20-11-2013, 15:03
Starweave naprawdę nie za specjalnie wiedziała jak się zachować w takiej sytuacji. Wiec Blue usłyszała to co ciemnogranatowej faktycznie przyszło na myśl. Dla atramentowej to był jeden z najlepszych sposobów ściągania na siebie kłopotów. Niemal zawsze źle się to dla niej kończyło. Niemniej jednak wydawało by się, że tym razem będzie ona miała od tej reguły wyjątek.
Niebieska Jednoróżka zachowywała się, jak na jej gust trochę dziwnie, za dziwnie. Aczkolwiek dość ciepło przyjęła jej pierwsze słowa. Potem zrobiła mały wywód na temat wzajemnego traktowania się. ”Gdyby przynajmniej połowa kucyków na tym świecie myślała w taki sam sposób, z całą pewnością nie brnęlibyśmy całym gatunkiem przez aż takie gówno; i to mimo apokalipsy.” Pochwaliła sweterkową jednoróżkę w myślach.
I tak oto Starweave powoli odnawiała swoją starą znajomość. Właściwie to można by rzec, że zaczynała wszystko z powrotem od nowa. Już by się wydawało iż rozmowa na powrót zacznie się kleić i w końcu nie doczyta swojego B&G. Niestety, wydawało się tak tylko do momentu, w którym Starweave pochwaliła jej pluszaczka.
W tej jednej chwili, Blue straciła cały „blask w oczach”. Starweave mogła obserwować, jak niebieska klacz na powrót zaczyna się smucić. Nie była pewna tego co znowu zaczęło się dziać, czyżby powiedziała coś nie tak?
- Ja go dostałam od siostry, - wydusiła z siebie Blue – Była to ostatnia rzecz jaką od niej dostałam zanim... – jej oczy się zamknęły, natomiast u Starweave zrobiły się wielkie jak patelnie teflonowe. Atramentowa dopiero teraz pojęła wagę swoich słów. Zrozumiała, że popełniła straszliwy błąd i na powrót rozpruła dopiero co opatrzone rany, a może i nawet stare blizny. W istocie, Blue mogła posiadać przywiązanie do swojego pluszaczka z całej masy różnych powodów. To mogło być coś w rodzaju totemu w który wierzyła, że odgania jej koszmary. To mogła być kwestia przyzwyczajenia z dzieciństwa, jej ulubiona zabawka, z którą nauczyła się spać i już sama zasnąć nie potrafi. To mógł być efekt przewlekającej się samotności, w której być może przyszło jej często przebywać, a z którą mogła sobie nie radzić. To mógł być po prostu czysty sentyment do swojego pierwszego fałszywego przyjaciela. To mogło być wszystko, począwszy od zwykłego przywiązania aż po fetysz.
Ale tym razem jednak nie była to żadna z tych rzeczy. Tym razem było to coś znacznie poważniejszego, o czym ciemnogranatowa klacz nie mogła wcześniej wiedzieć. Jeszcze chwile temu nabijał się w najlepsze z prawdopodobnie jedynej i najcenniejszej pamiątki, po być może najważniejszej osobie w życiu niebieskiej kaczy. Zimny pot oblał cała jej sierść. ”Starweave, jesteś skończoną idiotka.”
Atramentowa miała w tej chwili tylko dwa wyjścia. Spróbować jakoś załagodzić sytuacje, lub po prostu zignorować ją, aczkolwiek ewentualnie wymyślić coś jeszcze głupszego. Twarz jednoróżki była blada, spojrzała ona na swój magazyn przed sobą. Zdążyła przekopać się przez zaledwie kilka pierwszych stron, a i tak nic z tego nie podłapała. Potem spojrzała na szklana kulę, będącą trochę dalej na szmatce. Nie byłą ona zbyt istotna na te chwile, tak wiec szybko przekierowała ona swój wzrok, z powrotem na klacz w sweterku.
Gołym okiem było widać, że wszystko na powrót zaczęło się sypać. W białowłosej głowie obiły się po myślach wcześniejsze słowa Blue. „Ja po prostu traktuję innych tak, jak bym sama chciała być traktowana.” Star przełknęła ślinę na myśl, jak odpłaciła się Blue za jej wcześniejsze traktowanie niej samej. Teraz naprawdę zdawała sobie sprawę z tego jak bardzo zjebała, a zjebała naprawdę grubo.
Starweave nie zamierzała pozwolić sprawą dłużej czekać, a że nie za bardzo wiedziała co mogła by teraz zrobić, postanowiła działać w jedyny sobie znany i najlepiej sprawdzający się sposób. Zamknęła ona swój magazyn, chowając go z powrotem do juków, które następnie zdjęła i odłożyła zawczasu na bok. Cicho i powoli podczołgała się do Blue, przez cały czas pozostając w swojej pozycji leżącej. Przypominało to trochę zabawę sapera z ładunkiem wybuchowym. Tyle tylko, że zamiast sapera była zwykła handlarka, a zamiast miny, tykająca bomba ogniowa.
W końcu Starweave była już na tyle blisko drugiej klaczy, aby mogła swobodnie przeprowadzić swój manewr. Wyciągnęła ona prawe przednie kopytka, delikatnie chwytając nimi jedno z przednich Blue.
- Blue... Proszę nie, Blue... Już wystarczy, naprawę, – powiedziała półszeptem. - Nie możesz przez całą resztę życia być dla siebie taka surowa. Musisz dać sobie w końcu trochę odpocząć, dobrze? Proszę... Już dość, serce mnie boli kiedy takie kucyki jak ty płaczą. – Skończyła, mocna ściskając jej kopytko swoim własnymi. Rzuciła klaczy litościwe, acz wyczekujące spojrzenie, jednocześnie przygotowując w sobie kolejne pokłady cierpliwości, które tym razem jak najbardziej komuś się należały. ”O bogini, albo i najlepiej obydwie. Co ja zrobiłam?”
