31-07-2013, 21:10
Kiedy zebra zakończyła swój monolog, spojrzenia jej i Cale'a się spotkały. Pomimo łez wzrok młodego kucyka zdawał się próbować dostrzec ukrytą pod maską twarz zebry. Pomarańczowy kucyk zdołał wykrztusić z siebie krótkie zająknienie, by zaraz po tym spojrzeć na swoje kopyta. Gest ten mógł by być przez innych zignorowany, ale nie przez Xandera. Na widok tego gestu umysł zebry odgrzebał jedno z mroczniejszych wspomnień jej przeszłości. Dzień w którym jej życie zostało po raz pierwszy naznaczone krwią innych.
Xander zacisną powieki i zęby, jego umysł zaczął być bombardowany przez obrazy i dźwięki z tamtego pamiętnego dnia. Nagle w ustach poczuł metaliczny smak krwi. W umyśle młodego ogiera pojawił się obraz szefa tamtej karawany, który leżał na ziemi tuż pod jego kopytami z rozszarpanym gardłem. Przypomniał sobie jego przerażone, błagające spojrzenie w którym powoli gasła iskra życia. Wszystkiemu wtórowała kanonada strzałów i śmiechów. Xander zacisną zęby jeszcze mocniej starając powstrzymać się od przeklinania na głos. Nagły impuls bólu go otrzeźwił. Zorientował się wtedy że naprawdę ma krew w ustach i jest to jego własna krew, płynąca z jego poprzegryzanych warg i policzków.
Przełkną to co zdążyło napłynąć do jego pyszczka, wziął kolejny głęboki oddech i otworzył oczy. Zauważył że młody ponownie na niego patrzy i nieco się przysuwa. Na Boginie, z tym chłopakiem musi być gorzej niż myślałem. On... nie dość że chyba stracił w tej walce kogoś bliskiego, to jeszcze po raz pierwszy kogoś zabił. Biedny skurczybyk. W tym momencie wywiązała się kolejna bitwa w jego umyśle. Co!? Przecież to kucyk! Pamiętasz!? Niewolno im ufać a co dopiero współczuć. Nieważne. Każda istota zasługuje na odrobinę współczucia i pomocy. Tak? A czy nam ktoś pomógł gdy byliśmy w takiej sytuacji? NIE! Dlatego że wszystkich unikaliśmy. Ale teraz mam szanse pomóc i chce to zrobić. Czemu ja ci nadal na to pozwalam? Dobra, ale masz się pilnować.
Xander westchną cicho i zaczął mówić, nadal starając się utrzymać ciepły ton swojego głosu. - Oh. Chyba wiem co cię dręczy. - Chciał powiedzieć coś więcej lecz za plecami dało się słyszeć głośne pytanie, które zdradzało dużą dozę paniki. - Co się stało? Jest tam? - Początkowo Cale przestraszył się głosu starszego najmity, lecz chwile potem szukał go wzrokiem. - Widzisz, mówiłem że się o ciebie martwi. - Zebra chciała również przysunąć się nieznacznie do młodego kucyka lecz coś ją powstrzymało. Był to charakterystyczny dźwięk odciąganego kurka w rewolwerze. Kurwa. Wiedziałem że to musi się stać. Młodzik liczył na strzał, ale zamiast tego usłyszał pytanie. - Co ty tu odwalasz?. - ton wypowiedzi zdradzał wyrachowanie i spokój, więc nie mógł to być starszy pomarańczowy kucyk.
- Wybacz ale będziemy musieli skończyć kiedy indziej. - Xander skierował swoje słowa, już teraz oschłym i poważnym tonem, do Cale'a. Następnie powoli wyciągną głowę z pod wozu i wstał. Równie powoli odwrócił się by zobaczyć jasnobrązowego jednorożca i jego rewolwer wycelowany w swoją stronę. Ponownie uderzyły go wspomnienia, sprawiając że zaczęła w nim narastać fala gniewu i nienawiści. Spojrzał jednorożcowi prosto w oczy lodowatym spojrzeniem, po czym zupełnie go zignorował i zwrócił głowę w stronę starszego pomarańczowego - Spokojnie Cale jest cały i zdrowy. - Ton jego głosu był szorstki z lekką nutą pogardy.
Xander ponownie zwrócił głowę w stronę jednorożca. - Co ja tutaj odwalam? Staram się pomóc. A ty to co? Latasz z tą swoją pukaweczką i celujesz do mnie. - Świeżo odkopane wspomnienia i wycelowana w niego broń sprawiły że Xanderowi trudno było zapanować nad sobą. Pomimo prób jego spokojny ton zaczął przesiąkać agresją. Pierdolona, jednoroga habeta. No dalej, sprowokuj mnie a wypruje ci flaki i rozwlekę po całych pustkowiach. Był to jeden z tych momentów w których zebrze nuż się w kieszeni otwiera, dosłownie. Powolnymi i niewidocznymi z pod płaszcza ruchami wysunęła dwa ostrza z rękawa. Xander ponownie spojrzał w oczy jasnobrązowego. Następnie spluną z pod maski tuż pod jego nogi, zostawiając na ziemi czerwoną plamę krwi zmieszanej z śliną. Dla młodego ogiera ten gest znaczył tylko jedno: "Pierdol się". Teraz czekał jedynie na reakcje.
