24-12-2013, 19:34
Iron wlazła do tunelu, nie zważając na fakt, iż jej "wsparcie ogniowe" oraz tragarz nie zmieszczą się w przejściu do podziemi. Przeszła szybko przez wcześniej odkryty korytarz, by wkrótce zająć się rozmontowywaniem dezaktywowanego robota.
Odzyskać nie było za bardzo czego, gdyż całe uzbrojenie robota zostało usmażone, źródło zasilania było prawie na wyczerpaniu, a zdecydowana większość pozostałych części stanowiła zwykły złom.
Można było, owszem, usiłować wyciągnąć matryce zaklęć, jednakowoż bez profesjonalnego sprzętu, a najlepiej jednorożca i większej ilości czasu, było to wręcz niemożliwe do zrobienia bez uszkodzenia ich.
Jedynym, co nadawało się do zebrania, a nie było jedynie kupą przerdzewiałego złomu, była hydraulika używana do poruszania nóg robota. Były to jednakowoż ciężke kawały metalu, bez praktycznego zastosowania, jeżeli nie miało się podobnego robota, któremu akurat takich części brakowało. Na grzbiecie robota był ledwo widoczny napis "La Branco".
Pokój, w którym robot się znajdował, był raczej niewielkich rozmiarów. Było tu kilka metalowych pudeł, wyraźnie pozbawione kurzu miejsce, w którym chyba stał robot i zamknięte, ciężkie drzwi pancerne. Obok drzwi świecił ekran terminalu, pozbawionego klawiatury, za to wyposażonego w coś wyglądającego na czytnik kart. Mrugające, czerwone światło widoczne z daleka pochodziło od naściennej lampy alarmowej. Pozostawało zagadką, czemu alarm był włączony i od jak dawna.
Rain siedziała nad włazem, wodząc wzrokiem po skałach. Zmrok zapadał coraz szybciej, było już praktycznie ciemno. I wyglądało na to, że w okolicy nie było absolutnie nic oprócz dziury w ziemi, klaczy z działem, skał i oddalonego w tej chwili niemały kawałek od niej obozu.
White z sukcesem wyjęła głowę z wiadra. Próbowała nawet niezdarnie wstać. Świat zdecydował, że z tej okazji zatańczy dla niej. Pomysł, żeby się przejść po tymże tańczącym świecie, okazał się pomysłem chybionym, gdyż grawitacja do tańca nie dołączyła i przez to ciągnęła biedną klacz to w jedną, to w drugą. Tak przynajmniej wyglądało to dla White. Dla wszystkich na około widok przedstawiał mocno zataczającą się, pijaną klacz, która ledwo wstała, by po paru metrach zatoczyć się za mocno i gruchnąć bokiem w piach.
Reakcja Xandera nieco zaskoczyła medyka. Widać było u niego z samooceną gorzej, niż ogier z początku sądził... Ale skoro przetrwał samemu, a do tego wydaje się w większości cały, to musi mieć jakiś zestaw umiejętności. Tyle dobrego, że zebra zgodziła się z jednorożcem w jednej kwestii: należało to przedyskutować z Blue.
Jednym czynnikiem, którego nie brał pod uwagę, był wiek Xandera... nie powinno to stanowić żadnego problemu, bo młodszy ogier nie był dzieckiem i potrafił sobie poradzić... ale medyk miał przeczucie, że zebra nie ma zbyt wiele doświadczenia. To przeczucie zyskało potwierdzenie w jego reakcji na proponowane zadanie. Na pewno trzeba było wszystko przedyskutować z Blue. Sharp westchnął w myślach. Ani trochę mu nie pasowało przywództwo w tej sytuacji. Zwłaszcza nie nad grupą niewiadomych.
Nie zdołał zapanować nad sobą, gdy młodszy ogier podał mu kilka ziaren kawy. Spojrzał wyraźnie rozszerzonymi oczyma na zebrę. Coś mu w tym nie pasowało. Ziarna wyglądały, jakby były w dobrym stanie, co było dość rzadkie na Pustkowiach. Chyba, że w tej części było inaczej, co też mogło być powodem, dla którego Xander ot tak mu dał trochę. Nie wiedział, jak to zinterpretować. Złapał ziarna w pole telekinetyczne i podniósł z kopyta najnowszego członka karawany.
- Dzięki... - odezwał się medyk, nie wiedząc, co innego powiedzieć - masz rację, wracajmy do reszty - dodał, bez większego celu w swojej wypowiedzi i ruszył za zebrą, z powrotem do wnętrza obozu. Ziarna schował do swoich juków. Kto wie, może nawet je wykorzysta tej nocy? Kawa była dla niego dość rzadkim luksusem, ale mogła pomóc w walce z myślami o następnym dniu.
