Starweave leżała sobie spokojnie, kontynuując swoje działania na uchu. Jednak niebieska śniła wyjątkowo twardo i nic z tego nie wychodziło. Już miała ją szturchnąć, gdy nagle, na twarzy Blue zaczęły pojawiać się pierwsze oznaki reakcji.
Przez ciało niebieskiego kucyka co jakiś czas przechodziły skurcze, albo raczej delikatne mimowolne ruchy mięśni. Zdawała się też mamrotać coś niezrozumiale i to tak chicho, że gdyby Star nie leżała tak bezpośrednio blisko niej, stwierdziłaby, że to po prostu tylko pyszczek jej chodzi przez sen. Wyglądało na to, że Blue faktycznie coś się śniło. Białowłosa przyglądała jej się z zaciekawieniem, gdy nagle leżąca przy niej klacz zarwała się, krzycząc coś na całe gardło. Star nie była by w stanie powtórzyć tego co wydobyło się z pyszczka Gear, bo po prostu nie zwróciła na to uwagi.
Atramentowa klacz zrobiła toczkę, po czym podniosła przednią cześć ciała i zaczęła odpychać się przednimi nogami, energicznie wycofując się zadem do krawędzi wozu. Dopiero wtedy gdy Starweave odsunęła się od Blue na maksymalna dostępną jej odległość, zaczęła ona na powrót myśleć.
Niebieskiej udało się trochę rozleniwić Star w sowich ciepłych objęciach , znacznie usypiając przy tym czujność. Zwłaszcza, że jej umysł i tak był już znacząco tym wszystkim zawalony. Przez to też, napuściła jej ona nie małego stracha tak gwałtowną reakcją, na którą atramentowa w ogóle nie była przygotowana.
Przez chwilę Starweave naprawdę myślała, że Blue jest nieobliczalna. Zastygła ona w miejscu rozświetlając swój róg i dobywając tym samym SMG. Wyjęła je z kabury Uwolniła je ze swojego mocowania na tylnej nodze, ale nie wylewitowała go na zewnątrz. Zamiast tego maszynówka czekała w pogotowiu tuż pod jej brzuszkiem, który razem z bronią skutecznie był zasłonięty przez jej płaszcz.
Starweave nie śmiała nawet drgnąć. Z wymuszonym spokojem obserwowała drugą klacz na wozie. Nim zdążyła wprowadzić jakikolwiek plan działania w życie, z ust Blue wydobył się niewyraźny dźwięk. Atramentowa nie musiała czekać długo na następne, tym razem już znacznie bardziej wyraźne i zarazem zrozumiałe.
- Blue, weź się w garść. Ona jest bezpieczna... Jest bezpieczna... Nic jej nie grozi... – Ciche szepty popłynęły przez powietrze wnętrzu wozu. A zaraz po nich też i łzy. Starweave zajęło to chwilę, nim zdołała sobie to wszystko posklejać jako tako do kupy. ”Słyszałaś, ty też weź się w garść gruba klucho. To są pustkowia, a piknik pod rurami na poziomie technicznym.”
Białowłosa, była już wcześniej światkiem ataków koszmarów, sama też je czasami miewała. Był to chleb powszedni na pustkowiach i to do tego stopnia, że w Nowej Appleloosie zdołali wymierzyć tak zwaną sprawiedliwość, nieszczęśnikowi który wykrzyczał coś przez sen. ”No dalej, to jest twoja szansa,” rozbrzmiał głos w jej głowie. Minęła chwila nim klacz to sobie uświadomiła. Blue ewidentnie wymagała pocieszenia i najlepszym wyjściem było by ją teraz przytulić, tak aby było jej znacznie łatwiej wybaczyć wyrządzoną przez Star szkodę. Jeszcze lepiej było by zachować ostrożność. ”O rany, co za dzień,” pomyślała Star, wydając z siebie lekkie westchnienie.
Nie zamierzała się ona dłużej wpatrywać w płaczącego kucyka. Zamiast tego częściowo ustawiła się do Blue bokiem, tak aby wciąż lewitowany pod brzuchem SMG, nie był dla niej widoczny. Star nie miała złych zamiarów, a że nie mogła mieć żadnej pewności co do Blue, wolała już niczego na dzisiaj nie pozostawiać swojemu losowi.
Blue, wszystko w porządku? – Zadała jakże oryginalne, najgłupsze w świecie pytanie. ”Przecież widzę, że nie jest.” – Blue... Już dobrze, to był tylko zły sen. – Powiedziała, powoli zbliżając się do rozpłakanej klaczy. Zatrzymała się chwilę, wpatrując się w jej kapiące na podłogę wozu łzy. Miała już naprawdę dosyć tego wszystkiego na dzisiaj. Dosyć smutku, zapachu krwi, widoku trupów i zwęglonych ciał małych źrebaczków. Już na same te myśli zrobiło jej się bardzo przykro, a do tego jeszcze Blue tak strasznie płakała.
”No dobrze, niech już tak będzie. Niech na powrót będę ze sobą szczera i znów stanę się tylko kucykiem.” Zamocowała swoje SMG z powrotem na nodze. Po czym wygaszając róg, zagryzła dolną wargę przygotowując się na najtrudniejsze. W końcu powoli pokonała cały dzielący klacze dystans i... objęła ją, kładąc głowę na ramieniu, mocno przy tym ściskając.
