03-11-2013, 00:04
W końcu projekcja dobiegła końca, a świadomość klaczy na powrót zajęła jej pierwotne ciało.
A przynajmniej częściowo, bo umysł Starweave wciąż jeszcze przywoływał świeżo zapisane w pamięci obrazy i związane z nimi doznania. Przeglądanie czyjegoś wspomnienia nie było w żadnym stopniu chodź trochę takie, jak sobie to wyobrażała. Klacz była oczarowana i zarazem przerażona wszystkim tym, co znalazła w kryształowej strukturze.
Przede wszystkim widziała gołe czyste niebo, oraz jasno świecące na nim słońce. Jednoróżka przywoływała w myślach jego barwę. Dokładnie analizowała dziwne uczucie lekkiego ciepła, kiedy jego blask uderzył kucyka. Widziała Equestrie, skąpaną w tym blasku. Jej żywe rośliny, jej kucyki, jej elementy, jej horyzonty, a przede wszystkim, jej dawny czar. Wszystko to nawet jeśli skalane było tym co działo się do dokoła, wciąż było nie do porównania z tym, co oferował teraźniejszy zniszczony świat.
Najwspanialsze były kolory. Jej stajnia była wyposażona w specjalne najnowocześniejsze magiczne oświetlenia, dzięki któremu kucyki mogły czuć się w niej tak dobrze, jak na powierzchni. Tak przynajmniej jej powtarzano, ale to nie była prawda. Te kolory były bardziej żywe, bardziej intensywne, bardziej... naturalne? Starweave nie była pewna czemu tak pomyślała. Jednak wiedziała, że jakiekolwiek inne źródło światła, czy chociażby to, co ledwo przebija się przez grubą warstwę chmur, w żaden sposób nie mogło równać się z tym, co bezpośrednio bije z najpiękniejszego podarunku kucykom od jej ukochanej bogini.
Jako kolejny uderzył ją fakt, iż była wtedy ogierem. To nie było jakoś specjalnie istotne, jednak uczucie wtedy jej towarzyszące było tak dziwne, że myśli te same targnęły jej się na pierwszy plan.
Nie było to coś czym można by się chwalić. Jednak było w tym coś intrygującego. Coś co spłodziło w umyśle klaczy dość ciekawe pytania. Co prawda w stajni uczyła się anatomii obu płci, a do tego nudyzm był czymś naturalnym dla jej gatunku. Będąc już na samym początku oswajana z widokiem narządów rozrodczych, nie robiły one na niej większego wrażenia. A przynajmniej do czasu, kiedy nie myślała o tych miejscach w ten jeden konkretny sposób.
W każdym razie miała ona tysiące okazji aby się swobodnie napatrzeć. Lecz nigdy wcześniej nie miała okazji czuć. Zastanawiała się czy Sharp byłby skłonny odpowiedzieć na te parę wyjątkowych pytań. W końcu to medyk, jeśli poprowadziłaby rozmowę w odpowiedni sposób, istniała szansa, że odebrałby to jako chęć do edukowania się. Poza tym, sam kuc na razie wydawał jej się w porządku.
Następną godną podziwu rzeczą, stanowiła sama bitwa. Walka nie była elementem zainteresowań Starweave, a już na pewno nie jej mocną stroną. Jednak była czymś, czego pustkowia bezwzględnie wymagały od każdej jednostki. Ich dzisiejsza walka o karawanę w porównaniu z tym czego Star była światkiem wewnątrz kuli, przypominała bardziej zabawę źrebiątek w piaskownicy niż bitwę. To była najprawdziwsza w świecie orgia zniszczenia. Jedna wielka uczta samej śmierci, z kucykami w roli głównego dania.
Przypominając sobie o wszechobecnej śmierci, do jej głowy zawitały obrazy ostatnich chwil wspominania. Te obrazy były dla niej najbardziej szokujące. Starweave podczas projekcji mogła bardzo dokładnie czuć przykry smak i zapach. Był to bez wątpienia idealny temat, dla przyszłych nocnych koszmarów. Te ostatnie chwile wewnątrz wspomnienia sprawiły, że mimo całej wcześniejszej fabuły, która zrobiła na niej nie małe wrażenie, klacz zaczęła żałować jego odtworzenia. Nie była pewna czy zdołałaby ponownie je przejrzeć.
