26-09-2013, 18:26
Iron, nie zauważając niczego cennego w korytarzu, ruszyła do szturmu na drzwi. Były to typowe drzwi używane w podobnych miejscach, obok był guzik, który powinien odpowiadać za włączanie ich. Oczywiście guzik nie działał, bo na Pustkowiach nigdy nic nie mogło być łatwe. Drzwi były wyposażone w dźwignię umożliwiającą ręczne ich otwarcie. Po otwarciu ich, aczkolwiek z pewnymi trudnościami, klacz ujrzała... drugi korytarz. W tym jednak działała jedna lampa, umieszczona w sklepieniu i mrugająca niepewnie.
Po obu stronach korytarza były drzwi, a na końcu leżała kupa złomu, oparta o kolejne drzwi, jakby blokująca je od otwarcia się.
Drzwi do jednego z pomieszczeń otwarły się automatyczne, ujawniając promień czerwonego, mrugającego światła. Z tamtego też pomieszczenia Iron usłyszała wyraźny odgłos metalu uderzającego o metal... brzmiący jak kroki.
Sharp słuchał uważnie dialogu. Nie wiedział co o tym sądzić. Owszem, istniały zaklęcia potrafiące sprawdzić prawdomówność kucyka, ale, mimo czytania raz czy dwa o nich w książkach, nigdy nie był w stanie żadnego rzucić. Nie żeby nie próbował, po prostu nie potrafił. Jak wielu innych zaklęć. Magia każdego jednorożca miała swoje ograniczenia, niezależnie jak bardzo by próbował. Owszem, niektórzy mówili, że to kwestia treningu, jednakowoż powszechnie uważało się, że można nauczyć się tylko zaklęć z określonej dziedziny, powiązanej z talentem danego kuca.
Medyk usilnie próbował patrzeć sceptycznie na całą sytuację, ale ciężko było uwierzyć, że ktoś może umieć TAK przekonująco kłamać. Zwłaszcza, że jego rany były prawdziwe, a Sharp mógł powiedzieć na pewno, że był zmęczony. Naprawdę wątpił, żeby ktokolwiek mógł wymyślić taki plan w takiej sytuacji i tak przekonująco go przedstawić. To pozostawiało opcję jedną: bandyta, a raczej więzień bandytów, mówił prawdę.
Mimo "nieco" zagmatwanej wypowiedzi jeńca, a także wyraźnie bijącej od niego rozpaczy, medykowi udało się jakoś dojść do jakiegoś obrazu sytuacji. Do osady wlecieli bandyci, pozamykali, pogwałcili... i tu się zaczyna dziwna część, bo nie wymordowali wszystkich. Hm, pomyślał niezwykle wręcz rzeczowo jednorożec. Może ktoś im faktycznie przewodzi... zdarzają się takie grupy tu i tam, pomyślał, a po jego grzbiecie przeszły ciarki, gdy przypomniał sobie relacje z niektórych miejsc zaatakowanych przez takie "zorganizowane" grupy.
Wtedy klacz, która wzięła na siebie obowiązek przesłuchania go, najwyraźniej nie wyrobiła psychicznie.
- Świadek jest wasz, panie Sharp. – nie, żeby był za ukrywaniem imion z zasady, zwłaszcza, że poza osadami nie miało to praktycznie żadnego znaczenia, ale to, że skorzystała z jego imienia ot tak, nie myśląc o tym, znaczyło dwie rzeczy: albo kompletnie się nie zna na przesłuchaniach, co też było widać po jej braku odcięcia się od przesłuchiwanego... nie, żeby Sharp był też w tym jakoś dobry. Albo to, albo specjalnie to zrobiła, w co wątpił.
Skinął spokojnie głową, chowając rewolwer do kabury, jednakowoż jej nie zapinając. Szczerze wątpił w to, żeby kucyk teraz się na niego rzucił, ale wolał też nie ryzykować: nie wyglądało na to, aby ta mobilna artyleria, którą nosiła przy sobie pewna klacz obecna na wozie, była celna bądź mogła szybko zacząć strzelać. W przeciwieństwie do jego zaufanej broni krótkiej.
