Jednoróżka była ciemnogranatowa jak nigdy wcześniej, a może nawet jeszcze ciemniejsza. Oczywiście nie przefarbowała się ona w cudownie magiczny sposób, po prostu do dokoła panował półmrok. Sytuacja ta jednak uległą zmianie, kiedy Sharp przystąpił do wybudzania śpiącego smrodorożca. Całe wnętrze wozu zostało zalane blaskiem bijącym od rogu medyka. Star za nic nie mogła odgadnąć co się właśnie zaczęło dziać. Magia którą kształtował Jednorożec była dla niej nierozpoznawalna. Nie była nawet w stanie skojarzyć jej sobie z żadnym innym zaklęciem, lub chociaż przyrównać jej sygnaturę do czegokolwiek z czym się wcześniej spotkała. Po chwili naturalnie domyśliła się, że ów kuc zostanie wybudzony za pośrednictwem jakiegoś zaklęcia. Jednak nic poza tym nie było dane jej wiedzieć.
Starweave zastanawiał się czy nadzwyczajnie twardy sen poranionego bandyty, nie był i wyłącznie sprawką Sharpa. Na uwadze miała także to, że skro ów medyk z za sprawą magii, z taką łatwością mógł ocucić kucyka, to czy z taką samą łatwością przychodzi mu także ich usypianie, i to bynajmniej nie to „humanitarne” rzecz jasna. Na myśl w jaki sposób ogier mógł by to wykorzystać, Starweave przeszły ciarki po grzbiecie. ”Tak przygotowany kucyk staje się bardzo łatwym w sprzedaży, żywym towarem.”
Sharp zakończył czarowanie, po czym przez jakąś chwilę wpatrywał się w uśpionego ogiera. Przez kilka sekund nic się nie działo, a wszystkie trzy kucyki intensywnie wpatrywały się w bandytę, wyczekując w końcu jakiegoś efektu. Starweave jak zwykle najbardziej się niecierpliwiła, albo raczej denerwowała. Jednak na szczęście w półmroku nie było tego zbyt dobrze widać. W końcu pojawiły się pierwsze znaki aktywności połatanego ogiera, wraz z którymi Sharp wycofał się do tyłu, rzucając tym samym jednorożce pełen zrozumienia gest. Star zauważyła także, albo raczej wyczuła, że jego róg na powrót stał się magicznie aktywny. Tym razem zaklęcie było o wiele słabsze, a jego rozpoznanie było źrębieńcą sztuką. Star nawet udało się odnaleźć cel jego magii, co sprawiło, że klacz poczęła się jeszcze bardziej denerwować.
Starweave nie bardzo wiedziała co mogła by teraz zrobić. Nie była pewna czy powinna być łagodna i ciepła, czy może lepiej będzie jeżeli wywrze na byłym napastniku presję. Stresowanie pokrzywdzonego kucyka nie należało do rzeczy umówionej z medykiem, a tym bardziej do czegoś co by się Star podobało. Chociaż… Drżący na jej widok kucyk w jakiś paskudny sposób cieszył klacz w głębi duszy. To był taki rarytas… taka, rzadkość. Z tą drobną różnicą, że gdyby nie dwa uzbrojone, będące w pogotowiu kuce, prawdopodobnie o tego typu rarytasach nie było by nawet co rozmyślać.
Star upewniła się, że własny skórzany płaszcz, dobrze zakrywa jej SMG. Następnie aktywowała ona zaklęci światła, lecz wkładając w nie minimalną ilość energii, tak, że światło bijące z jej rogu, tylko w miara dobrze oświetlało jej własna twarz. Star miała nadzieję, że dzięki temu zabiegowi, poraniony jednorożec będzie miał większe szanse na skoncentrowanie się i wyłącznie na niej samej. Lewitowany rewolwer, oraz potworek Rainfall mógł okazać się dość mocno „dekoncentrujące.” Poza tym, klacz, na dobrą sprawę nie wiedziała czego miała się spodziewać. Próby ucieczki, obelg, bolesnego ugryzienia, napadów niekontrolowanej agresji? A może tej samej uległości co za pierwszym razem. Z jednej strony ta uległość byłą czymś, na co kucyki w karawanie w pełni sobie zasłużyły ratując jego zaśmierdziały zad. Z drugiej strony to była tylko Starweave, nie wiadomo czy potrafiła by to odpowiednio wykorzystać.