Xander zacisną powieki i zęby, jego umysł zaczął być bombardowany przez obrazy i dźwięki z tamtego pamiętnego dnia. Nagle w ustach poczuł metaliczny smak krwi. W umyśle młodego ogiera pojawił się obraz szefa tamtej karawany, który leżał na ziemi tuż pod jego kopytami z rozszarpanym gardłem. Przypomniał sobie jego przerażone, błagające spojrzenie w którym powoli gasła iskra życia. Wszystkiemu wtórowała kanonada strzałów i śmiechów. Xander zacisną zęby jeszcze mocniej starając powstrzymać się od przeklinania na głos. Nagły impuls bólu go otrzeźwił. Zorientował się wtedy że naprawdę ma krew w ustach i jest to jego własna krew, płynąca z jego poprzegryzanych warg i policzków.
Przełkną to co zdążyło napłynąć do jego pyszczka, wziął kolejny głęboki oddech i otworzył oczy. Zauważył że młody ponownie na niego patrzy i nieco się przysuwa. Na Boginie, z tym chłopakiem musi być gorzej niż myślałem. On... nie dość że chyba stracił w tej walce kogoś bliskiego, to jeszcze po raz pierwszy kogoś zabił. Biedny skurczybyk. W tym momencie wywiązała się kolejna bitwa w jego umyśle. Co!? Przecież to kucyk! Pamiętasz!? Niewolno im ufać a co dopiero współczuć. Nieważne. Każda istota zasługuje na odrobinę współczucia i pomocy. Tak? A czy nam ktoś pomógł gdy byliśmy w takiej sytuacji? NIE! Dlatego że wszystkich unikaliśmy. Ale teraz mam szanse pomóc i chce to zrobić. Czemu ja ci nadal na to pozwalam? Dobra, ale masz się pilnować.
Xander westchną cicho i zaczął mówić, nadal starając się utrzymać ciepły ton swojego głosu. - Oh. Chyba wiem co cię dręczy. - Chciał powiedzieć coś więcej lecz za plecami dało się słyszeć głośne pytanie, które zdradzało dużą dozę paniki. - Co się stało? Jest tam? - Początkowo Cale przestraszył się głosu starszego najmity, lecz chwile potem szukał go wzrokiem. - Widzisz, mówiłem że się o ciebie martwi. - Zebra chciała również przysunąć się nieznacznie do młodego kucyka lecz coś ją powstrzymało. Był to charakterystyczny dźwięk odciąganego kurka w rewolwerze. Kurwa. Wiedziałem że to musi się stać. Młodzik liczył na strzał, ale zamiast tego usłyszał pytanie. - Co ty tu odwalasz?. - ton wypowiedzi zdradzał wyrachowanie i spokój, więc nie mógł to być starszy pomarańczowy kucyk.
- Wybacz ale będziemy musieli skończyć kiedy indziej. - Xander skierował swoje słowa, już teraz oschłym i poważnym tonem, do Cale'a. Następnie powoli wyciągną głowę z pod wozu i wstał. Równie powoli odwrócił się by zobaczyć jasnobrązowego jednorożca i jego rewolwer wycelowany w swoją stronę. Ponownie uderzyły go wspomnienia, sprawiając że zaczęła w nim narastać fala gniewu i nienawiści. Spojrzał jednorożcowi prosto w oczy lodowatym spojrzeniem, po czym zupełnie go zignorował i zwrócił głowę w stronę starszego pomarańczowego - Spokojnie Cale jest cały i zdrowy. - Ton jego głosu był szorstki z lekką nutą pogardy.
Xander ponownie zwrócił głowę w stronę jednorożca. - Co ja tutaj odwalam? Staram się pomóc. A ty to co? Latasz z tą swoją pukaweczką i celujesz do mnie. - Świeżo odkopane wspomnienia i wycelowana w niego broń sprawiły że Xanderowi trudno było zapanować nad sobą. Pomimo prób jego spokojny ton zaczął przesiąkać agresją. Pierdolona, jednoroga habeta. No dalej, sprowokuj mnie a wypruje ci flaki i rozwlekę po całych pustkowiach. Był to jeden z tych momentów w których zebrze nuż się w kieszeni otwiera, dosłownie. Powolnymi i niewidocznymi z pod płaszcza ruchami wysunęła dwa ostrza z rękawa. Xander ponownie spojrzał w oczy jasnobrązowego. Następnie spluną z pod maski tuż pod jego nogi, zostawiając na ziemi czerwoną plamę krwi zmieszanej z śliną. Dla młodego ogiera ten gest znaczył tylko jedno: "Pierdol się". Teraz czekał jedynie na reakcje.