Pustkowia Equestrii

[Asdam]

Dwie klacze szły przez fragment pustyni, zostawiając obozowisko za swoimi ogonami. Zapadł zmrok, z minuty na minutę było coraz ciemniej. Jednakowoż, mimo szybko zbliżającej się ciemności nocy, udało im się znaleźć wejście do tajemniczych podziemi, nad którym to wejściem stały teraz obie. Właz był wąski i budził wątpliwości co do tego, czy Rain uda się zejść razem ze swoim "Potworkiem".

---

Sharp skinął głową na potwierdzenie. Był w miarę zadowolony z tego, że udało mu się jakoś zebrę przekonać do swoich racji... ale też i zaniepokojony słabościami planu, które rozmowa z Xanderem wyłoniła. Zwłaszcza tym, że Blue miała wejść sama.
Nie wątpił, że jest w stanie sobie poradzić, a już wcześniej wiedział, że to najsłabszy punkt planu... ale nie było nikogo, kto by mógł pójść z nią. Albo potrzebował całej reszty tutaj, albo nie dysponowali wystarczającymi umiejętnościami. A części po prostu nie ufał. Dodatkowo, całą kwestię należałoby przedyskutować z samą niebieską klaczą, jeżeli miało to jakkolwiek zadziałać. A zainteresowana teraz potrzebowała snu.

Medyk stał tak, analizując swoje opcje, gdy usłyszał ściszony głos zebry.
Spojrzał na młodego ogiera. Tego widoku się nie spodziewał... za co nikt nie powinien go winić.
Jednorożec wiedział, jak naprawiać rany fizyczne. Potrafił zarządzać swoją grupą... gdy ta jeszcze istniała. Ale niska samoocena i rany psychiczne: to było wielokroć cięższe. Większość kuców na Pustkowiach była zbyt zajęta czystym przetrwaniem, żeby martwić się o takie rzeczy. Przynajmniej tych żyjących poza większymi osadami, w których zazwyczaj było relatywnie bezpiecznie i łatwo o podstawowe dobra. To, że ktoś, a w tym przypadku młoda zebra, miała z tym problemy, oznaczało już, że potrafi sobie poradzić.

Sharp wyciągnął przednią nogę w stronę ogiera, po czym zawahał się. Było oczywistym, że zebra spędziła wiele czasu samotnie. Nie wiedział, jak zareaguje na kontakt fizyczny. Dla kucyków był on czymś normalnym i częstym. Większość po prostu lubiła przebywać blisko tych, którym ufała. A medyk nie wziął poprawki na to, że zebra może to widzieć zupełnie inaczej. Po krótkiej chwilce wycofał niepewnie kopyto. Nie wiedział, co w tym przypadku zrobić. Wiedział tylko, że musi jakoś przekonać Xandera, że na pewno się do czegoś przyda. Pomijając korzyści wynikające z zimnej kalkulacji przy takim działaniu, był to w odczuciu jasnobrązowego jednorożca jedyny słuszny wybór.

Zdecydował się więc po prostu mówić.
- To, że sam przetrwałeś już samo w sobie mówi o tym, że dysponujesz jakimiś umiejętnościami... - kucyk zawahał się na chwilkę - Kilka pomocnych kopyt i język potrafiący pociągnąć za spust zawsze się przydadzą, a... - ponownie zatrzymał się, gdy uderzyła go pewna szalona myśl. Potrzebował wszystkich na miejscu... prócz zebry. Jeżeli, w jakiś szalony sposób, Blue by się na to zgodziła... załatwione by były oba problemy na raz - mówisz, że umiesz się skradać? Myślę, że Blue mogłaby skorzystać z pomocy drugiej osoby na misji.

Ta decyzja była nieprzemyślana i mogła doprowadzić do wielu możliwie fatalnych konsekwencji. Sharp wiedział o tym. Xander mógł kłamać, mógł dobrze grać, mógł planować jak tu ich rozdzielić i wszystkich wybić. Gdyby ktoś zapytał się teraz jednorożca, skąd wie, że zebra nie ma złych zamiarów, nie potrafiłby odpowiedzieć. Miał po prostu przeczucie, że młodszy ogier mówi szczerze. Blue powinna z nim chociaż porozmawiać, stwierdził w końcu, dochodząc do wniosku, że nie ma prawa do podejmowania takich decyzji bez udziału swojej przyjaciółki.