Starweave jeszcze przez jakąś chwilę rozmyślała nad tym wszystkim co spotkało ją w kuli. W końcu zdecydowała się opuścić wóz. Ostrożnie zawinęła kulę w szmatkę, po czym wsadziła ją do jednego ze swoich juków. Następnie udała się w stronę wyjścia z wozu i za pomocą jednego sprawnego susa, zaraz znalazła się poza nim. Pierwszą rzeczą na jaką zwróciła uwagę, był śmiech, a raczej bulgot czterech tarzających się w pustych butelkach po whisky, kucykach. Kucyki dziko miotając się i bulgocząc bryzgały rzygowinami na siebie, oraz wszystko w promieniu do dziesięciu metrów w ich pobliżu.
Nie, no co wy, jaja sobie robię
Tak się oczywiście nie stało. Bo nim Starweave wydała rogu lub mięśniom jakiekolwiek komendy, jej uwagę przykuł mały... szczegół, a właściwie uczucie. To było trochę poniżej lewego ucha i odrobinę powyżej kości policzkowej. Coś na granicy łaskotania, a przyjemnego smyrania jej sierści. To było cykliczne, to było ciepłe, to był... oddech.
Dopiero teraz zmysły Jednoróżki powoli zaczęły się budzić i składać w jej mózgu swoje raporty. Nie wiadomo, czy przyczynom tego był fakt, iż był to pierwszy kontakt Starweave ze wspomnieniem, a to w dodatku tak długim i przepakowanym akcją. Być może powodem było to, że ciało klaczy zdążyło się już częściowo przyzwyczaić do obecności drugiego kucyka. Faktem jednak było, że do ciemnogranatowej docierało coraz więcej sygnałów. Kolejnymi były dźwięki pochodzące z wymiany gazowej, mającej swój finał i zarazem początek na tyle blisko jej ucha, że mogła to dokładnie słyszeć.
Kolejnym elementem na który klacz zwróciła uwagę, było już znacznie bardziej intensywne ciepło, pochodzące z miejsca, gdzie wciśnięte pod nią kopytko stykało się jej ciałem. Ale Star nie mogła dokładnie wiedzieć na czym rozkłada się cześć ciężaru jej ciała. Tak samo jak nie mogła wiedzieć czym jest przywierająca do jej boku, emanująca ciepłem masa. Do czasu.
Starweave nie pamiętała dokładnie kiedy opuściła wspomnienie i kiedy zaczęły się jej przemyślenia na jego temat. Nie była nawet pewna, czy całkowicie udało jej się na powrót „rozgościć” w swoim własnym ciele, ale to... to ja zresetowało. Niewielkie przekrzywienie karku, pozwoliło oku uchwycić niebieski pyszczek złotopupnej klaczy. Starweave bardzo powoli, jeszcze bardziej wykręciła swoją głowę i to tak, że aż coś chrupnęło. Pozwoliło to drugiemu oku udowodnić, że to pierwsze ją nie kłamie. Nic nie pomyślała, jej narząd myślowy przytłoczony taką informacją został tak uciśniony, że aż przestał na chwilę pracować. Jej mózg dosłownie się zwiesił, zamrażając klacz z najbardziej dziwnym spojrzeniem jakie ktokolwiek mógł sobie wyobrazić. Było ono tak groteskowe, a zarazem dzikie, że aż mało prawdopodobne aby najwybitniejsi komicy byliby w stanie je odtworzyć. O wyrazie pyszczka nie wspominając.
Trwało to jakieś kilkanaście sekund, w trakcie których mózg Starweave powoli odzyskiwał swoją funkcjonalność. Przede wszystkim zmodyfikowany został sposób, w jaki odbierana była większość napływających do niego sygnałów. Blue, a właściwie jej dotyk zaczął klacz „parzyć.” Jej oddech stał się teraz niezwykle gorący, a samej Starweave momentalnie zaczęło się robić ciepło na całym cielę. Czuła także jak jej serce diametralnie przyspiesza, oddech staje się niespokojny, a ona sama nic na to nie może poradzić. Każda następna sekunda dostarczała coraz więcej bodźców, coraz bardziej rozbudzając tym samym gruczoły w jej głowie.