Niebieska Jednoróżka zachowywała się, jak na jej gust trochę dziwnie, za dziwnie. Aczkolwiek dość ciepło przyjęła jej pierwsze słowa. Potem zrobiła mały wywód na temat wzajemnego traktowania się. ”Gdyby przynajmniej połowa kucyków na tym świecie myślała w taki sam sposób, z całą pewnością nie brnęlibyśmy całym gatunkiem przez aż takie gówno; i to mimo apokalipsy.” Pochwaliła sweterkową jednoróżkę w myślach.
I tak oto Starweave powoli odnawiała swoją starą znajomość. Właściwie to można by rzec, że zaczynała wszystko z powrotem od nowa. Już by się wydawało iż rozmowa na powrót zacznie się kleić i w końcu nie doczyta swojego B&G. Niestety, wydawało się tak tylko do momentu, w którym Starweave pochwaliła jej pluszaczka.
W tej jednej chwili, Blue straciła cały „blask w oczach”. Starweave mogła obserwować, jak niebieska klacz na powrót zaczyna się smucić. Nie była pewna tego co znowu zaczęło się dziać, czyżby powiedziała coś nie tak?
- Ja go dostałam od siostry, - wydusiła z siebie Blue – Była to ostatnia rzecz jaką od niej dostałam zanim... – jej oczy się zamknęły, natomiast u Starweave zrobiły się wielkie jak patelnie teflonowe. Atramentowa dopiero teraz pojęła wagę swoich słów. Zrozumiała, że popełniła straszliwy błąd i na powrót rozpruła dopiero co opatrzone rany, a może i nawet stare blizny. W istocie, Blue mogła posiadać przywiązanie do swojego pluszaczka z całej masy różnych powodów. To mogło być coś w rodzaju totemu w który wierzyła, że odgania jej koszmary. To mogła być kwestia przyzwyczajenia z dzieciństwa, jej ulubiona zabawka, z którą nauczyła się spać i już sama zasnąć nie potrafi. To mógł być efekt przewlekającej się samotności, w której być może przyszło jej często przebywać, a z którą mogła sobie nie radzić. To mógł być po prostu czysty sentyment do swojego pierwszego fałszywego przyjaciela. To mogło być wszystko, począwszy od zwykłego przywiązania aż po fetysz.
Ale tym razem jednak nie była to żadna z tych rzeczy. Tym razem było to coś znacznie poważniejszego, o czym ciemnogranatowa klacz nie mogła wcześniej wiedzieć. Jeszcze chwile temu nabijał się w najlepsze z prawdopodobnie jedynej i najcenniejszej pamiątki, po być może najważniejszej osobie w życiu niebieskiej kaczy. Zimny pot oblał cała jej sierść. ”Starweave, jesteś skończoną idiotka.”
Atramentowa miała w tej chwili tylko dwa wyjścia. Spróbować jakoś załagodzić sytuacje, lub po prostu zignorować ją, aczkolwiek ewentualnie wymyślić coś jeszcze głupszego. Twarz jednoróżki była blada, spojrzała ona na swój magazyn przed sobą. Zdążyła przekopać się przez zaledwie kilka pierwszych stron, a i tak nic z tego nie podłapała. Potem spojrzała na szklana kulę, będącą trochę dalej na szmatce. Nie byłą ona zbyt istotna na te chwile, tak wiec szybko przekierowała ona swój wzrok, z powrotem na klacz w sweterku.
Gołym okiem było widać, że wszystko na powrót zaczęło się sypać. W białowłosej głowie obiły się po myślach wcześniejsze słowa Blue. „Ja po prostu traktuję innych tak, jak bym sama chciała być traktowana.” Star przełknęła ślinę na myśl, jak odpłaciła się Blue za jej wcześniejsze traktowanie niej samej. Teraz naprawdę zdawała sobie sprawę z tego jak bardzo zjebała, a zjebała naprawdę grubo.
Starweave nie zamierzała pozwolić sprawą dłużej czekać, a że nie za bardzo wiedziała co mogła by teraz zrobić, postanowiła działać w jedyny sobie znany i najlepiej sprawdzający się sposób. Zamknęła ona swój magazyn, chowając go z powrotem do juków, które następnie zdjęła i odłożyła zawczasu na bok. Cicho i powoli podczołgała się do Blue, przez cały czas pozostając w swojej pozycji leżącej. Przypominało to trochę zabawę sapera z ładunkiem wybuchowym. Tyle tylko, że zamiast sapera była zwykła handlarka, a zamiast miny, tykająca bomba ogniowa.
W końcu Starweave była już na tyle blisko drugiej klaczy, aby mogła swobodnie przeprowadzić swój manewr. Wyciągnęła ona prawe przednie kopytka, delikatnie chwytając nimi jedno z przednich Blue.
- Blue... Proszę nie, Blue... Już wystarczy, naprawę, – powiedziała półszeptem. - Nie możesz przez całą resztę życia być dla siebie taka surowa. Musisz dać sobie w końcu trochę odpocząć, dobrze? Proszę... Już dość, serce mnie boli kiedy takie kucyki jak ty płaczą. – Skończyła, mocna ściskając jej kopytko swoim własnymi. Rzuciła klaczy litościwe, acz wyczekujące spojrzenie, jednocześnie przygotowując w sobie kolejne pokłady cierpliwości, które tym razem jak najbardziej komuś się należały. ”O bogini, albo i najlepiej obydwie. Co ja zrobiłam?”