Jednorożec ruszył za klaczą w kierunku jednego z wozów, po drodze racząc się jakże normalnym posiłkiem na pustkowiach, czyli jedną z jakimś cudem cały czas nadających się do spożycia, 200-letnich konserw. Kucyk zauważył, że kierują się do wozu, na który nikt nie powinien zaglądać jeszcze przez jakiś czas: wozu, na którym prowadził operację. Na którym leżał ranny bandyta, potencjalne niebezpieczeństwo dla wszystkich wokół.
Powinienem go ubić i powiedzieć, że operacja się nie udała. Albo chociaż zażądać jakiejś ładnej sumki za przeprowadzenie operacji, pomyślał medyk kwaśno, po raz kolejny przeklinając w duchu to, że nie potrafił nigdy do końca być zimnym i wyrachowanym, tylko kalkulując zyski i straty, bez zaangażowania emocjonalnego. Takie zachowanie na Pustkowiach ściągało kłopoty. I na samego kucyka, który tak się zachowywał, i na wszystkich którzy z nim przebywali.
Sharp wiedział już niemalże na pewno, czego Starweave może od niego chcieć. Do niczego innego medyk jej niepotrzebny. Albo i... Jednorożec przypomniał sobie wiele przypadków, kiedy kucyki prosiły go o konsultację, oczywiście odpłatną, czym były zawsze oburzone, na temat bzdur. Możliwe było, że klacz chce pogadać o czymś właśnie takim, ale ogier w to wątpił.
W końcu dotarli do rzekomego wozu "medycznego". Wtedy klacz odwróciła się pyszczkiem do niego, a ogonem do wozu, przez co medyk prawie na nią padł, zaskoczony nagłym przerwaniem marszu. Na całe szczęście do kolizji nie doszło. Jednorożec oczekiwał, że Starweave coś w tej chwili powie, przed czymś go może ostrzeże. Nagłe zatrzymanie się zdezorientowało go. Odruchowo rozejrzał się za powodem takiego zachowania innym, niż on sam.
Takiego powodu nigdzie nie było widać, a klacz wciąż stała tuż koło niego. Czekał spokojnie, aż coś powie. Nie nastąpiło to. Starweave tylko otwierała pyszczek raz za razem, jakby chciała coś powiedzieć, ale nie mogła. Jego niedoszła rozmówczyni cofnęła się o kilka kroków, kładąc uszy po sobie. Medyk spojrzał za siebie, szukając śladów wściekłej mantykory na środku obozu czy czegokolwiek innego, co by mogło spowodować podobną reakcję. Z oczywistych powodów niczego takiego nie znalazł.
Odwrócił głowę i spojrzał ponownie prosto w oczy Starweave. Zamknął własne po chwili i westchnął ciężko, kręcąc lekko nosem.
Gdy znowu je otworzył, niemalże od razu zapytał, spokojnym tonem ze śladem rezygnacji w głosie.
- Chcesz żebym go obudził, prawda?
Powinienem go ubić i powiedzieć, że operacja się nie udała. Albo chociaż zażądać jakiejś ładnej sumki za przeprowadzenie operacji, pomyślał medyk kwaśno, po raz kolejny przeklinając w duchu to, że nie potrafił nigdy do końca być zimnym i wyrachowanym, tylko kalkulując zyski i straty, bez zaangażowania emocjonalnego. Takie zachowanie na Pustkowiach ściągało kłopoty. I na samego kucyka, który tak się zachowywał, i na wszystkich którzy z nim przebywali.
Sharp wiedział już niemalże na pewno, czego Starweave może od niego chcieć. Do niczego innego medyk jej niepotrzebny. Albo i... Jednorożec przypomniał sobie wiele przypadków, kiedy kucyki prosiły go o konsultację, oczywiście odpłatną, czym były zawsze oburzone, na temat bzdur. Możliwe było, że klacz chce pogadać o czymś właśnie takim, ale ogier w to wątpił.
W końcu dotarli do rzekomego wozu "medycznego". Wtedy klacz odwróciła się pyszczkiem do niego, a ogonem do wozu, przez co medyk prawie na nią padł, zaskoczony nagłym przerwaniem marszu. Na całe szczęście do kolizji nie doszło. Jednorożec oczekiwał, że Starweave coś w tej chwili powie, przed czymś go może ostrzeże. Nagłe zatrzymanie się zdezorientowało go. Odruchowo rozejrzał się za powodem takiego zachowania innym, niż on sam.
Takiego powodu nigdzie nie było widać, a klacz wciąż stała tuż koło niego. Czekał spokojnie, aż coś powie. Nie nastąpiło to. Starweave tylko otwierała pyszczek raz za razem, jakby chciała coś powiedzieć, ale nie mogła. Jego niedoszła rozmówczyni cofnęła się o kilka kroków, kładąc uszy po sobie. Medyk spojrzał za siebie, szukając śladów wściekłej mantykory na środku obozu czy czegokolwiek innego, co by mogło spowodować podobną reakcję. Z oczywistych powodów niczego takiego nie znalazł.
Odwrócił głowę i spojrzał ponownie prosto w oczy Starweave. Zamknął własne po chwili i westchnął ciężko, kręcąc lekko nosem.
Gdy znowu je otworzył, niemalże od razu zapytał, spokojnym tonem ze śladem rezygnacji w głosie.
- Chcesz żebym go obudził, prawda?
Matematyka wcale nie jest trudna. Po prostu jesteś debilem.