Starweave bacznie słuchała każdego słowa Rainfall, na dodatek powtarzając je sobie w myślach. Całość wydawała się jej nawet prosta. Odłożyła chwilowo żelastwo na bok, odłączając od niego siodło bojowe. Logicznym było, że podłączenie pierwszej, potem drugiej części będzie znacznie łatwiejsze, niż obu naraz. Zgodnie z zaleceniami ciemnoniebieskiej, osadziła siodło na jej grzbiecie, dokładnie je przytwierdzając za pomocą wszystkich klamr i rzemieni. Upewniła się, że całość leży równo, dobrze się trzyma, a jednocześnie nigdzie nie uciskając klaczy.
Następnie jednoróżka sięgnęła po sam minigun. W porównaniu z siodłem był cholernie ciężki, ale Starweave faktycznie mimo słabego uzdolnienia magicznego, była dość silna w telekinezie. Jej magia była wystarczająco potężna aby utrzymać całość nieruchomo tuż przy klaczy. Jednak Starweave brakowało koncentracji. Lewitowanie takiego klocka, z jednocześnie równym przyłożeniem go do siodła i do tego dokładnym manipulowaniem przy zaczepach i łączeniach, a do tego pilnowanie czy wszystko idzie jak powinno, to było dla Starweave stanowczo za dużo.
Klacz miała spore problemy z jednoczesnym trafianiem we wszystkie punkty. Kiedy udało jej się złapać zaczep z jednej strony, ten po drugiej akurat wyskakiwał. Star narastające zmęczenie magiczne, do tego zaczęła się denerwować co jeszcze bardziej pogarszało sprawę. To było jak zakładanie drzwi, bez możliwości patrzenia na kołki. Do tego dochodziła jeszcze mechanika łącząca przyrządy siodła do obsługi miniguna, której łączenia musiały idealnie trafić na swoje miejsca. ”Masakra” – pomyślała klacz.
W końcu potworek jakoś częściowo wlazł na swoje miejsce. Star natychmiast zwróciła uwagę na wspomniane przez Rain pokrętło od systemu stabilizacji. Szybko je przykręciła, aby odciążyć swój róg. Tle, że przekręciła je w złą stronę, przenosząc ciężar na tę samą stronę na której aktualnie zaczepiony był minigun. Sprawiło to, że kiedy wyzwoliła ciężar z pod zaklęcia telekinezy, Rain najnormalniej w świecie zaczęła jej lecieć na bok. Najszybciej jak mogła powrotnie przywołała swoja magię i do tego jeszcze wbiegła pod zbliżający się ku ziemi sprzęt. Teraz naprawdę przekonała się jaki był ciężki. Po chwili jej telekineza na powrót osiągnęła pełną moc. Z tego wszystkiego działko wyskoczyło z kilku zaczepów. Jednoróżka plugawie zaklęła pod nosem.
- Poczekaj, tak nam się nie uda. – powiedziała, po czym przeszła na drugą stronę kucyka ziemnego. Ustawiła pokrętło tak jak powinno być, a następnie wspięła się na klacz pozostając tylnymi kopytami na ziemi. Z góry miała ona pełny widok na wszystkie zaczepy, ale pojawił się inny problem. Problem z koncentracją, wynikający z bycia Starweave. Poczuła ona Rainfall na swojej klatce piersiowej. Klacz była ciepła, a w dodatku cholernie ładnie pachniała jej własnym szamponem. Poza tym, jak na kucyka ziemnego przystało była też bardzo dobrze umięśniona, co było dla Star bardzo pociągające. W umyśle klaczy pojawiły się nawet obrazy.
Jednoróżka nie mogła uwierzyć, że własny umysł płataj jej takie figle i to w takiej chwili. Ona traciła siły i skupienie, a lewitowany przez nią potworek zaczął się nieznacznie trząść. Starweave wybuchła śmiechem na to wszystko, zaczęła się ona chichotać do samej siebie. ”O bogini… co ty ze mną zrobisz?” – pokręciła głową, aż w końcu udało jej się trochę uspokoić. Głównie pomogła jej w tym myśl, że Rainfall może się coś nie podobać, lub stracić cierpliwość. Starweave wytężyła umysł, ale to głównie przewaga płynąca z możliwości widzenia wszystkich pierdlowników sprawiła, że w końcu się udało.
- Ooo, w końcu. – Odskoczyła od klaczy, wciąż nie mogąc się pozbyć niechcianych myśli. ”Gdyby można było spokojnie skończyć to co wcześniej zaczęłam, nie było by teraz takiej jazdy.” Jednoróżka udała się na drugą stronę, a żeby uniknąć patrzenia ciemnoniebieskiej w oczy, okrążyła ja od strony ogona. Zwróciła uwagę, że jak na kucyka ziemnego, Rain udało się całkiem nieźle zadbać o siebie. Zwróciła też uwagę na to… po tym na co zwróciła także uwagę i po tym wszystkim wcześniej, miała tylko głęboką nadzieję, że się nie rumieni.
