Obydwie klacze udały się w stronę obozu, wędrówka przebiegła bez żadnych komplikacji. Gdzieś daleko, tuż przy samym horyzoncie Rainfall mogła zaobserwować ruchy jakiś stworzeń. Jednak były one zbyt daleko, aby można było określić czym one są i co robią.
White szła tuż za ciemnoniebieską, poświęcając więcej uwagi bliższemu otoczeniu. W mijanej stercie kamieni, poprutych szmat i jakiegoś innego bezwartościowego śmiecia, znalazło się coś co zaciekawiło szarawą klacz. Lewitowała ona do siebie małą sześcienną kostkę do gry. Czarne kropki symbolizujące poszczególne liczby, były dosyć mocno wytarte, chodź wciąż dobrze widoczne. Po krótkich oględzinach, White schowała kostkę do jednego ze swoich juków.
W końcu obie klacze dotarły na miejsce obozowiska. Stały teraz obok jednego z wejść do obozu, od wewnętrznej strony. Mogły widzieć zamaskowanego osobnika, który stał odwrócony do nich tyłem, oraz dwójkę klaczy przy ognisku. Wyglądało na to iż pomiędzy kucykami toczyła się jakaś rozmowa.
Nie wyleczona do końca noga Rainfall została nieznacznie nadwyrężona i zaczęła doskwierać nieco bardziej. Nie było krwotoku, a brudna, do cna przesiąknięta krwią szmata, była już w zupełności zbędna. Jedna, lub najlepiej dwie porządne mikstury lecznicze, powinny załatwić sprawę.
Starweave siedziała pod Iron przez jakiś czas, stopniowo dochodząc do siebie. Mimo iż wydawała się całkowicie zdruzgotana, już po krótkiej chwili zaczęła wypełni kontaktować. Doceniała troskę popielatej, nawet jeśli w tej chwili była dość niestosowna. Starweave w duchu cieszyła się, że ów klacz przy niej została, pomagając jej dojść do siebie. Po chwili usłyszała jej ciche słowa.
- O cholera... ty sobie nie radzisz psychicznie... – ”gówno prawda” krzyknęła w myślach. Prawda była jednak taka iż całkowicie się rozkleiła. W tej chwili nienawidziła samej siebie, za tak gwałtownie emocjonalną reakcje. Star nie chciała robić z siebie ofiary, a już na pewno nie przed całym obozem i nieznajomymi jej kucykami. Musiała działać, musiała szybko i sprawnie jakoś wyskoczyć z tego dołka, o czym zdała sobie sprawę już wcześniej. Zerwała się na równe nogi, nabierając powietrza.
- To nic… eksplozja magiczna pochodząca z załamania się wiązań energetycznych pieczętujących szkatułkę, doprowadził do wybuchu i jednocześnie wyładowania energetycznego, w postaci silnego impulsu magicznego. Impuls ten wywołał dysonans magiczny mojej energii właściwej, z energią powstałą w skutek wyładowania, co z kolei spowodowało porażenie mojego układu nerwowego.
Klacz zrobią krótką przerwę, przecierając załzawione oczy sierścią na nodze. Kwestia ta nie została wypowiedziana tak jakby sobie tego życzyła. Drobne jęknięcia wymieszane z subtelnymi pociągnięciami nosem, urywały jej zdania.
- To tylko krótkie wahania emocjonalne, nic takiego, nic mi nie jest. – ”To nie moja wina, to nie dlatego że jestem miękką kluchą ze stajni, to przez dysonans… tak" dodała w myślach, próbując utwierdzić się we własnych przekonaniach.
Zwróciła się w stronę nieznajomego. Tak jak już mówiłam, wszystko jest w porządku – powiedziała niezbyt przekonująco. – Proszę mi wybaczyć moją chwilową niedyspozycyjność. Co możemy dla ciebie zrobić?
White szła tuż za ciemnoniebieską, poświęcając więcej uwagi bliższemu otoczeniu. W mijanej stercie kamieni, poprutych szmat i jakiegoś innego bezwartościowego śmiecia, znalazło się coś co zaciekawiło szarawą klacz. Lewitowała ona do siebie małą sześcienną kostkę do gry. Czarne kropki symbolizujące poszczególne liczby, były dosyć mocno wytarte, chodź wciąż dobrze widoczne. Po krótkich oględzinach, White schowała kostkę do jednego ze swoich juków.
W końcu obie klacze dotarły na miejsce obozowiska. Stały teraz obok jednego z wejść do obozu, od wewnętrznej strony. Mogły widzieć zamaskowanego osobnika, który stał odwrócony do nich tyłem, oraz dwójkę klaczy przy ognisku. Wyglądało na to iż pomiędzy kucykami toczyła się jakaś rozmowa.
Nie wyleczona do końca noga Rainfall została nieznacznie nadwyrężona i zaczęła doskwierać nieco bardziej. Nie było krwotoku, a brudna, do cna przesiąknięta krwią szmata, była już w zupełności zbędna. Jedna, lub najlepiej dwie porządne mikstury lecznicze, powinny załatwić sprawę.
Starweave siedziała pod Iron przez jakiś czas, stopniowo dochodząc do siebie. Mimo iż wydawała się całkowicie zdruzgotana, już po krótkiej chwili zaczęła wypełni kontaktować. Doceniała troskę popielatej, nawet jeśli w tej chwili była dość niestosowna. Starweave w duchu cieszyła się, że ów klacz przy niej została, pomagając jej dojść do siebie. Po chwili usłyszała jej ciche słowa.
- O cholera... ty sobie nie radzisz psychicznie... – ”gówno prawda” krzyknęła w myślach. Prawda była jednak taka iż całkowicie się rozkleiła. W tej chwili nienawidziła samej siebie, za tak gwałtownie emocjonalną reakcje. Star nie chciała robić z siebie ofiary, a już na pewno nie przed całym obozem i nieznajomymi jej kucykami. Musiała działać, musiała szybko i sprawnie jakoś wyskoczyć z tego dołka, o czym zdała sobie sprawę już wcześniej. Zerwała się na równe nogi, nabierając powietrza.
- To nic… eksplozja magiczna pochodząca z załamania się wiązań energetycznych pieczętujących szkatułkę, doprowadził do wybuchu i jednocześnie wyładowania energetycznego, w postaci silnego impulsu magicznego. Impuls ten wywołał dysonans magiczny mojej energii właściwej, z energią powstałą w skutek wyładowania, co z kolei spowodowało porażenie mojego układu nerwowego.
Klacz zrobią krótką przerwę, przecierając załzawione oczy sierścią na nodze. Kwestia ta nie została wypowiedziana tak jakby sobie tego życzyła. Drobne jęknięcia wymieszane z subtelnymi pociągnięciami nosem, urywały jej zdania.
- To tylko krótkie wahania emocjonalne, nic takiego, nic mi nie jest. – ”To nie moja wina, to nie dlatego że jestem miękką kluchą ze stajni, to przez dysonans… tak" dodała w myślach, próbując utwierdzić się we własnych przekonaniach.
Zwróciła się w stronę nieznajomego. Tak jak już mówiłam, wszystko jest w porządku – powiedziała niezbyt przekonująco. – Proszę mi wybaczyć moją chwilową niedyspozycyjność. Co możemy dla ciebie zrobić?