- Sprawdź, gdzie są nasze dokumenty - rzucił do klaczy i ruszył głową, wskazując nią wyjście z wozu. I tak miała złazić, a tak przynajmniej da jej jakąś wymówkę. Nie podobała mu się ta sytuacja, ale jakoś nie miał zamiaru zostawić tego kuca na pustyni i odjechać. Może to była kwestia wspomnienia o niewolnictwie, za którym Sharp... cokolwiek nie przepadał.
Zanim jednak zdążył zrobić cokolwiek poza rzuceniem okiem na jeńca, który wyglądał na zdezorientowanego i wciąż płakał cicho, do wozu zajrzała kolejna osoba. Zaraz wszyscy tu się zlecą, westchnął w głowie zanim zobaczył, kto to właściwie jest.
Blue ze swojej pozycji mogła wyraźnie widzieć sytuację w środku, jak i Sharpa, który patrzył dokładnie na nią. Ciężko było odczytać jego emocje, ale i tak było widać lekką ulgę, że pojawił się ktoś, kogo zna.
Sam Sharp zaś próbował ułożyć w głowie jakiekolwiek zdanie, które brzmiałoby składnie i wywarłoby odpowiedni wpływ na jeńca. Nie udało mu się to. Cóż, kurwa, stwierdził po prostu i zarzucił dalsze próby.
- O, jakże miło, że do nasz dołączasz. Może zechcesz to usłyszeć - rzucił do przyjaciółki, może minimalnie przesadzając z dramatyzmem w pierwszym zdaniu.
Nie mógł w tej chwili widzieć jeńca, a powód ku temu był prosty: patrzył się na Blue. Ten zaś na chwilę przestał chować głowę w kopytach i próbował dojrzeć, kto jest przy wejściu do wozu. Przy pozycji w jakiej leżał, nie należało to do najłatwiejszych zadań i kucyk stosunkowo szybko wrócił do poprzedniej pozycji. Jedynie Rain mogła to dokładnie widzieć, a Blue zarejestrowała jedynie, że się poruszył.
Po obu stronach korytarza były drzwi, a na końcu leżała kupa złomu, oparta o kolejne drzwi, jakby blokująca je od otwarcia się.
Drzwi do jednego z pomieszczeń otwarły się automatyczne, ujawniając promień czerwonego, mrugającego światła. Z tamtego też pomieszczenia Iron usłyszała wyraźny odgłos metalu uderzającego o metal... brzmiący jak kroki.
Sharp słuchał uważnie dialogu. Nie wiedział co o tym sądzić. Owszem, istniały zaklęcia potrafiące sprawdzić prawdomówność kucyka, ale, mimo czytania raz czy dwa o nich w książkach, nigdy nie był w stanie żadnego rzucić. Nie żeby nie próbował, po prostu nie potrafił. Jak wielu innych zaklęć. Magia każdego jednorożca miała swoje ograniczenia, niezależnie jak bardzo by próbował. Owszem, niektórzy mówili, że to kwestia treningu, jednakowoż powszechnie uważało się, że można nauczyć się tylko zaklęć z określonej dziedziny, powiązanej z talentem danego kuca.
Medyk usilnie próbował patrzeć sceptycznie na całą sytuację, ale ciężko było uwierzyć, że ktoś może umieć TAK przekonująco kłamać. Zwłaszcza, że jego rany były prawdziwe, a Sharp mógł powiedzieć na pewno, że był zmęczony. Naprawdę wątpił, żeby ktokolwiek mógł wymyślić taki plan w takiej sytuacji i tak przekonująco go przedstawić. To pozostawiało opcję jedną: bandyta, a raczej więzień bandytów, mówił prawdę.