Wewnątrz Starweave, nie minęła jeszcze burza emocji wywołana wspomnieniami z wnętrza kuli. Stanowiły one nie lada mieszankę, w której skład wchodziły prawie wszystkie emocje. Jej umysł ledwo co zdołał to przetrawić. A teraz do tego wszystkiego dochodzi jeszcze ten dziwny incydent. Po jakimś czasie udało jej się oderwać wzrok od intruza i położyć swoją głowę na podłodze, dając tym samym odpoczynek dla jej zmęczonego karku. Potrzebne było parę minut, nim zdołała się ona uspokoić na tyle, by rozpatrzyć swoje położenie. Sztuczne wspomnienia i emocje zostały odsunięte na bok, a na pierwszy plan trafił obraz zaistniałej sytuacji.
Starweave udało się stwierdzić, że wciąż jest w tym samym wozie. Jej kula wspomnień jest tuż przed nią, tak jak ją zostawiła. Juki, płaszcz, oraz broń są na swoim miejscu, a natężenie światła wewnątrz wozu nie zmieniło się aż tak bardzo, co mogło sygnalizować iż nie nastał jeszcze zmrok. Ogólnie rzecz biorąc wszystko było w porządku, poza tym, że było jej dość ciepło i przyjemnie. Te dwa elementy chodź pozytywne, w ogóle tu nie pasowały.
Jednoróżka wciąż nie mogła uwierzyć własnym zmysłom. W jej bok wtulona była klacz, którą nawet w ostateczności nie odważyła by się klepnąć w zad. ”Luno przenajświętsza, za jakim twoim przyzwoleniem ta sytuacja ma w ogóle racje bytu.” Szukała powodów, pretekstów, woni alkoholu, a w końcu i nawet najmniejszych oznak zainteresowania jej osobą. Nic takiego nie było. Zastanawiała się nad motywem niebieskiej. Usiłowała znaleźć powód jej działań, jaki miała w tym cel i czym się kierował, bezskutecznie. To nie miało najmniejszego sensu. ”To nie ma prawa być pozbawione sensu. Luno ty chcesz mnie wykończyć.” Dla młodej jednoróżki to było ewidentnie za dużo. Za dużo wrażeń jak na jeden dzień. Klacz która jeszcze jakiś czas temu o mało nie wyrwała jej kręgosłupa w przypływie furii, teraz tak po prostu sobie spała, czule w nią wtulona.
„Luno... Nie Luno... To są po prostu jakieś jaja i to kurwa takie wielkie, że nie ma w świecie chuja który by je udźwignął” Starweave miała naprawdę już dość na dzisiaj. Była w bardzo nietypowej sytuacji. Nie miała żadnego pojęcia dlaczego zaistniała, jak się w niej znalazła, i jak z niej wybrnąć. Nie wiedziała co mogłaby zrobić, lub co powinna zrobić. Na pustkowiach taka niekompetencja karana była bardzo surowo. Dobrze o tym wiedziała ale mimo wszystko, tym razem nie specjalnie się tym przejmowała.
Klacz w końcu po prostu się poddała, nie miała ochoty podejmować żadnych działań. Było jej przyjemnie, a po za tym bardzo interesowała ją reakcja jaśniejszej jednoróżki, oraz naturalną atmosfera którą stworzy. ”Czy ona będzie próbowała mnie w to wrobić? Czy może tu chodzi o coś większego, a to jest tylko jej zagrywka która miała uśpić moją czujność?” Starweave naprawdę nie wiedziała co o tym sądzić, ale logiczne było, że gdyby Blue faktycznie miała bardzo złe zamiary, nie przepuściłaby okazji stworzonej przez kryształową kule. Klacz przekrzywiła głowę, tak aby móc obserwować śpiącą Gear. Zastanawiała się czy powinna ją obudzić. Była naprawdę bardzo ciekawa co niebieska będzie jej miała do powiedzenia.
Ostatecznie musiała podjąć jakieś kroki i zdecydowała się na dość subtelne działanie. Rozświetlając swój róg, zaatakowała ona swoją magią ucho klaczy. Delikatne jego szturchanie miało być ty, co sprowadziło by Blue z powrotem do tego świata. Nie żeby klacz miała jakiś fetysz na punkcie uszu i nie było jej stać na co więcej. Po prostu jej obecne położenie, w dużym stopniu ograniczało jej zdolności motoryczne. A poza tym, nie chciała jej budzić zbyt agresywnie.