- Już dobrze - wyszeptała - Jakoś to będzie... wszystko się kiedyś ułoży.
Przez ciało niebieskiego kucyka co jakiś czas przechodziły skurcze, albo raczej delikatne mimowolne ruchy mięśni. Zdawała się też mamrotać coś niezrozumiale i to tak chicho, że gdyby Star nie leżała tak bezpośrednio blisko niej, stwierdziłaby, że to po prostu tylko pyszczek jej chodzi przez sen. Wyglądało na to, że Blue faktycznie coś się śniło. Białowłosa przyglądała jej się z zaciekawieniem, gdy nagle leżąca przy niej klacz zarwała się, krzycząc coś na całe gardło. Star nie była by w stanie powtórzyć tego co wydobyło się z pyszczka Gear, bo po prostu nie zwróciła na to uwagi.
Atramentowa klacz zrobiła toczkę, po czym podniosła przednią cześć ciała i zaczęła odpychać się przednimi nogami, energicznie wycofując się zadem do krawędzi wozu. Dopiero wtedy gdy Starweave odsunęła się od Blue na maksymalna dostępną jej odległość, zaczęła ona na powrót myśleć.
![[+]](/images/collapse_collapsed.png "[+]")
SpoilerNiebieskiej udało się trochę rozleniwić Star w sowich ciepłych objęciach , znacznie usypiając przy tym czujność. Zwłaszcza, że jej umysł i tak był już znacząco tym wszystkim zawalony. Przez to też, napuściła jej ona nie małego stracha tak gwałtowną reakcją, na którą atramentowa w ogóle nie była przygotowana.
Przez chwilę Starweave naprawdę myślała, że Blue jest nieobliczalna. Zastygła ona w miejscu rozświetlając swój róg i dobywając tym samym SMG. Wyjęła je z kabury Uwolniła je ze swojego mocowania na tylnej nodze, ale nie wylewitowała go na zewnątrz. Zamiast tego maszynówka czekała w pogotowiu tuż pod jej brzuszkiem, który razem z bronią skutecznie był zasłonięty przez jej płaszcz.
Starweave nie śmiała nawet drgnąć. Z wymuszonym spokojem obserwowała drugą klacz na wozie. Nim zdążyła wprowadzić jakikolwiek plan działania w życie, z ust Blue wydobył się niewyraźny dźwięk. Atramentowa nie musiała czekać długo na następne, tym razem już znacznie bardziej wyraźne i zarazem zrozumiałe.
- Blue, weź się w garść. Ona jest bezpieczna... Jest bezpieczna... Nic jej nie grozi... – Ciche szepty popłynęły przez powietrze wnętrzu wozu. A zaraz po nich też i łzy. Starweave zajęło to chwilę, nim zdołała sobie to wszystko posklejać jako tako do kupy. ”Słyszałaś, ty też weź się w garść gruba klucho. To są pustkowia, a piknik pod rurami na poziomie technicznym.”
Białowłosa, była już wcześniej światkiem ataków koszmarów, sama też je czasami miewała. Był to chleb powszedni na pustkowiach i to do tego stopnia, że w Nowej Appleloosie zdołali wymierzyć tak zwaną sprawiedliwość, nieszczęśnikowi który wykrzyczał coś przez sen. ”No dalej, to jest twoja szansa,” rozbrzmiał głos w jej głowie. Minęła chwila nim klacz to sobie uświadomiła. Blue ewidentnie wymagała pocieszenia i najlepszym wyjściem było by ją teraz przytulić, tak aby było jej znacznie łatwiej wybaczyć wyrządzoną przez Star szkodę. Jeszcze lepiej było by zachować ostrożność. ”O rany, co za dzień,” pomyślała Star, wydając z siebie lekkie westchnienie.
Nie zamierzała się ona dłużej wpatrywać w płaczącego kucyka. Zamiast tego częściowo ustawiła się do Blue bokiem, tak aby wciąż lewitowany pod brzuchem SMG, nie był dla niej widoczny. Star nie miała złych zamiarów, a że nie mogła mieć żadnej pewności co do Blue, wolała już niczego na dzisiaj nie pozostawiać swojemu losowi.
Blue, wszystko w porządku? – Zadała jakże oryginalne, najgłupsze w świecie pytanie. ”Przecież widzę, że nie jest.” – Blue... Już dobrze, to był tylko zły sen. – Powiedziała, powoli zbliżając się do rozpłakanej klaczy. Zatrzymała się chwilę, wpatrując się w jej kapiące na podłogę wozu łzy. Miała już naprawdę dosyć tego wszystkiego na dzisiaj. Dosyć smutku, zapachu krwi, widoku trupów i zwęglonych ciał małych źrebaczków. Już na same te myśli zrobiło jej się bardzo przykro, a do tego jeszcze Blue tak strasznie płakała.
”No dobrze, niech już tak będzie. Niech na powrót będę ze sobą szczera i znów stanę się tylko kucykiem.” Zamocowała swoje SMG z powrotem na nodze. Po czym wygaszając róg, zagryzła dolną wargę przygotowując się na najtrudniejsze. W końcu powoli pokonała cały dzielący klacze dystans i... objęła ją, kładąc głowę na ramieniu, mocno przy tym ściskając.
- Już dobrze - wyszeptała - Jakoś to będzie... wszystko się kiedyś ułoży.