Mimo "nieco" zagmatwanej wypowiedzi jeńca, a także wyraźnie bijącej od niego rozpaczy, medykowi udało się jakoś dojść do jakiegoś obrazu sytuacji. Do osady wlecieli bandyci, pozamykali, pogwałcili... i tu się zaczyna dziwna część, bo nie wymordowali wszystkich. Hm, pomyślał niezwykle wręcz rzeczowo jednorożec. Może ktoś im faktycznie przewodzi... zdarzają się takie grupy tu i tam, pomyślał, a po jego grzbiecie przeszły ciarki, gdy przypomniał sobie relacje z niektórych miejsc zaatakowanych przez takie "zorganizowane" grupy.
Wtedy klacz, która wzięła na siebie obowiązek przesłuchania go, najwyraźniej nie wyrobiła psychicznie.
- Świadek jest wasz, panie Sharp. – nie, żeby był za ukrywaniem imion z zasady, zwłaszcza, że poza osadami nie miało to praktycznie żadnego znaczenia, ale to, że skorzystała z jego imienia ot tak, nie myśląc o tym, znaczyło dwie rzeczy: albo kompletnie się nie zna na przesłuchaniach, co też było widać po jej braku odcięcia się od przesłuchiwanego... nie, żeby Sharp był też w tym jakoś dobry. Albo to, albo specjalnie to zrobiła, w co wątpił.
Skinął spokojnie głową, chowając rewolwer do kabury, jednakowoż jej nie zapinając. Szczerze wątpił w to, żeby kucyk teraz się na niego rzucił, ale wolał też nie ryzykować: nie wyglądało na to, aby ta mobilna artyleria, którą nosiła przy sobie pewna klacz obecna na wozie, była celna bądź mogła szybko zacząć strzelać. W przeciwieństwie do jego zaufanej broni krótkiej.
- Sprawdź, gdzie są nasze dokumenty - rzucił do klaczy i ruszył głową, wskazując nią wyjście z wozu. I tak miała złazić, a tak przynajmniej da jej jakąś wymówkę. Nie podobała mu się ta sytuacja, ale jakoś nie miał zamiaru zostawić tego kuca na pustyni i odjechać. Może to była kwestia wspomnienia o niewolnictwie, za którym Sharp... cokolwiek nie przepadał.
Zanim jednak zdążył zrobić cokolwiek poza rzuceniem okiem na jeńca, który wyglądał na zdezorientowanego i wciąż płakał cicho, do wozu zajrzała kolejna osoba. Zaraz wszyscy tu się zlecą, westchnął w głowie zanim zobaczył, kto to właściwie jest.
Blue ze swojej pozycji mogła wyraźnie widzieć sytuację w środku, jak i Sharpa, który patrzył dokładnie na nią. Ciężko było odczytać jego emocje, ale i tak było widać lekką ulgę, że pojawił się ktoś, kogo zna.
Sam Sharp zaś próbował ułożyć w głowie jakiekolwiek zdanie, które brzmiałoby składnie i wywarłoby odpowiedni wpływ na jeńca. Nie udało mu się to. Cóż, kurwa, stwierdził po prostu i zarzucił dalsze próby.
- O, jakże miło, że do nasz dołączasz. Może zechcesz to usłyszeć - rzucił do przyjaciółki, może minimalnie przesadzając z dramatyzmem w pierwszym zdaniu.
Nie mógł w tej chwili widzieć jeńca, a powód ku temu był prosty: patrzył się na Blue. Ten zaś na chwilę przestał chować głowę w kopytach i próbował dojrzeć, kto jest przy wejściu do wozu. Przy pozycji w jakiej leżał, nie należało to do najłatwiejszych zadań i kucyk stosunkowo szybko wrócił do poprzedniej pozycji. Jedynie Rain mogła to dokładnie widzieć, a Blue zarejestrowała jedynie, że się poruszył.
Matematyka wcale nie jest trudna. Po prostu jesteś debilem.