Starweave miała przeczucie, że postąpiła głupio. Nie mogła mieć pewności jak Blue zareaguje na jej akt. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że klacz ta może dosłownie wybuchnąć niczym bomba zegarowa i zrobić jej krzywdę w przypływie niekontrolowanej furii. Jednak mimo tego, że postąpiła pochopnie, Star czuła, że z całą pewnością postąpiła słusznie. A nawet jeśli się myliła, to przynajmniej postąpiła tak, jak radziło jej wciąż jeszcze za bardzo szczere jak na pustkowia, serce.
Na szczęście nie było żadnej furii. Zamiast tego niebieska jednoróżka, odwzajemniła jej gest i kompletnie się rozkleiła. Tak oto ich wzajemny przytulas trwał w najlepsze. Uczucie podniecenia płynące z obecności drugiej klaczy, zostało zepchnięte gdzieś w najczarniejsze głębiny. Star miała w tej chwili ograniczoną pojemność płuc, bo Blue ściskała jak dla niej trochę za mocno. W dodatku wypłakiwała się ona teraz prosto w nią, mocząc jej ramię. Jednak, żadna z tych rzeczy nie miała w tej chwili najmniejszego znaczenia.
Starweave zaczęła sobie przypominać pewien temat, często gnębiący ją podczas samotnych nocy. Zastanawiała się ona wtedy nad całym swoim życiem. Nad tym jak wyrwała się z ograniczeń stwarzanych przez jej stalowe więzienie. Ochoczo porzuciła jego bezpieczne objęcia, stajać się tym samym wolna od jego zasad. Ale nie stała się wolna całkowicie. Łańcuch w dalszym ciągu był mocno napięty. W monecie kiedy jej kopytko stanęło poza wielkimi pancernymi wrotami, nie minęło wiele czasu aż znalazł się kolejny właściciel jej wolności. Tym razem było nim pustkowie. Było ono bezwzględne i znacznie bardziej wymagające niż Stajnia. W dodatku cały czas smagające ją ze wszystkich stron ciernistym batem, utkanym z czystego strachu.
To były dopiero jej dwa lata. Miało być łatwo, i było. Mimo tego, że jednoróżka ledwo stawiła temu wszystkiemu czoła i tak miała łatwo. A mogło być gorzej, w dalszym ciągu może być. Star naturalnie zdawała sobie z tego sprawę. A ta świadomość tego ją przerażała. Bez wątpienia do tej pory miała najlepsze możliwe rozdania, ale długo jeszcze się to utrzyma?
Tak czy siak, jej życie się zmieniło. Tak jak tego chciała. Wrota Stajni zamknęły się za nią bezpowrotnie. Starweave będąc wtulona w rozpaczną Blue, zaczęła przywoływać ciepłe wspomnienia z jej dawnego domu. Co gorsza zaczęła za im tęsknić. Nigdy wcześniej by tego nie przyznała, ale jednak tam pod ziemią były kucyki z którymi się zżyła. Będąc pewna, że budząc się każdego dnia dostanie szanse aby je zobaczyć, nigdy nie patrzyła na to w ten sposób. Miała wtedy aż nadto ich towarzystwa. A teraz nie miała go wcale...
- Na Celestię – ”Dokładnie Blue...” pomyślała Star, a pojedyncza łza zdołała czmychnąć z pod jej powieki. W tej chwili na wozie siedziały dwa smutne, wtulone w siebie kucyki. Blue została, porwana razem z prądem rzeki, która powstała po przerwaniu jej tamy. Starweave walczyła by nie skończyć tak samo.
- Star, jak ja za nią bardzo tęsknie... jak ja bardzo tęsknię za moją małą Short... – Usłyszała jednoróżka, podwajając swoje starania nad utrzymaniem swojej własnej tamy. Sytuacja jaką stworzyła Blue, kula wspomnień i w końcu cały przeklęty dzisiejszy dzień sprawiła, że Star miała naprawdę duże trudności. Wiedziała jednak, że nie może tego zrobić, że musi być silna. ”Teraz liczy się Blue, to ona potrzebuje pomocy, nie ja.” Star zaczęła uspokajać umysł, przygotowując go do analizy tego co jej towarzyszka wcześniej powiedziała. Nie miała pojęcia kogo dokładnie Blue miała na myśli. Przyjaciółkę, córkę, siostrę, a może nawet swoją miłość i czy ona w ogóle wciąż żyję? Star nie mogła tego wiedzieć, co znacząco utrudniało jej sklejenie jakiegoś pocieszenia. W końcu jednak jej pyszczek się otworzył. W końcu kiedyś musiał,a wydobyte z niego dźwięki sprawiały wrażenie wypowiedzianych nosem. W jej głosie bez problemu można było wyczuć głęboki smutek.
- W książkach starego świata pisało, że przyjaźń i miłość mogą rozwiązać wszystkie problemy. A my tęsknimy za kimś tylko wtedy, kiedy go bardzo mocno kochamy. – W tym monecie atramentowa delikatnie oderwała klacz od siebie, po czym pochwyciła jej głowę w kopytka, powoli ustawiając ją na przeciwko swojego pyszczka. – Posłuchaj, ona by nie chciała abyś tak przez nią cierpiała. Musisz być silna, dla niej i przede wszystkim dla siebie. Musisz, być silna... my musimy Blue. – Powiedziała Star z drżącymi uszami, ledwo kończąc zdanie. Na jej twarzy gościł po prostu smutek, tylko smutek.
