Jeniec skinął głową na znak, że rozumie co nowa klacz do niego mówi.
Widać rozmowa rozproszyła go od negatywnych myśli, gdyż jego uszy powróciły do pozycji wyprostowanej, a sam ogier spoglądał bardziej z ciekawością niż przerażeniem, jak wcześniej. Miał nadzieję, ze uda mu się z tego wyjść wolno, a wcześniej powiedziano mu, że ktoś jeszcze mógł przeżyć, tak więc czemu niby miałby nie pozwalać sobie na jedną optymistyczną myśl?
- N-na imię mam Hilo... - przedstawił się raz jeszcze. Mimo nieco większej pewności siebie, wciąż nie mógł opanować jąkania się w takiej sytuacji. Próbował podnieść się do pozycji siedzącej, aczkolwiek nie do końca mu się to udało, bowiem przewrócił się z powrotem na bok gdy tylko udało mu się wesprzeć się przednimi kopytami.
- Nie próbowałbym tego. Wciąż jesteś osłabiony - Sharp po raz pierwszy odezwał się do jeńca. Prędzej zrobi sobie krzywdę niż wstanie w tej chwili.
Xander zdjął swoją osłonę i zabrał się do wspinania po specyficznym pagórku. W tej sytuacji mógł go zobaczyć każdy kto tylko by spojrzał w odpowiednim kierunku, ale młodej zebrze to najwyraźniej nie przeszkadzało. Dotarł na sam szczyt, raz czy dwa prawie się przewracając na zakrwawione trupy. Jakimś cudem bez większych problemów zrzucił szefa karawany, bo na jego właśnie wyglądał ten kucyk, ze stosu.
Ogier przesunął ciało nieco dalej od stosu i zaczął je przeszukiwać. Wyglądało na to, że został on już pobieżnie przeszukany: nie posiadał żadnej broni przy sobie, amunicja też została zabrana. Jednakowoż otwarcie zewnętrznej warstwy wyjątkowo dobrze wykonanego pancerza odkryło wewnętrzne kieszenie, zawierające niewiele, ale jednak coś.
Był tam mały notesik i kawałek węgla, oraz jeden pocisk karabinowy, kaliber .303. Kucyk nie miał na sobie żadnej uprzęży, która by mogła pomieścić broń o podobnym kalibrze, ani nie wyglądało na to, żeby ktoś ją niedawno zerwał. Biorąc to wszystko pod uwagę, nie było żadnego powodu, by miał przy sobie takowy pocisk. Nie powinno go tam być. Pocisk się najwyraźniej z tym nie zgadzał i złośliwie istniał.
Xander podjął jedną błędną decyzję: nie założył swojego płaszcza po przesunięciu ciała. Każdy mógł go zobaczyć, wraz z całą okazałością czerni i bieli pasów jego umaszczenia. I, ponieważ na Pustkowiach nikt nie miał szczęścia, ktoś zobaczył. Starszy najemnik leżący wraz z Calem pod wozem akurat obserwował teren, podczas gdy drugi kucyk spał koło niego. I mógł doskonale widzieć nogi zebry.
Iron wypaliła serię i uciekła za drzwi. Przy trafieniu rozległy się trzaski charakterystyczne dla upadającego robota, ale klacz nie mogła tego usłyszeć, ogłuszona hałasem broni maszynowej w zamkniętym pomieszczeniu. Czekała cierpliwie, ale zza drzwi nie dobiegał absolutnie żaden dźwięk.
<Wybacz Sava, musisz trochę poczekać na odpiskę...>
Widać rozmowa rozproszyła go od negatywnych myśli, gdyż jego uszy powróciły do pozycji wyprostowanej, a sam ogier spoglądał bardziej z ciekawością niż przerażeniem, jak wcześniej. Miał nadzieję, ze uda mu się z tego wyjść wolno, a wcześniej powiedziano mu, że ktoś jeszcze mógł przeżyć, tak więc czemu niby miałby nie pozwalać sobie na jedną optymistyczną myśl?
- N-na imię mam Hilo... - przedstawił się raz jeszcze. Mimo nieco większej pewności siebie, wciąż nie mógł opanować jąkania się w takiej sytuacji. Próbował podnieść się do pozycji siedzącej, aczkolwiek nie do końca mu się to udało, bowiem przewrócił się z powrotem na bok gdy tylko udało mu się wesprzeć się przednimi kopytami.
- Nie próbowałbym tego. Wciąż jesteś osłabiony - Sharp po raz pierwszy odezwał się do jeńca. Prędzej zrobi sobie krzywdę niż wstanie w tej chwili.
Xander zdjął swoją osłonę i zabrał się do wspinania po specyficznym pagórku. W tej sytuacji mógł go zobaczyć każdy kto tylko by spojrzał w odpowiednim kierunku, ale młodej zebrze to najwyraźniej nie przeszkadzało. Dotarł na sam szczyt, raz czy dwa prawie się przewracając na zakrwawione trupy. Jakimś cudem bez większych problemów zrzucił szefa karawany, bo na jego właśnie wyglądał ten kucyk, ze stosu.
Ogier przesunął ciało nieco dalej od stosu i zaczął je przeszukiwać. Wyglądało na to, że został on już pobieżnie przeszukany: nie posiadał żadnej broni przy sobie, amunicja też została zabrana. Jednakowoż otwarcie zewnętrznej warstwy wyjątkowo dobrze wykonanego pancerza odkryło wewnętrzne kieszenie, zawierające niewiele, ale jednak coś.
Był tam mały notesik i kawałek węgla, oraz jeden pocisk karabinowy, kaliber .303. Kucyk nie miał na sobie żadnej uprzęży, która by mogła pomieścić broń o podobnym kalibrze, ani nie wyglądało na to, żeby ktoś ją niedawno zerwał. Biorąc to wszystko pod uwagę, nie było żadnego powodu, by miał przy sobie takowy pocisk. Nie powinno go tam być. Pocisk się najwyraźniej z tym nie zgadzał i złośliwie istniał.
Xander podjął jedną błędną decyzję: nie założył swojego płaszcza po przesunięciu ciała. Każdy mógł go zobaczyć, wraz z całą okazałością czerni i bieli pasów jego umaszczenia. I, ponieważ na Pustkowiach nikt nie miał szczęścia, ktoś zobaczył. Starszy najemnik leżący wraz z Calem pod wozem akurat obserwował teren, podczas gdy drugi kucyk spał koło niego. I mógł doskonale widzieć nogi zebry.
Iron wypaliła serię i uciekła za drzwi. Przy trafieniu rozległy się trzaski charakterystyczne dla upadającego robota, ale klacz nie mogła tego usłyszeć, ogłuszona hałasem broni maszynowej w zamkniętym pomieszczeniu. Czekała cierpliwie, ale zza drzwi nie dobiegał absolutnie żaden dźwięk.
<Wybacz Sava, musisz trochę poczekać na odpiskę...>
Matematyka wcale nie jest trudna. Po prostu jesteś debilem.