Klacz z rogiem w końcu podeszła jeszcze bliżej, stając tuż nad samym kucykiem, mając jego głowę tuż koło własnych kopyt. Przełknęła ślinę po czym, przybrała stanowczy wyraz pyszczka. – Jak się czujesz? – zapytała lekko chłodnym głosem.
Starweave zastanawiał się czy nadzwyczajnie twardy sen poranionego bandyty, nie był i wyłącznie sprawką Sharpa. Na uwadze miała także to, że skro ów medyk z za sprawą magii, z taką łatwością mógł ocucić kucyka, to czy z taką samą łatwością przychodzi mu także ich usypianie, i to bynajmniej nie to „humanitarne” rzecz jasna. Na myśl w jaki sposób ogier mógł by to wykorzystać, Starweave przeszły ciarki po grzbiecie. ”Tak przygotowany kucyk staje się bardzo łatwym w sprzedaży, żywym towarem.”
Sharp zakończył czarowanie, po czym przez jakąś chwilę wpatrywał się w uśpionego ogiera. Przez kilka sekund nic się nie działo, a wszystkie trzy kucyki intensywnie wpatrywały się w bandytę, wyczekując w końcu jakiegoś efektu. Starweave jak zwykle najbardziej się niecierpliwiła, albo raczej denerwowała. Jednak na szczęście w półmroku nie było tego zbyt dobrze widać. W końcu pojawiły się pierwsze znaki aktywności połatanego ogiera, wraz z którymi Sharp wycofał się do tyłu, rzucając tym samym jednorożce pełen zrozumienia gest. Star zauważyła także, albo raczej wyczuła, że jego róg na powrót stał się magicznie aktywny. Tym razem zaklęcie było o wiele słabsze, a jego rozpoznanie było źrębieńcą sztuką. Star nawet udało się odnaleźć cel jego magii, co sprawiło, że klacz poczęła się jeszcze bardziej denerwować.
Starweave nie bardzo wiedziała co mogła by teraz zrobić. Nie była pewna czy powinna być łagodna i ciepła, czy może lepiej będzie jeżeli wywrze na byłym napastniku presję. Stresowanie pokrzywdzonego kucyka nie należało do rzeczy umówionej z medykiem, a tym bardziej do czegoś co by się Star podobało. Chociaż… Drżący na jej widok kucyk w jakiś paskudny sposób cieszył klacz w głębi duszy. To był taki rarytas… taka, rzadkość. Z tą drobną różnicą, że gdyby nie dwa uzbrojone, będące w pogotowiu kuce, prawdopodobnie o tego typu rarytasach nie było by nawet co rozmyślać.
Star upewniła się, że własny skórzany płaszcz, dobrze zakrywa jej SMG. Następnie aktywowała ona zaklęci światła, lecz wkładając w nie minimalną ilość energii, tak, że światło bijące z jej rogu, tylko w miara dobrze oświetlało jej własna twarz. Star miała nadzieję, że dzięki temu zabiegowi, poraniony jednorożec będzie miał większe szanse na skoncentrowanie się i wyłącznie na niej samej. Lewitowany rewolwer, oraz potworek Rainfall mógł okazać się dość mocno „dekoncentrujące.” Poza tym, klacz, na dobrą sprawę nie wiedziała czego miała się spodziewać. Próby ucieczki, obelg, bolesnego ugryzienia, napadów niekontrolowanej agresji? A może tej samej uległości co za pierwszym razem. Z jednej strony ta uległość byłą czymś, na co kucyki w karawanie w pełni sobie zasłużyły ratując jego zaśmierdziały zad. Z drugiej strony to była tylko Starweave, nie wiadomo czy potrafiła by to odpowiednio wykorzystać.
Klacz z rogiem w końcu podeszła jeszcze bliżej, stając tuż nad samym kucykiem, mając jego głowę tuż koło własnych kopyt. Przełknęła ślinę po czym, przybrała stanowczy wyraz pyszczka. – Jak się czujesz? – zapytała lekko chłodnym głosem.