25-10-2013, 23:44
Hilo skinął głową, a potem położył ją na podłodze i zamknął oczy. Nie było w tym nic dziwnego, każdy potrzebowałby odpoczynku w jego stanie.
Sharp z entuzjazmem zastosował się do "polecenia". Miał dość siedzenia na tym wozie i słuchania przesłuchania. Owszem, dowiedzieli się całkiem sporo, ale nie zmieniało to faktu, że on tam nie miał nic do roboty od czasu, kiedy Blue przejęła przesłuchanie. Zresztą i na początku był tam potrzebny w zasadzie tylko do wybudzenia ogiera. Wciąż nie miał podstaw, żeby ufać Starweave, ale z godziny na godzinę był coraz bardziej przekonany, że klacz nie stanowi zagrożenia ani nie próbuje grać, żeby uśpić czujność wszystkich. Po prostu jest jaka jest.
Medyk sam nie za bardzo sobie wierzył, ale gdyby miała ich zaatakować, to miała okazję, kiedy on spał po operacji... Sharp zakończył swój tok myślowy ze względu na czynniki zewnętrzne: po prostu wyszedł na zewnątrz.
Mimo stałego zachmurzenia, światło go poraziło na początku: jakby nie patrzeć, w wozie było dość ciemno. A po siedzeniu w takim zaduchu, nawet gdy się przyzwyczaiło do zapachu, i powietrze na pustyni wydaje się świeże. Owszem, Sharp doskonale zdawał sobie sprawę, że, technicznie rzecz biorąc wszyscy na Pustkowiach prócz naprawdę dobrze ustawionych nie mają zbyt dobrych zasad higieny... ale nawet na tle reszty raiderzy wypadali naprawdę niechlujnie.
Nie za bardzo go obchodziło to, co się działo na około. Poszedł za Blue nie zwracając na to zbyt wielkiej uwagi. Zauważył, że jest przy ognisku, a przyjaciółka pyta się tej nowej klaczy o PipBucka. Gdyby nie reakcja nowej, prawdopodobnie w ogóle by nie zwrócił uwagi na cały dialog: ot, znowu kuce ze Stajni odprawiają jakieś tajemne rytuały nad swoimi cudami techniki.
Zaczął słuchać, gdy zauważył, jak bardzo zakłopotana jest nowa. Musiała coś źle zinterpretować...
Gdy klacz wyjęła z juków drugi taki cud techniki, Sharp musiał powstrzymać się przed wytrzeszczeniem oczu. Gdyby to było sprawne... musiałby pewnie sporo przehandlować, ale to akurat nie było problemem. Zwłaszcza biorąc pod uwagę zawartość karawany. A z tego co usłyszał od Blue, urządzenie było wręcz bezcenne miejscami. Ogier czekał więc na rozwój rozmowy, mając nadzieję, że Blue sama poprowadzi rozmowę w tym kierunku. I opracowując plan B na wypadek, gdyby tego nie zrobiła.
Sharp z entuzjazmem zastosował się do "polecenia". Miał dość siedzenia na tym wozie i słuchania przesłuchania. Owszem, dowiedzieli się całkiem sporo, ale nie zmieniało to faktu, że on tam nie miał nic do roboty od czasu, kiedy Blue przejęła przesłuchanie. Zresztą i na początku był tam potrzebny w zasadzie tylko do wybudzenia ogiera. Wciąż nie miał podstaw, żeby ufać Starweave, ale z godziny na godzinę był coraz bardziej przekonany, że klacz nie stanowi zagrożenia ani nie próbuje grać, żeby uśpić czujność wszystkich. Po prostu jest jaka jest.
Medyk sam nie za bardzo sobie wierzył, ale gdyby miała ich zaatakować, to miała okazję, kiedy on spał po operacji... Sharp zakończył swój tok myślowy ze względu na czynniki zewnętrzne: po prostu wyszedł na zewnątrz.
Mimo stałego zachmurzenia, światło go poraziło na początku: jakby nie patrzeć, w wozie było dość ciemno. A po siedzeniu w takim zaduchu, nawet gdy się przyzwyczaiło do zapachu, i powietrze na pustyni wydaje się świeże. Owszem, Sharp doskonale zdawał sobie sprawę, że, technicznie rzecz biorąc wszyscy na Pustkowiach prócz naprawdę dobrze ustawionych nie mają zbyt dobrych zasad higieny... ale nawet na tle reszty raiderzy wypadali naprawdę niechlujnie.
Nie za bardzo go obchodziło to, co się działo na około. Poszedł za Blue nie zwracając na to zbyt wielkiej uwagi. Zauważył, że jest przy ognisku, a przyjaciółka pyta się tej nowej klaczy o PipBucka. Gdyby nie reakcja nowej, prawdopodobnie w ogóle by nie zwrócił uwagi na cały dialog: ot, znowu kuce ze Stajni odprawiają jakieś tajemne rytuały nad swoimi cudami techniki.
Zaczął słuchać, gdy zauważył, jak bardzo zakłopotana jest nowa. Musiała coś źle zinterpretować...
Gdy klacz wyjęła z juków drugi taki cud techniki, Sharp musiał powstrzymać się przed wytrzeszczeniem oczu. Gdyby to było sprawne... musiałby pewnie sporo przehandlować, ale to akurat nie było problemem. Zwłaszcza biorąc pod uwagę zawartość karawany. A z tego co usłyszał od Blue, urządzenie było wręcz bezcenne miejscami. Ogier czekał więc na rozwój rozmowy, mając nadzieję, że Blue sama poprowadzi rozmowę w tym kierunku. I opracowując plan B na wypadek, gdyby tego nie zrobiła.
Matematyka wcale nie jest trudna. Po prostu jesteś debilem.