Szare.
Ściany w tej stajni jak i w każdej innej były jednolicie szare, a jedyną rzeczą jaką było słychać, był nie przerwany odgłos lamp na korytarzu. Nie podobało się to Blue, która przemieszczała się powoli wzdłuż korytarza, lewitując obok swojej głowy przez cały czas rewolwer gotów do strzału. Korytarz wydawał się iść bez końca w jedna i drugą stronę, nie było widać w nim żadnych okien lub drzwi, żadnych rozwidleń, jednie prosta długa droga po której zmierzała ona cały czas przed siebie.
Wydawało się jej że korytarz nigdy się nie kończy a ona już idzie kilka dni. Lecz mimo to cały czas dążyła przed siebie. Po jakimś czasie w końcu dotarła do rozwidlenia. Stając na środku, spojrzała w głąb każdego z trzech możliwych do wyboru dróg, które wyglądy identycznie jak droga z której przyszła. Robiąc kilka kółek w miejscu w końcu zdecydowała się podążać tunelem po prawej.
Idąc przez jakiś czas tym korytarze Blue w końcu dotarła do kolejnego rozwidlenia... które wyglądało jakoś znajomo. Tym razem, wybierając drogę po lewej, klacz ruszyła dalej... by znów dojść do tego samego rozwidlenia. Ruszając galopem w ostatni z korytarzy, biegła ona przed siebie przez, jak się jej zdawało, godziny... by po raz kolejny trafić do tego samego miejsca.
- Nie, nie, nie, nie, nie... - zaczęła powtarzać Blue ruszając w ostatnie z dostępnych przejść, korytarz z którego przyszła. Biegnąc wzdłuż tunelu, szukała jakiejkolwiek możliwości wydostania się z tego miejsca, czegokolwiek co pozwoli jej się wyrwać z tego koszmaru. Lecz, i tym razem jej to się nie udało. Wbiegając na rozwidlenie, stanęła ona dokładnie na jego rozwidleniu i zaczęła robić kółka w miejscu dokładnie przyglądając się każdemu z korytarzy. Każdy identyczny, każdy prowadzący do tego samego miejsca, była tu uwięziona. Siadając na podłodze spuściła wzrok w dół wpatrując się w podłogę i zastanawiając się co dalej zrobić.
- Blue...
Blue podniosła głowę do góry a serce waliło jej jak młot. Chodź jej imię zostało wypowiedziane bardzo cicho, i jak się wydawało, z większej odległości, nie miała ona wątpliwości kto je wypowiedział. Był to głos kogoś za kogo kiedyś oddała by ona życie bez wahania, a jednak porzuciła ją dawno temu. Był to głos którego nie słyszała wiele lat, i który spowodował że bała się nawet ruszyć.
-Short? - wyszeptała klacz odwracając się powoli za siebie. Nie spodziewała się kompletnie tego co zobaczyła za sobą. Korytarza już tam nie było. Na jego miejscu za to były pojedyncze drzwi z napisem „Przedszkole” nad nimi. Podchodząc do nich powoli, sięgnęła ona magią do klamki i ostrożnie ją przekręciła. Otwierając drzwi, jej oczom ukazał się kolejny korytarz, ale tym razem nie był on pusty. Pod ścianą stała standardowa ławka jaką można spotkać w stajniach, a po podłodze walały się śmieci. Na końcu tego krótkie korytarza było widać kolejne drzwi.
Ruszając powoli w kierunku drzwi, Blue zwróciła uwagę na pewien szczegół który przeoczyła w tym korytarzu, na ścianach wisiały obrazy. Nie były to obrazy znanych artystów, nie przedstawiały pięknych widoków. Były to obrazki namalowane przez dzieci, przedstawiające ich ulubione zajęcia, zabawki, szczęśliwe rodziny. Od tego widoku futro na grzbiecie Blue stanęło dęba, i o dziwo do tego zaczęło ją swędzieć ucho. Dochodząc do następnych drzwi, które jak się już domyśliła, prowadziły do głównej sali przedszkola, otworzyła je i weszła do środka. Nic nie przygotowało jej na to co zastała wewnątrz.
Widok jaki pozostawia po sobie salwa z granatnika automatycznego nigdy nie należy do najprzyjemniejszych. Widok efektów działania granatnika automatycznego w sali pełnej dzieci zostawia za to po sobie nie tylko nie przyjemny widok, ale także uraz na psychice który będzie cię męczyć do końca życia. Wszędzie w pokoju walały się niewielkie kończyny, rozczłonkowane ciałka, głowy leżące bez reszty ich właścicieli. Wszystkie ściany były przemalowane na czerwono a narządy wewnętrzne po nich powoli spływały.
