07-11-2013, 17:51
Starweave wpatrywała się w zaszklone oczy drugiej jednoróżki. Było w tych oczach coś dziwnego. W spojrzeniu drugiego kucyka, było coś, co budziło u klaczy lekki niepokój. Star miała wrażenie jakby na widok tych oczu, panikowały w niej jakieś wewnętrzne instynkty, które nie mogły z nich nic wyczytać. Jednak był to tylko szczegół, który jednoróżka i tak zignorowała. Do jej głowy nigdy nie przyszłaby myśl, iż mogła by to być tylko gra aktorska ze strony drugiej klaczy. Blue otworzyła pyszczek i najwidoczniej próbowała coś powiedzieć, ale Star usłyszała ledwie początek zdania. Po chwili jednak niebieskie oczy na powrót się zamknęły, a atramentowa mogła obserwować, jak ich właścicielka powoli się uspokaja.
- Masz rację. – Usłyszała Starweave, ponownie mając na sobie jej wzrok. - Masz rację, ja muszę... nie... My, musimy być silne, dla nas i dla naszych przyjaciół. Ja przepraszam cię Star, za wszystko, za teraz i wcześniejsze przy ognisku. I dziękuje, że byłaś tu dla mnie teraz. Gdyby nie ty, nie wiem jak by to się skończyło, ale pewnie było by to trochę bardziej nieprzyjemne.
”Naszych przyjaciół,” powtórzyła w myślach klacz, której uszy w tej chwili opadły do granic możliwości. Starweave ledwo co mogła polegać i wyłącznie na sobie. Uczono ją, że trudząc się handlem nigdy nie będzie miała żadnych przyjaciół. Od tamtej pory kucyki dzieliły się na zagrożenie, konkurencje oraz przyjacielsko nastawione, czyli te których zamiarów jeszcze nie przejrzała. Ale były też wyjątki. Zawsze są jakieś wyjątki. Takowym była tym razem Blue. Klacz, która zwierzyła się przed nią i otwarcie podzielała jej zdanie na temat tego, jakże bardzo przejebane były pustkowia.
- Nie... - Powiedziała kiwając przy tym swoją głową. - Ja to powinnam była pierwsza powiedzieć. Ty nie masz mnie za co przepraszać... – Starweave spuściła głowę i obniżyła przednie nogi, oplatając je wokół niebieskiej szyi. Ponownie przywarła ona do drugiej klaczy, uważając przy tym, aby nie wybić jej oka swoim rogiem. Przez pierwszą chwilę, tępo wpatrywała się ona w kark Gear, powoli uświadamiając sobie prawdę. A prawda była taka, że to Starweave była kompletnie sama. Żyjąc wewnątrz Stajni, przez większość czasu było tak samo. Jednak wtedy mogła ona sobie na to pozwolić, a wyrazie czego, towarzystwa nigdy nie brakowało.
Jej umysł grzebiąc w przeszłości, w końcu dotarł do tak zwanego dna. Osiadły tam wszystkie złe wspomnienia, do których dołączył prawie cały dzisiejszy dzień. Starweave w tym monecie zamknęła oczy, jednocześnie zaciskając zęby walcząc o to, aby się po prostu nie rozpłakać. Walczyła przede wszystkim o oddech, który by jej nie zdradził. Ze wszystkich sił starał się teraz uspokoić, a przy tym miała nadzieję, że Blue da jej na to trochę czasu.
- Tak mi przykro Blue... Ja... – powiedziała załamanym głosem, ledwo odczuwalnie zwiększając swój ucisk.
- Masz rację. – Usłyszała Starweave, ponownie mając na sobie jej wzrok. - Masz rację, ja muszę... nie... My, musimy być silne, dla nas i dla naszych przyjaciół. Ja przepraszam cię Star, za wszystko, za teraz i wcześniejsze przy ognisku. I dziękuje, że byłaś tu dla mnie teraz. Gdyby nie ty, nie wiem jak by to się skończyło, ale pewnie było by to trochę bardziej nieprzyjemne.
”Naszych przyjaciół,” powtórzyła w myślach klacz, której uszy w tej chwili opadły do granic możliwości. Starweave ledwo co mogła polegać i wyłącznie na sobie. Uczono ją, że trudząc się handlem nigdy nie będzie miała żadnych przyjaciół. Od tamtej pory kucyki dzieliły się na zagrożenie, konkurencje oraz przyjacielsko nastawione, czyli te których zamiarów jeszcze nie przejrzała. Ale były też wyjątki. Zawsze są jakieś wyjątki. Takowym była tym razem Blue. Klacz, która zwierzyła się przed nią i otwarcie podzielała jej zdanie na temat tego, jakże bardzo przejebane były pustkowia.
- Nie... - Powiedziała kiwając przy tym swoją głową. - Ja to powinnam była pierwsza powiedzieć. Ty nie masz mnie za co przepraszać... – Starweave spuściła głowę i obniżyła przednie nogi, oplatając je wokół niebieskiej szyi. Ponownie przywarła ona do drugiej klaczy, uważając przy tym, aby nie wybić jej oka swoim rogiem. Przez pierwszą chwilę, tępo wpatrywała się ona w kark Gear, powoli uświadamiając sobie prawdę. A prawda była taka, że to Starweave była kompletnie sama. Żyjąc wewnątrz Stajni, przez większość czasu było tak samo. Jednak wtedy mogła ona sobie na to pozwolić, a wyrazie czego, towarzystwa nigdy nie brakowało.
Jej umysł grzebiąc w przeszłości, w końcu dotarł do tak zwanego dna. Osiadły tam wszystkie złe wspomnienia, do których dołączył prawie cały dzisiejszy dzień. Starweave w tym monecie zamknęła oczy, jednocześnie zaciskając zęby walcząc o to, aby się po prostu nie rozpłakać. Walczyła przede wszystkim o oddech, który by jej nie zdradził. Ze wszystkich sił starał się teraz uspokoić, a przy tym miała nadzieję, że Blue da jej na to trochę czasu.
- Tak mi przykro Blue... Ja... – powiedziała załamanym głosem, ledwo odczuwalnie zwiększając swój ucisk.