11-11-2013, 22:36
- Wybaczam ci... – ”Co?”– wybaczam ci wszystko... Co się stało to się stało, i nic już tego nie zmieni. Pozostaje nam wyciągnąć z tego wnioski, ruszyć dalej. – W tej chwili Jednoróżka mogła czuć jak niebieska klacz także ją obejmuje i przyciska mocniej do siebie.
Starweave nie była w stanie dokończyć zdania. I to nie szczególnie z powodu tego, jak by się to mogło z początku wydawać, iż było to dla niej boleśnie trudne. Prawdzie powiedziawszy, klacz z całą pewnością miała znacznie lżej na sercu, niż jakikolwiek inny statyczny mieszkaniec pustkowi. Jednak chodziło w tym wszystkim o coś zupełnie innego. Starweave była bardziej wzruszona samym ofiarowanym jej gestem, niż swoją przeszłością.
Star praktycznie nigdy wcześniej nie miała do dyspozycji kucyka, któremu mogła by się tak po prostu bezpiecznie wyżalić, lub przytulić się do niego tylko dlatego, że było jej źle. Stajnia nie była miejscem gdzie tego rodzaju kucyki by ją wtedy coś obchodziły. Na pustkowiach jednak, wszystko było inaczej.
Atramentowa klacz po chwili zaczęła się w końcu uspokajać, spokojnie wysłuchując opowiadania Blue. Nie było chyba niezwykłym, że Starweave skojarzyła sobie przedstawianą w jej opowieści sytuację z tą teraz bieżącą. Klacz zastanawiała się co to wszystko mogło znaczyć. „Czyżby uczeń został mistrzem? Czy to teraz ona jest tym, który przychodził do niej podnosząc ją na duchu? Pojawiła się tu tak po prostu bo wyczuła, że będziemy się nawzajem potrzebować?” Star nie mogła w to uwierzyć i dalej uparcie szukała powodu dla którego Blue tak po prostu się do niej przytuliła.
Jednoróżka już teraz w miarę spokojna, dalej wsłuchiwała się w przepiękne słowa niebieskiej klaczy.
To co formował teraz jej pyszczek, dla Star było czystą miksturą leczniczą wylewana prosto na jej serduszko. ”Wiec skoro ona jest tym, kto przychodził do niej by wesprzeć ją w trudnych chwilach, to kim ja zatem jestem?” Starweave cisnęło się na myśl jedno słowo. Nie można było go jednak zastosować. ”Mimo wszystko... A może? Może jednak ona chce abym mogła ją tak kiedyś nazwać? Czy to może być powodem jej dziwnego najścia?”
Atramentowa klacz miała w tej chwili wiele pytań. Jednak zostały one zepchnięte w głąb wraz z tym, jak skupiła się ona na ostatnich słowach Blue. – Oczywiście, że tak. – Powiedziała już nieco bardziej normalnym i zdecydowanym tonem. – Musimy być i będziemy silne. Bo gdzieś tam, pewnego dnia, nadejdzie dzień kiedy będzie mogło być już tylko lepiej. – Powiedziała odrywając się od drugiej klaczy i po raz kolejny spoglądając w jej niebieskie oczy.
- Dziękuje ci również, za to, że się tu pojawiłaś. – Powiedziała, ofiarowując klaczy lekki, lecz szczery uśmiech. - Ale dość już cierpienia. Mamy za sobą kolejny dzień pełen zmagań, który z całą pewnością nie należący do najłatwiejszych. Jestem nim zmęczona Blue i ty pewnie też. Wiec jeśli mogę ci w czymś jeszcze pomóc, jestem teraz do twojej dyspozycji, nie później. – Powiedziała tonem, spokojnym, normalnym, niczego nie sugerującym.
Starweave nie była w stanie dokończyć zdania. I to nie szczególnie z powodu tego, jak by się to mogło z początku wydawać, iż było to dla niej boleśnie trudne. Prawdzie powiedziawszy, klacz z całą pewnością miała znacznie lżej na sercu, niż jakikolwiek inny statyczny mieszkaniec pustkowi. Jednak chodziło w tym wszystkim o coś zupełnie innego. Starweave była bardziej wzruszona samym ofiarowanym jej gestem, niż swoją przeszłością.
Star praktycznie nigdy wcześniej nie miała do dyspozycji kucyka, któremu mogła by się tak po prostu bezpiecznie wyżalić, lub przytulić się do niego tylko dlatego, że było jej źle. Stajnia nie była miejscem gdzie tego rodzaju kucyki by ją wtedy coś obchodziły. Na pustkowiach jednak, wszystko było inaczej.
Atramentowa klacz po chwili zaczęła się w końcu uspokajać, spokojnie wysłuchując opowiadania Blue. Nie było chyba niezwykłym, że Starweave skojarzyła sobie przedstawianą w jej opowieści sytuację z tą teraz bieżącą. Klacz zastanawiała się co to wszystko mogło znaczyć. „Czyżby uczeń został mistrzem? Czy to teraz ona jest tym, który przychodził do niej podnosząc ją na duchu? Pojawiła się tu tak po prostu bo wyczuła, że będziemy się nawzajem potrzebować?” Star nie mogła w to uwierzyć i dalej uparcie szukała powodu dla którego Blue tak po prostu się do niej przytuliła.
Jednoróżka już teraz w miarę spokojna, dalej wsłuchiwała się w przepiękne słowa niebieskiej klaczy.
To co formował teraz jej pyszczek, dla Star było czystą miksturą leczniczą wylewana prosto na jej serduszko. ”Wiec skoro ona jest tym, kto przychodził do niej by wesprzeć ją w trudnych chwilach, to kim ja zatem jestem?” Starweave cisnęło się na myśl jedno słowo. Nie można było go jednak zastosować. ”Mimo wszystko... A może? Może jednak ona chce abym mogła ją tak kiedyś nazwać? Czy to może być powodem jej dziwnego najścia?”
Atramentowa klacz miała w tej chwili wiele pytań. Jednak zostały one zepchnięte w głąb wraz z tym, jak skupiła się ona na ostatnich słowach Blue. – Oczywiście, że tak. – Powiedziała już nieco bardziej normalnym i zdecydowanym tonem. – Musimy być i będziemy silne. Bo gdzieś tam, pewnego dnia, nadejdzie dzień kiedy będzie mogło być już tylko lepiej. – Powiedziała odrywając się od drugiej klaczy i po raz kolejny spoglądając w jej niebieskie oczy.
- Dziękuje ci również, za to, że się tu pojawiłaś. – Powiedziała, ofiarowując klaczy lekki, lecz szczery uśmiech. - Ale dość już cierpienia. Mamy za sobą kolejny dzień pełen zmagań, który z całą pewnością nie należący do najłatwiejszych. Jestem nim zmęczona Blue i ty pewnie też. Wiec jeśli mogę ci w czymś jeszcze pomóc, jestem teraz do twojej dyspozycji, nie później. – Powiedziała tonem, spokojnym, normalnym, niczego nie sugerującym.