Odzyskać nie było za bardzo czego, gdyż całe uzbrojenie robota zostało usmażone, źródło zasilania było prawie na wyczerpaniu, a zdecydowana większość pozostałych części stanowiła zwykły złom.
Można było, owszem, usiłować wyciągnąć matryce zaklęć, jednakowoż bez profesjonalnego sprzętu, a najlepiej jednorożca i większej ilości czasu, było to wręcz niemożliwe do zrobienia bez uszkodzenia ich.
Jedynym, co nadawało się do zebrania, a nie było jedynie kupą przerdzewiałego złomu, była hydraulika używana do poruszania nóg robota. Były to jednakowoż ciężke kawały metalu, bez praktycznego zastosowania, jeżeli nie miało się podobnego robota, któremu akurat takich części brakowało. Na grzbiecie robota był ledwo widoczny napis "La Branco".
Pokój, w którym robot się znajdował, był raczej niewielkich rozmiarów. Było tu kilka metalowych pudeł, wyraźnie pozbawione kurzu miejsce, w którym chyba stał robot i zamknięte, ciężkie drzwi pancerne. Obok drzwi świecił ekran terminalu, pozbawionego klawiatury, za to wyposażonego w coś wyglądającego na czytnik kart. Mrugające, czerwone światło widoczne z daleka pochodziło od naściennej lampy alarmowej. Pozostawało zagadką, czemu alarm był włączony i od jak dawna.
Rain siedziała nad włazem, wodząc wzrokiem po skałach. Zmrok zapadał coraz szybciej, było już praktycznie ciemno. I wyglądało na to, że w okolicy nie było absolutnie nic oprócz dziury w ziemi, klaczy z działem, skał i oddalonego w tej chwili niemały kawałek od niej obozu.
White z sukcesem wyjęła głowę z wiadra. Próbowała nawet niezdarnie wstać. Świat zdecydował, że z tej okazji zatańczy dla niej. Pomysł, żeby się przejść po tymże tańczącym świecie, okazał się pomysłem chybionym, gdyż grawitacja do tańca nie dołączyła i przez to ciągnęła biedną klacz to w jedną, to w drugą. Tak przynajmniej wyglądało to dla White. Dla wszystkich na około widok przedstawiał mocno zataczającą się, pijaną klacz, która ledwo wstała, by po paru metrach zatoczyć się za mocno i gruchnąć bokiem w piach.
Reakcja Xandera nieco zaskoczyła medyka. Widać było u niego z samooceną gorzej, niż ogier z początku sądził... Ale skoro przetrwał samemu, a do tego wydaje się w większości cały, to musi mieć jakiś zestaw umiejętności. Tyle dobrego, że zebra zgodziła się z jednorożcem w jednej kwestii: należało to przedyskutować z Blue.
Jednym czynnikiem, którego nie brał pod uwagę, był wiek Xandera... nie powinno to stanowić żadnego problemu, bo młodszy ogier nie był dzieckiem i potrafił sobie poradzić... ale medyk miał przeczucie, że zebra nie ma zbyt wiele doświadczenia. To przeczucie zyskało potwierdzenie w jego reakcji na proponowane zadanie. Na pewno trzeba było wszystko przedyskutować z Blue. Sharp westchnął w myślach. Ani trochę mu nie pasowało przywództwo w tej sytuacji. Zwłaszcza nie nad grupą niewiadomych.
Nie zdołał zapanować nad sobą, gdy młodszy ogier podał mu kilka ziaren kawy. Spojrzał wyraźnie rozszerzonymi oczyma na zebrę. Coś mu w tym nie pasowało. Ziarna wyglądały, jakby były w dobrym stanie, co było dość rzadkie na Pustkowiach. Chyba, że w tej części było inaczej, co też mogło być powodem, dla którego Xander ot tak mu dał trochę. Nie wiedział, jak to zinterpretować. Złapał ziarna w pole telekinetyczne i podniósł z kopyta najnowszego członka karawany.
- Dzięki... - odezwał się medyk, nie wiedząc, co innego powiedzieć - masz rację, wracajmy do reszty - dodał, bez większego celu w swojej wypowiedzi i ruszył za zebrą, z powrotem do wnętrza obozu. Ziarna schował do swoich juków. Kto wie, może nawet je wykorzysta tej nocy? Kawa była dla niego dość rzadkim luksusem, ale mogła pomóc w walce z myślami o następnym dniu.
Matematyka wcale nie jest trudna. Po prostu jesteś debilem.