Lecz nie to było najstraszniejszym widokiem dla Blue. Ona była wpatrzona w jedno z ciał znajdujących się na środku sali. Mała dziewczynka o złotej grzywie i jasno zielonej sierści. Cutie marka nie dało się dostrzec gdyż tak samo jak i reszta jej ciała od pasa w dół, znajdował się on aktualnie gdzie indziej. Lecz mimo obrażeń, i jak by się zdawało śmiertelnej rany, otworzyła ona oczy zatrzymując swój wzrok na klaczy stojącej w drzwiach.
- Blue... gdybyś mnie nie opuściła... - powiedziała po czym znowu zamknęła oczy.
- Short... Nie... - wyszeptała klacz upuszczając swoją broń i ruszając galopem w kierunku pozostałości jej młodszej siostry. Niezależnie ile ona przebiegła, odległość między nią a jej siostrą w ogóle się nie zmniejszała, wręcz wydawał a się zwiększać. Nie powodowało to u Blue zaprzestania biegu, wręcz wyciągała ona z siebie resztki siły starając się dotrzeć do najważniejszego kuca w swoim życiu. Lecz on zdała się być coraz dalej, by po jakimś czasie w ogóle zacząć zanikać.
- SHORTI! NIE! - wykrzyczała Blue zanim pozostałości jej siostry całkiem zniknęły.
- SHORTI! NIE! - wykrzyczała Blue podrywając się do pozycji siedzącej z podłogi wozu nie zważając na Star leżącą obok. Łzy ściekały jej po policzkach, a ona sama siedziała wpatrzona w przestrzeń.
Ten koszmar był inny. Ta stajnia męczy ją w snach już od kilku lat. Takich widoków się nie zapomina. Za to, jej siostra była czymś nowym, jej tam nie było.
- Short... - wyszeptała klacz zamykając oczy i biorąc kilka głębokich oddechów starając się uspokoić swoje serce które w tym momencie biło trochę zbyt szybko. - Blue, weź się w garść. Ona jest bezpieczna... Jest bezpieczna... Nic jej nie grozi... - zaczęła sobie powtarzać siedząc z zamkniętymi oczami nie zaważając na to jak łzy ściekają jej po policzkach na podłogę wozu.
Ściany w tej stajni jak i w każdej innej były jednolicie szare, a jedyną rzeczą jaką było słychać, był nie przerwany odgłos lamp na korytarzu. Nie podobało się to Blue, która przemieszczała się powoli wzdłuż korytarza, lewitując obok swojej głowy przez cały czas rewolwer gotów do strzału. Korytarz wydawał się iść bez końca w jedna i drugą stronę, nie było widać w nim żadnych okien lub drzwi, żadnych rozwidleń, jednie prosta długa droga po której zmierzała ona cały czas przed siebie.
Wydawało się jej że korytarz nigdy się nie kończy a ona już idzie kilka dni. Lecz mimo to cały czas dążyła przed siebie. Po jakimś czasie w końcu dotarła do rozwidlenia. Stając na środku, spojrzała w głąb każdego z trzech możliwych do wyboru dróg, które wyglądy identycznie jak droga z której przyszła. Robiąc kilka kółek w miejscu w końcu zdecydowała się podążać tunelem po prawej.
Idąc przez jakiś czas tym korytarze Blue w końcu dotarła do kolejnego rozwidlenia... które wyglądało jakoś znajomo. Tym razem, wybierając drogę po lewej, klacz ruszyła dalej... by znów dojść do tego samego rozwidlenia. Ruszając galopem w ostatni z korytarzy, biegła ona przed siebie przez, jak się jej zdawało, godziny... by po raz kolejny trafić do tego samego miejsca.
- Nie, nie, nie, nie, nie... - zaczęła powtarzać Blue ruszając w ostatnie z dostępnych przejść, korytarz z którego przyszła. Biegnąc wzdłuż tunelu, szukała jakiejkolwiek możliwości wydostania się z tego miejsca, czegokolwiek co pozwoli jej się wyrwać z tego koszmaru. Lecz, i tym razem jej to się nie udało. Wbiegając na rozwidlenie, stanęła ona dokładnie na jego rozwidleniu i zaczęła robić kółka w miejscu dokładnie przyglądając się każdemu z korytarzy. Każdy identyczny, każdy prowadzący do tego samego miejsca, była tu uwięziona. Siadając na podłodze spuściła wzrok w dół wpatrując się w podłogę i zastanawiając się co dalej zrobić.
- Blue...