W każdym razie od góry wszystko wyglądało ok. Star skontrolowała dokładnie wszystko z lewej i prawej strony. Po czym zablokowała łączenia i dokręciła to co było do dokręcenia. Ostatecznie upewniła się, że wskazania stabilizatora są poprawne, po czym przykucnęła z boku łapiąc oddech i przyglądając się potworkowi.
-A teraz jeśli można, Chciała bym cię o coś prosić. – Starweave z jakiegoś powodu to zdanie wydało się strasznie dziwne.
Następnie jednoróżka sięgnęła po sam minigun. W porównaniu z siodłem był cholernie ciężki, ale Starweave faktycznie mimo słabego uzdolnienia magicznego, była dość silna w telekinezie. Jej magia była wystarczająco potężna aby utrzymać całość nieruchomo tuż przy klaczy. Jednak Starweave brakowało koncentracji. Lewitowanie takiego klocka, z jednocześnie równym przyłożeniem go do siodła i do tego dokładnym manipulowaniem przy zaczepach i łączeniach, a do tego pilnowanie czy wszystko idzie jak powinno, to było dla Starweave stanowczo za dużo.
Klacz miała spore problemy z jednoczesnym trafianiem we wszystkie punkty. Kiedy udało jej się złapać zaczep z jednej strony, ten po drugiej akurat wyskakiwał. Star narastające zmęczenie magiczne, do tego zaczęła się denerwować co jeszcze bardziej pogarszało sprawę. To było jak zakładanie drzwi, bez możliwości patrzenia na kołki. Do tego dochodziła jeszcze mechanika łącząca przyrządy siodła do obsługi miniguna, której łączenia musiały idealnie trafić na swoje miejsca. ”Masakra” – pomyślała klacz.
W końcu potworek jakoś częściowo wlazł na swoje miejsce. Star natychmiast zwróciła uwagę na wspomniane przez Rain pokrętło od systemu stabilizacji. Szybko je przykręciła, aby odciążyć swój róg. Tle, że przekręciła je w złą stronę, przenosząc ciężar na tę samą stronę na której aktualnie zaczepiony był minigun. Sprawiło to, że kiedy wyzwoliła ciężar z pod zaklęcia telekinezy, Rain najnormalniej w świecie zaczęła jej lecieć na bok. Najszybciej jak mogła powrotnie przywołała swoja magię i do tego jeszcze wbiegła pod zbliżający się ku ziemi sprzęt. Teraz naprawdę przekonała się jaki był ciężki. Po chwili jej telekineza na powrót osiągnęła pełną moc. Z tego wszystkiego działko wyskoczyło z kilku zaczepów. Jednoróżka plugawie zaklęła pod nosem.
- Poczekaj, tak nam się nie uda. – powiedziała, po czym przeszła na drugą stronę kucyka ziemnego. Ustawiła pokrętło tak jak powinno być, a następnie wspięła się na klacz pozostając tylnymi kopytami na ziemi. Z góry miała ona pełny widok na wszystkie zaczepy, ale pojawił się inny problem. Problem z koncentracją, wynikający z bycia Starweave. Poczuła ona Rainfall na swojej klatce piersiowej. Klacz była ciepła, a w dodatku cholernie ładnie pachniała jej własnym szamponem. Poza tym, jak na kucyka ziemnego przystało była też bardzo dobrze umięśniona, co było dla Star bardzo pociągające. W umyśle klaczy pojawiły się nawet obrazy.
Jednoróżka nie mogła uwierzyć, że własny umysł płataj jej takie figle i to w takiej chwili. Ona traciła siły i skupienie, a lewitowany przez nią potworek zaczął się nieznacznie trząść. Starweave wybuchła śmiechem na to wszystko, zaczęła się ona chichotać do samej siebie. ”O bogini… co ty ze mną zrobisz?” – pokręciła głową, aż w końcu udało jej się trochę uspokoić. Głównie pomogła jej w tym myśl, że Rainfall może się coś nie podobać, lub stracić cierpliwość. Starweave wytężyła umysł, ale to głównie przewaga płynąca z możliwości widzenia wszystkich pierdlowników sprawiła, że w końcu się udało.
- Ooo, w końcu. – Odskoczyła od klaczy, wciąż nie mogąc się pozbyć niechcianych myśli. ”Gdyby można było spokojnie skończyć to co wcześniej zaczęłam, nie było by teraz takiej jazdy.” Jednoróżka udała się na drugą stronę, a żeby uniknąć patrzenia ciemnoniebieskiej w oczy, okrążyła ja od strony ogona. Zwróciła uwagę, że jak na kucyka ziemnego, Rain udało się całkiem nieźle zadbać o siebie. Zwróciła też uwagę na to… po tym na co zwróciła także uwagę i po tym wszystkim wcześniej, miała tylko głęboką nadzieję, że się nie rumieni.
W każdym razie od góry wszystko wyglądało ok. Star skontrolowała dokładnie wszystko z lewej i prawej strony. Po czym zablokowała łączenia i dokręciła to co było do dokręcenia. Ostatecznie upewniła się, że wskazania stabilizatora są poprawne, po czym przykucnęła z boku łapiąc oddech i przyglądając się potworkowi.
-A teraz jeśli można, Chciała bym cię o coś prosić. – Starweave z jakiegoś powodu to zdanie wydało się strasznie dziwne.