A przynajmniej częściowo, bo umysł Starweave wciąż jeszcze przywoływał świeżo zapisane w pamięci obrazy i związane z nimi doznania. Przeglądanie czyjegoś wspomnienia nie było w żadnym stopniu chodź trochę takie, jak sobie to wyobrażała. Klacz była oczarowana i zarazem przerażona wszystkim tym, co znalazła w kryształowej strukturze.
Przede wszystkim widziała gołe czyste niebo, oraz jasno świecące na nim słońce. Jednoróżka przywoływała w myślach jego barwę. Dokładnie analizowała dziwne uczucie lekkiego ciepła, kiedy jego blask uderzył kucyka. Widziała Equestrie, skąpaną w tym blasku. Jej żywe rośliny, jej kucyki, jej elementy, jej horyzonty, a przede wszystkim, jej dawny czar. Wszystko to nawet jeśli skalane było tym co działo się do dokoła, wciąż było nie do porównania z tym, co oferował teraźniejszy zniszczony świat.
Najwspanialsze były kolory. Jej stajnia była wyposażona w specjalne najnowocześniejsze magiczne oświetlenia, dzięki któremu kucyki mogły czuć się w niej tak dobrze, jak na powierzchni. Tak przynajmniej jej powtarzano, ale to nie była prawda. Te kolory były bardziej żywe, bardziej intensywne, bardziej... naturalne? Starweave nie była pewna czemu tak pomyślała. Jednak wiedziała, że jakiekolwiek inne źródło światła, czy chociażby to, co ledwo przebija się przez grubą warstwę chmur, w żaden sposób nie mogło równać się z tym, co bezpośrednio bije z najpiękniejszego podarunku kucykom od jej ukochanej bogini.
Jako kolejny uderzył ją fakt, iż była wtedy ogierem. To nie było jakoś specjalnie istotne, jednak uczucie wtedy jej towarzyszące było tak dziwne, że myśli te same targnęły jej się na pierwszy plan.
Nie było to coś czym można by się chwalić. Jednak było w tym coś intrygującego. Coś co spłodziło w umyśle klaczy dość ciekawe pytania. Co prawda w stajni uczyła się anatomii obu płci, a do tego nudyzm był czymś naturalnym dla jej gatunku. Będąc już na samym początku oswajana z widokiem narządów rozrodczych, nie robiły one na niej większego wrażenia. A przynajmniej do czasu, kiedy nie myślała o tych miejscach w ten jeden konkretny sposób.
W każdym razie miała ona tysiące okazji aby się swobodnie napatrzeć. Lecz nigdy wcześniej nie miała okazji czuć. Zastanawiała się czy Sharp byłby skłonny odpowiedzieć na te parę wyjątkowych pytań. W końcu to medyk, jeśli poprowadziłaby rozmowę w odpowiedni sposób, istniała szansa, że odebrałby to jako chęć do edukowania się. Poza tym, sam kuc na razie wydawał jej się w porządku.
Następną godną podziwu rzeczą, stanowiła sama bitwa. Walka nie była elementem zainteresowań Starweave, a już na pewno nie jej mocną stroną. Jednak była czymś, czego pustkowia bezwzględnie wymagały od każdej jednostki. Ich dzisiejsza walka o karawanę w porównaniu z tym czego Star była światkiem wewnątrz kuli, przypominała bardziej zabawę źrebiątek w piaskownicy niż bitwę. To była najprawdziwsza w świecie orgia zniszczenia. Jedna wielka uczta samej śmierci, z kucykami w roli głównego dania.
Przypominając sobie o wszechobecnej śmierci, do jej głowy zawitały obrazy ostatnich chwil wspominania. Te obrazy były dla niej najbardziej szokujące. Starweave podczas projekcji mogła bardzo dokładnie czuć przykry smak i zapach. Był to bez wątpienia idealny temat, dla przyszłych nocnych koszmarów. Te ostatnie chwile wewnątrz wspomnienia sprawiły, że mimo całej wcześniejszej fabuły, która zrobiła na niej nie małe wrażenie, klacz zaczęła żałować jego odtworzenia. Nie była pewna czy zdołałaby ponownie je przejrzeć.