Blue podniosła głowę do góry a serce waliło jej jak młot. Chodź jej imię zostało wypowiedziane bardzo cicho, i jak się wydawało, z większej odległości, nie miała ona wątpliwości kto je wypowiedział. Był to głos kogoś za kogo kiedyś oddała by ona życie bez wahania, a jednak porzuciła ją dawno temu. Był to głos którego nie słyszała wiele lat, i który spowodował że bała się nawet ruszyć.
-Short? - wyszeptała klacz odwracając się powoli za siebie. Nie spodziewała się kompletnie tego co zobaczyła za sobą. Korytarza już tam nie było. Na jego miejscu za to były pojedyncze drzwi z napisem „Przedszkole” nad nimi. Podchodząc do nich powoli, sięgnęła ona magią do klamki i ostrożnie ją przekręciła. Otwierając drzwi, jej oczom ukazał się kolejny korytarz, ale tym razem nie był on pusty. Pod ścianą stała standardowa ławka jaką można spotkać w stajniach, a po podłodze walały się śmieci. Na końcu tego krótkie korytarza było widać kolejne drzwi.
Ruszając powoli w kierunku drzwi, Blue zwróciła uwagę na pewien szczegół który przeoczyła w tym korytarzu, na ścianach wisiały obrazy. Nie były to obrazy znanych artystów, nie przedstawiały pięknych widoków. Były to obrazki namalowane przez dzieci, przedstawiające ich ulubione zajęcia, zabawki, szczęśliwe rodziny. Od tego widoku futro na grzbiecie Blue stanęło dęba, i o dziwo do tego zaczęło ją swędzieć ucho. Dochodząc do następnych drzwi, które jak się już domyśliła, prowadziły do głównej sali przedszkola, otworzyła je i weszła do środka. Nic nie przygotowało jej na to co zastała wewnątrz.
Widok jaki pozostawia po sobie salwa z granatnika automatycznego nigdy nie należy do najprzyjemniejszych. Widok efektów działania granatnika automatycznego w sali pełnej dzieci zostawia za to po sobie nie tylko nie przyjemny widok, ale także uraz na psychice który będzie cię męczyć do końca życia. Wszędzie w pokoju walały się niewielkie kończyny, rozczłonkowane ciałka, głowy leżące bez reszty ich właścicieli. Wszystkie ściany były przemalowane na czerwono a narządy wewnętrzne po nich powoli spływały.
Lecz nie to było najstraszniejszym widokiem dla Blue. Ona była wpatrzona w jedno z ciał znajdujących się na środku sali. Mała dziewczynka o złotej grzywie i jasno zielonej sierści. Cutie marka nie dało się dostrzec gdyż tak samo jak i reszta jej ciała od pasa w dół, znajdował się on aktualnie gdzie indziej. Lecz mimo obrażeń, i jak by się zdawało śmiertelnej rany, otworzyła ona oczy zatrzymując swój wzrok na klaczy stojącej w drzwiach.
- Blue... gdybyś mnie nie opuściła... - powiedziała po czym znowu zamknęła oczy.
- Short... Nie... - wyszeptała klacz upuszczając swoją broń i ruszając galopem w kierunku pozostałości jej młodszej siostry. Niezależnie ile ona przebiegła, odległość między nią a jej siostrą w ogóle się nie zmniejszała, wręcz wydawał a się zwiększać. Nie powodowało to u Blue zaprzestania biegu, wręcz wyciągała ona z siebie resztki siły starając się dotrzeć do najważniejszego kuca w swoim życiu. Lecz on zdała się być coraz dalej, by po jakimś czasie w ogóle zacząć zanikać.
- SHORTI! NIE! - wykrzyczała Blue zanim pozostałości jej siostry całkiem zniknęły.
- SHORTI! NIE! - wykrzyczała Blue podrywając się do pozycji siedzącej z podłogi wozu nie zważając na Star leżącą obok. Łzy ściekały jej po policzkach, a ona sama siedziała wpatrzona w przestrzeń.
Ten koszmar był inny. Ta stajnia męczy ją w snach już od kilku lat. Takich widoków się nie zapomina. Za to, jej siostra była czymś nowym, jej tam nie było.
- Short... - wyszeptała klacz zamykając oczy i biorąc kilka głębokich oddechów starając się uspokoić swoje serce które w tym momencie biło trochę zbyt szybko. - Blue, weź się w garść. Ona jest bezpieczna... Jest bezpieczna... Nic jej nie grozi... - zaczęła sobie powtarzać siedząc z zamkniętymi oczami nie zaważając na to jak łzy ściekają jej po policzkach na podłogę wozu.
![[Obrazek: signature.php]](https://markjaw.fallout-equestria.pl/avatar/signature.php)