Na szczęście nie było żadnej furii. Zamiast tego niebieska jednoróżka, odwzajemniła jej gest i kompletnie się rozkleiła. Tak oto ich wzajemny przytulas trwał w najlepsze. Uczucie podniecenia płynące z obecności drugiej klaczy, zostało zepchnięte gdzieś w najczarniejsze głębiny. Star miała w tej chwili ograniczoną pojemność płuc, bo Blue ściskała jak dla niej trochę za mocno. W dodatku wypłakiwała się ona teraz prosto w nią, mocząc jej ramię. Jednak, żadna z tych rzeczy nie miała w tej chwili najmniejszego znaczenia.
Starweave zaczęła sobie przypominać pewien temat, często gnębiący ją podczas samotnych nocy. Zastanawiała się ona wtedy nad całym swoim życiem. Nad tym jak wyrwała się z ograniczeń stwarzanych przez jej stalowe więzienie. Ochoczo porzuciła jego bezpieczne objęcia, stajać się tym samym wolna od jego zasad. Ale nie stała się wolna całkowicie. Łańcuch w dalszym ciągu był mocno napięty. W monecie kiedy jej kopytko stanęło poza wielkimi pancernymi wrotami, nie minęło wiele czasu aż znalazł się kolejny właściciel jej wolności. Tym razem było nim pustkowie. Było ono bezwzględne i znacznie bardziej wymagające niż Stajnia. W dodatku cały czas smagające ją ze wszystkich stron ciernistym batem, utkanym z czystego strachu.
To były dopiero jej dwa lata. Miało być łatwo, i było. Mimo tego, że jednoróżka ledwo stawiła temu wszystkiemu czoła i tak miała łatwo. A mogło być gorzej, w dalszym ciągu może być. Star naturalnie zdawała sobie z tego sprawę. A ta świadomość tego ją przerażała. Bez wątpienia do tej pory miała najlepsze możliwe rozdania, ale długo jeszcze się to utrzyma?
Tak czy siak, jej życie się zmieniło. Tak jak tego chciała. Wrota Stajni zamknęły się za nią bezpowrotnie. Starweave będąc wtulona w rozpaczną Blue, zaczęła przywoływać ciepłe wspomnienia z jej dawnego domu. Co gorsza zaczęła za im tęsknić. Nigdy wcześniej by tego nie przyznała, ale jednak tam pod ziemią były kucyki z którymi się zżyła. Będąc pewna, że budząc się każdego dnia dostanie szanse aby je zobaczyć, nigdy nie patrzyła na to w ten sposób. Miała wtedy aż nadto ich towarzystwa. A teraz nie miała go wcale...
- Na Celestię – ”Dokładnie Blue...” pomyślała Star, a pojedyncza łza zdołała czmychnąć z pod jej powieki. W tej chwili na wozie siedziały dwa smutne, wtulone w siebie kucyki. Blue została, porwana razem z prądem rzeki, która powstała po przerwaniu jej tamy. Starweave walczyła by nie skończyć tak samo.
- Star, jak ja za nią bardzo tęsknie... jak ja bardzo tęsknię za moją małą Short... – Usłyszała jednoróżka, podwajając swoje starania nad utrzymaniem swojej własnej tamy. Sytuacja jaką stworzyła Blue, kula wspomnień i w końcu cały przeklęty dzisiejszy dzień sprawiła, że Star miała naprawdę duże trudności. Wiedziała jednak, że nie może tego zrobić, że musi być silna. ”Teraz liczy się Blue, to ona potrzebuje pomocy, nie ja.” Star zaczęła uspokajać umysł, przygotowując go do analizy tego co jej towarzyszka wcześniej powiedziała. Nie miała pojęcia kogo dokładnie Blue miała na myśli. Przyjaciółkę, córkę, siostrę, a może nawet swoją miłość i czy ona w ogóle wciąż żyję? Star nie mogła tego wiedzieć, co znacząco utrudniało jej sklejenie jakiegoś pocieszenia. W końcu jednak jej pyszczek się otworzył. W końcu kiedyś musiał,a wydobyte z niego dźwięki sprawiały wrażenie wypowiedzianych nosem. W jej głosie bez problemu można było wyczuć głęboki smutek.
- W książkach starego świata pisało, że przyjaźń i miłość mogą rozwiązać wszystkie problemy. A my tęsknimy za kimś tylko wtedy, kiedy go bardzo mocno kochamy. – W tym monecie atramentowa delikatnie oderwała klacz od siebie, po czym pochwyciła jej głowę w kopytka, powoli ustawiając ją na przeciwko swojego pyszczka. – Posłuchaj, ona by nie chciała abyś tak przez nią cierpiała. Musisz być silna, dla niej i przede wszystkim dla siebie. Musisz, być silna... my musimy Blue. – Powiedziała Star z drżącymi uszami, ledwo kończąc zdanie. Na jej twarzy gościł po prostu smutek, tylko smutek.