Starweave jeszcze przez jakąś chwilę rozmyślała nad tym wszystkim co spotkało ją w kuli. W końcu zdecydowała się opuścić wóz. Ostrożnie zawinęła kulę w szmatkę, po czym wsadziła ją do jednego ze swoich juków. Następnie udała się w stronę wyjścia z wozu i za pomocą jednego sprawnego susa, zaraz znalazła się poza nim. Pierwszą rzeczą na jaką zwróciła uwagę, był śmiech, a raczej bulgot czterech tarzających się w pustych butelkach po whisky, kucykach. Kucyki dziko miotając się i bulgocząc bryzgały rzygowinami na siebie, oraz wszystko w promieniu do dziesięciu metrów w ich pobliżu.
Nie, no co wy, jaja sobie robię
Tak się oczywiście nie stało. Bo nim Starweave wydała rogu lub mięśniom jakiekolwiek komendy, jej uwagę przykuł mały... szczegół, a właściwie uczucie. To było trochę poniżej lewego ucha i odrobinę powyżej kości policzkowej. Coś na granicy łaskotania, a przyjemnego smyrania jej sierści. To było cykliczne, to było ciepłe, to był... oddech.Dopiero teraz zmysły Jednoróżki powoli zaczęły się budzić i składać w jej mózgu swoje raporty. Nie wiadomo, czy przyczynom tego był fakt, iż był to pierwszy kontakt Starweave ze wspomnieniem, a to w dodatku tak długim i przepakowanym akcją. Być może powodem było to, że ciało klaczy zdążyło się już częściowo przyzwyczaić do obecności drugiego kucyka. Faktem jednak było, że do ciemnogranatowej docierało coraz więcej sygnałów. Kolejnymi były dźwięki pochodzące z wymiany gazowej, mającej swój finał i zarazem początek na tyle blisko jej ucha, że mogła to dokładnie słyszeć.
Kolejnym elementem na który klacz zwróciła uwagę, było już znacznie bardziej intensywne ciepło, pochodzące z miejsca, gdzie wciśnięte pod nią kopytko stykało się jej ciałem. Ale Star nie mogła dokładnie wiedzieć na czym rozkłada się cześć ciężaru jej ciała. Tak samo jak nie mogła wiedzieć czym jest przywierająca do jej boku, emanująca ciepłem masa. Do czasu.
Starweave nie pamiętała dokładnie kiedy opuściła wspomnienie i kiedy zaczęły się jej przemyślenia na jego temat. Nie była nawet pewna, czy całkowicie udało jej się na powrót „rozgościć” w swoim własnym ciele, ale to... to ja zresetowało. Niewielkie przekrzywienie karku, pozwoliło oku uchwycić niebieski pyszczek złotopupnej klaczy. Starweave bardzo powoli, jeszcze bardziej wykręciła swoją głowę i to tak, że aż coś chrupnęło. Pozwoliło to drugiemu oku udowodnić, że to pierwsze ją nie kłamie. Nic nie pomyślała, jej narząd myślowy przytłoczony taką informacją został tak uciśniony, że aż przestał na chwilę pracować. Jej mózg dosłownie się zwiesił, zamrażając klacz z najbardziej dziwnym spojrzeniem jakie ktokolwiek mógł sobie wyobrazić. Było ono tak groteskowe, a zarazem dzikie, że aż mało prawdopodobne aby najwybitniejsi komicy byliby w stanie je odtworzyć. O wyrazie pyszczka nie wspominając.
Trwało to jakieś kilkanaście sekund, w trakcie których mózg Starweave powoli odzyskiwał swoją funkcjonalność. Przede wszystkim zmodyfikowany został sposób, w jaki odbierana była większość napływających do niego sygnałów. Blue, a właściwie jej dotyk zaczął klacz „parzyć.” Jej oddech stał się teraz niezwykle gorący, a samej Starweave momentalnie zaczęło się robić ciepło na całym cielę. Czuła także jak jej serce diametralnie przyspiesza, oddech staje się niespokojny, a ona sama nic na to nie może poradzić. Każda następna sekunda dostarczała coraz więcej bodźców, coraz bardziej rozbudzając tym samym gruczoły w jej głowie.
