Pustkowia Equestrii

[Kingofhills]

Rain czekała jakiś czas, ale towarzystwo zdawało się ja zwyczajnie olać. Odeszła więc niedługo potem w jakieś ustronne miejsce. Usiadła kawałek dalej, myśląc o dotychczasowych przygodach. O jej zaginionych dawno temu rodzicach, których poszukiwania uznawała teraz za cel zdecydowanie podrzędny. O pierwszym spotkaniu z wrogiem i znalezieniu miniguna... który wciąż czekał na założenie. No gdzie ta mechaniczka się podziała... może znowu się gdzieś zaćpała i leży. Walić to. Pomyślała sucho.

Potem myśli powędrowały do nieco bliższego okresu czasu, mianowicie przyłączenia się do karawany. Spotkania kucyków, z którymi teraz przebywała. Wtedy nawet nie podejrzewała, że będzie musiała zapoznać się z nimi nieco bliżej. Nawet nie oceniała ich wstępnie, po prostu wsiadła do jednego z wozów i czekała, aż dojadą na miejsce. A teraz osoby siedziały obok siebie... jedna z nich nawet, prawdopodobnie przyprowadzona przez nią White zaczęła śpiewać, całkiem ładnie zresztą... i rozmawiały. Wymieniały się poglądami. A ona właśnie siedziała na uboczu, ignorujac jakiekolwiek towarzystwo i zostawiając wcześniejsze poszukiwania medyka w spokoju. W końcu się znajdzie, mały przecież nie jest, ogarnięcia mu nie brakuje.

Rain myślała, czy przypadkiem nie izoluje się zbyt od innych. Na wycieczkę rozpoznawczą poszła sama, co skończyło się tragedią. Teraz siedziała na uboczu, cierpiąc na chroniczne ataki wielkiej nudy. Z drugiej strony o czym miałaby z nimi rozmawiać? O pogodzie? Aktualnym stanie? Wiadomym przecież było, że obydwa te aspekty były takie same: "Mogło być gorzej". Polityka? Zdecydowanie nie dla niej. Obgadywanie innych uczestników? Nie lubiła kucyków plotkujących. Zawsze wolała szczerość wobec drugiej osoby. Dla niej najważniejsze było przetrwanie kolejnego dnia i zajęcie czymś dnia. Uwielbiala akcję, a nie spokój. Adrenalinę, a nie rozmowy. To, co działo się w tej chwili było dokładnym przeciwieństwem tego, co lubiła. Może dam sobie spokój z rozmyślaniami. Od tego zawsze boli mnie głowa. Po prostu będę siedzieć cicho, a jak trzeba będzie, załatwię wsparcie... i tyle. Może w następnym większym mieście odejdę, nikomu nie zaszkodzę.

Rain usadowiła się wygodniej i znowu spojrzała na grupkę, teraz rozmawiającą o czymś, czego ciemnoniebieska klacz nie było w stanie usłyszeć. Ponownie rozpatrzyła mozliwość dołączenia do konwersacji, ale po krótkiej chwili jej się odechciało. Posiedze więc tutaj. Jak ktoś będzie czegoś ode mnie chciał, albo ta cała Iron raczy się pojawić, to dobrze. a jak nie, to poczekam do wyruszenia w dalsza podróż.