na myśl, iż szkatułka mogła należeć do jednego z traumatyzowanych najemników. Osobiście przekonała się w jakim byli stanie, a ona być może chciała ich jeszcze okraść. Żałowała też swojego aroganckiego zachowanie w stosunku do Iron. Popielata klacz niczym tak naprawdę nie zawiniła, a także padła ofiarą jej niekontrolowanego upustu agresji.
Dla Star tego typu zachowanie było po prawdzie rzadkość, ale zdarzało się i tym razem z jakiegoś powodu było wyjątkowo intensywne. Jednoróżka z każdą chwila coraz mocniej żałowała utraty kontroli nad sobą, całkowicie spuściła uszy razem ze swoją głową. Zamknęła oczy, powoli trawiąc w myślach całą zaistniałą sytuację.