Wewnątrz Starweave, nie minęła jeszcze burza emocji wywołana wspomnieniami z wnętrza kuli. Stanowiły one nie lada mieszankę, w której skład wchodziły prawie wszystkie emocje. Jej umysł ledwo co zdołał to przetrawić. A teraz do tego wszystkiego dochodzi jeszcze ten dziwny incydent. Po jakimś czasie udało jej się oderwać wzrok od intruza i położyć swoją głowę na podłodze, dając tym samym odpoczynek dla jej zmęczonego karku. Potrzebne było parę minut, nim zdołała się ona uspokoić na tyle, by rozpatrzyć swoje położenie. Sztuczne wspomnienia i emocje zostały odsunięte na bok, a na pierwszy plan trafił obraz zaistniałej sytuacji.
Starweave udało się stwierdzić, że wciąż jest w tym samym wozie. Jej kula wspomnień jest tuż przed nią, tak jak ją zostawiła. Juki, płaszcz, oraz broń są na swoim miejscu, a natężenie światła wewnątrz wozu nie zmieniło się aż tak bardzo, co mogło sygnalizować iż nie nastał jeszcze zmrok. Ogólnie rzecz biorąc wszystko było w porządku, poza tym, że było jej dość ciepło i przyjemnie. Te dwa elementy chodź pozytywne, w ogóle tu nie pasowały.
Jednoróżka wciąż nie mogła uwierzyć własnym zmysłom. W jej bok wtulona była klacz, którą nawet w ostateczności nie odważyła by się klepnąć w zad. ”Luno przenajświętsza, za jakim twoim przyzwoleniem ta sytuacja ma w ogóle racje bytu.” Szukała powodów, pretekstów, woni alkoholu, a w końcu i nawet najmniejszych oznak zainteresowania jej osobą. Nic takiego nie było. Zastanawiała się nad motywem niebieskiej. Usiłowała znaleźć powód jej działań, jaki miała w tym cel i czym się kierował, bezskutecznie. To nie miało najmniejszego sensu. ”To nie ma prawa być pozbawione sensu. Luno ty chcesz mnie wykończyć.” Dla młodej jednoróżki to było ewidentnie za dużo. Za dużo wrażeń jak na jeden dzień. Klacz która jeszcze jakiś czas temu o mało nie wyrwała jej kręgosłupa w przypływie furii, teraz tak po prostu sobie spała, czule w nią wtulona.
„Luno... Nie Luno... To są po prostu jakieś jaja i to kurwa takie wielkie, że nie ma w świecie chuja który by je udźwignął” Starweave miała naprawdę już dość na dzisiaj. Była w bardzo nietypowej sytuacji. Nie miała żadnego pojęcia dlaczego zaistniała, jak się w niej znalazła, i jak z niej wybrnąć. Nie wiedziała co mogłaby zrobić, lub co powinna zrobić. Na pustkowiach taka niekompetencja karana była bardzo surowo. Dobrze o tym wiedziała ale mimo wszystko, tym razem nie specjalnie się tym przejmowała.
Klacz w końcu po prostu się poddała, nie miała ochoty podejmować żadnych działań. Było jej przyjemnie, a po za tym bardzo interesowała ją reakcja jaśniejszej jednoróżki, oraz naturalną atmosfera którą stworzy. ”Czy ona będzie próbowała mnie w to wrobić? Czy może tu chodzi o coś większego, a to jest tylko jej zagrywka która miała uśpić moją czujność?” Starweave naprawdę nie wiedziała co o tym sądzić, ale logiczne było, że gdyby Blue faktycznie miała bardzo złe zamiary, nie przepuściłaby okazji stworzonej przez kryształową kule. Klacz przekrzywiła głowę, tak aby móc obserwować śpiącą Gear. Zastanawiała się czy powinna ją obudzić. Była naprawdę bardzo ciekawa co niebieska będzie jej miała do powiedzenia.
Ostatecznie musiała podjąć jakieś kroki i zdecydowała się na dość subtelne działanie. Rozświetlając swój róg, zaatakowała ona swoją magią ucho klaczy. Delikatne jego szturchanie miało być ty, co sprowadziło by Blue z powrotem do tego świata. Nie żeby klacz miała jakiś fetysz na punkcie uszu i nie było jej stać na co więcej. Po prostu jej obecne położenie, w dużym stopniu ograniczało jej zdolności motoryczne. A poza tym, nie chciała jej budzić zbyt agresywnie.