- Cóż... mam kilka kawałków, które mogą ci się spodobać. – ”Bardzo dobrze, no to dawaj” niecierpliwiła się Star, ale White przeciągała dalej, prawdopodobniej próbując przypomnieć sobie tekst, lub po prostu tylko się denerwując.
- …ale słowa... te głupie słowa. – ”Słowa mają swoją moc” pomyślała Starweave, przypominając sobie pewien cytat. W końcu mała wiedźminka przestała marudzić i ku zadowoleniu tej trochę większej, w końcu wydobyła ze swojego ukulele pierwsze dźwięki. Zgodnie z oczekiwaniami ciemnogranatowej klaczy, do dźwięków tych dołączyły też słowa z pyszczka białego kucyka.
Słoneczna klaczo,
Twa grzywa jest barwą słońca,
Ze szczęścia masz sukienkę utkaną,
Szłabym za tobą bez końca,
Moja słoneczna klaczo.
Rozsiewasz światło wokoło,
Słoneczna Klaczo,
Czy nie jest tak?
Kocham cię, la la la la la.
Rozsiewasz miłość wokoło,
Słoneczna klaczo,
To dzięki tobie,
Słońce świeci tak wesoło.
Od samego początku aż do ostatniej zwrotki, pyszczek Starweave pozostał otwarty. A jej ogólny wyraz twarzy, niezmiennie wyrażał coś, co prawdopodobnie było hybrydą szoku i zaskoczenia. Wszystko to jednak zmieniło się, kiedy z ust White, padło słowo nie będące częścią piosenki.
- I jak? ”Słoneczna klacz…” pomyślała Star, a wraz z tą myślą jej „podwozie” od pyszczka zostało podniesione. Zaraz potem pojawił się na nim mały uśmiech, który bardzo szybko zaczął powiększać się coraz bardziej, i bardziej. W końcu, uśmiech ten odsłonił ząbki Starweave i stał się prawdziwą wizytówką uchachanej klaczy.
Nie wiedząc za bardzo czemu, ten prosty kawałek wywołał w starszej jednorożce fale pozytywnych emocji. Było to coś błahego, jednak dla pozostałej „muzyki”, której Starweave nasłuchała się na pustkowiach, ten mały kawałek stanowił duży kontrast. Gdyby White odśpiewała by to przed rdzennym mieszkańcem pustkowi, prawdopodobnie szlag by go na miejscu trafił z powodu nadmiernej ilości cukrów we krwi. Ale Star pochodziła ze Stajni, a poza tym rzadko ktoś czytał jej bajki, jeszcze rzadziej dla niej śpiewał.
- Weeeeeeeee – wydobyło się z pełnej entuzjazmu ciemnogranatowej klaczy.
- …ale słowa... te głupie słowa. – ”Słowa mają swoją moc” pomyślała Starweave, przypominając sobie pewien cytat. W końcu mała wiedźminka przestała marudzić i ku zadowoleniu tej trochę większej, w końcu wydobyła ze swojego ukulele pierwsze dźwięki. Zgodnie z oczekiwaniami ciemnogranatowej klaczy, do dźwięków tych dołączyły też słowa z pyszczka białego kucyka.
Słoneczna klaczo,
Twa grzywa jest barwą słońca,
Ze szczęścia masz sukienkę utkaną,
Szłabym za tobą bez końca,
Moja słoneczna klaczo.
Rozsiewasz światło wokoło,
Słoneczna Klaczo,
Czy nie jest tak?
Kocham cię, la la la la la.
Rozsiewasz miłość wokoło,
Słoneczna klaczo,
To dzięki tobie,
Słońce świeci tak wesoło.
Od samego początku aż do ostatniej zwrotki, pyszczek Starweave pozostał otwarty. A jej ogólny wyraz twarzy, niezmiennie wyrażał coś, co prawdopodobnie było hybrydą szoku i zaskoczenia. Wszystko to jednak zmieniło się, kiedy z ust White, padło słowo nie będące częścią piosenki.
- I jak? ”Słoneczna klacz…” pomyślała Star, a wraz z tą myślą jej „podwozie” od pyszczka zostało podniesione. Zaraz potem pojawił się na nim mały uśmiech, który bardzo szybko zaczął powiększać się coraz bardziej, i bardziej. W końcu, uśmiech ten odsłonił ząbki Starweave i stał się prawdziwą wizytówką uchachanej klaczy.
Nie wiedząc za bardzo czemu, ten prosty kawałek wywołał w starszej jednorożce fale pozytywnych emocji. Było to coś błahego, jednak dla pozostałej „muzyki”, której Starweave nasłuchała się na pustkowiach, ten mały kawałek stanowił duży kontrast. Gdyby White odśpiewała by to przed rdzennym mieszkańcem pustkowi, prawdopodobnie szlag by go na miejscu trafił z powodu nadmiernej ilości cukrów we krwi. Ale Star pochodziła ze Stajni, a poza tym rzadko ktoś czytał jej bajki, jeszcze rzadziej dla niej śpiewał.
- Weeeeeeeee – wydobyło się z pełnej entuzjazmu ciemnogranatowej klaczy.