29-12-2013, 18:29
Wnętrze pomieszczenia było dosyć ciasne i kiepsko oświetlone. Wypełnione różnej wielkości deskami nierówno poopieranymi o ściany. Drzwi do kolejnego pomieszczenie było całkowicie zastawione sporą ich ilością. Starweave zdjęła torbę wiszącą na ścianie, zarzucając ją przez grzbiet. Następnie przy pomocy swojej telekinezy, otworzyła klapę w podłodze na środku pomieszczenia.
Sen trwał dalej, a Starweave biegła teraz środkiem dużego wydrążonego w skałach tunelu. Zbyt długiego i wielkiego, aby mógł on być częścią piwnicznego kompleksu miasteczka. W istocie było to coś znacznie większego. Co jakiś czas, jednoróżka mijała skrzyżowania gdzie inne tunele przecinały się z tym, którym Star cały czas biegła gdzieś w głąb podziemi. Niektóre z tych tuneli miały tory, a jeszcze rzadziej, gdzieniegdzie stał na nich pusty wagonik.
W końcu tunel zaczął się robić coraz węższy, aż Star minęła coś co przypominało bramę zamkową, podobną do tej z baśniowego zamku królewskich sióstr. Ta jednak nie była ani trochę, „baśniowa.” Była wykonana raczej z zamysłem jak najwytrzymalszej i jak najtańszej, co czyniło z niej jedną wielką gęstą, żelazną kratę. Za nią znajdowała się wielgachna jaskinia, a w niej wielki, gigantyczny szyb, z rusztowaniami, linami, kubłami, kołowrotami i innymi wszelkimi pierdołami poosadzanymi po jego krawędziach, które miały być dla kucyków użyteczne przy wydobyciu klejnotów.
Mimo iż nie było tam żadnego źródła światła, z jakiegoś powodu Starweave mogła bez żadnego problemu dostrzec wszystko, począwszy od sufitu, aż po dno usianego klejnotami szybu, które lekko migotały niczym gwiazdy na wieczornym niebie. Po bocznych ścianach tejże jaskini było widać wiele innych bram z tunelami za sobą. Starweave obejrzała się za siebie patrząc w głąb tego z którego właśnie przybyła. Tam jedynie było ciemno. W istocie klacz spoglądała tak przez kilka sekund w bezkresną ciemność.
Z głębin tego jak by się wydawało bezdennego mroku wyłonił się głos, nie zbyt agresywny, ale raczej pewny i stanowczy. Powiedział: „Już czas.” Starweave momentalnie zerwała się z powrotem na równe kopyta, po czym uderzyła jednym z nich w dźwignie przy kołowrocie bramy. Ta momentalnie opadał na dół, odcinając klacz solidną kratą od ciemności. Mimo tego głos nie ustąpił, i dalej zdawał się ciągle powtarzać w kółko swoje krótkie zdanie. Starweave udałą się w kierunku następnej bramy, a gdy tylko tam dotarła, kolejny zwolniony kołowrót zakręcił się rozpędzony przez opadającą kratę.
Z każdą następną zamkniętą bramą, głos stawał się coraz bardziej natrętny, a Starweave zamiast się bać, coraz bardziej zaciekła w sowich działaniach, aby odciąć pełen klejnotów szyb od świata zewnętrznego.
Zaraz po reakcji Blue, atramentowa klacz wyprężyła się lekko, rozciągając w ten sposób mięśnie karku. Czemu towarzyszyło przyjemne mrowienie i charakterystyczny świergoczący dźwięk, ciężko uciekającego przez nos powietrza. Zaraz po tym, na bardzo krótką chwilę nieznacznie otworzyła ona swoje oczy, właściwie tylko je mrużąc. Nie ważne ile zdołały one zarejestrować. Starweave nie kontaktowała prawie wcale, może tylko nieznacznie zbliżając się do granicy światów.
- Nie, bo on ukradnie mi moją kopalnie. – Powiedziała, wciąż mocno ospałym głosem. Po czym poprawiła nieco swoje ułożenie, bardziej wtulając się w Blue, zamiarem kontynuowania śpiochowania.
Sen trwał dalej, a Starweave biegła teraz środkiem dużego wydrążonego w skałach tunelu. Zbyt długiego i wielkiego, aby mógł on być częścią piwnicznego kompleksu miasteczka. W istocie było to coś znacznie większego. Co jakiś czas, jednoróżka mijała skrzyżowania gdzie inne tunele przecinały się z tym, którym Star cały czas biegła gdzieś w głąb podziemi. Niektóre z tych tuneli miały tory, a jeszcze rzadziej, gdzieniegdzie stał na nich pusty wagonik.
W końcu tunel zaczął się robić coraz węższy, aż Star minęła coś co przypominało bramę zamkową, podobną do tej z baśniowego zamku królewskich sióstr. Ta jednak nie była ani trochę, „baśniowa.” Była wykonana raczej z zamysłem jak najwytrzymalszej i jak najtańszej, co czyniło z niej jedną wielką gęstą, żelazną kratę. Za nią znajdowała się wielgachna jaskinia, a w niej wielki, gigantyczny szyb, z rusztowaniami, linami, kubłami, kołowrotami i innymi wszelkimi pierdołami poosadzanymi po jego krawędziach, które miały być dla kucyków użyteczne przy wydobyciu klejnotów.
Mimo iż nie było tam żadnego źródła światła, z jakiegoś powodu Starweave mogła bez żadnego problemu dostrzec wszystko, począwszy od sufitu, aż po dno usianego klejnotami szybu, które lekko migotały niczym gwiazdy na wieczornym niebie. Po bocznych ścianach tejże jaskini było widać wiele innych bram z tunelami za sobą. Starweave obejrzała się za siebie patrząc w głąb tego z którego właśnie przybyła. Tam jedynie było ciemno. W istocie klacz spoglądała tak przez kilka sekund w bezkresną ciemność.
Z głębin tego jak by się wydawało bezdennego mroku wyłonił się głos, nie zbyt agresywny, ale raczej pewny i stanowczy. Powiedział: „Już czas.” Starweave momentalnie zerwała się z powrotem na równe kopyta, po czym uderzyła jednym z nich w dźwignie przy kołowrocie bramy. Ta momentalnie opadał na dół, odcinając klacz solidną kratą od ciemności. Mimo tego głos nie ustąpił, i dalej zdawał się ciągle powtarzać w kółko swoje krótkie zdanie. Starweave udałą się w kierunku następnej bramy, a gdy tylko tam dotarła, kolejny zwolniony kołowrót zakręcił się rozpędzony przez opadającą kratę.
Z każdą następną zamkniętą bramą, głos stawał się coraz bardziej natrętny, a Starweave zamiast się bać, coraz bardziej zaciekła w sowich działaniach, aby odciąć pełen klejnotów szyb od świata zewnętrznego.
Zaraz po reakcji Blue, atramentowa klacz wyprężyła się lekko, rozciągając w ten sposób mięśnie karku. Czemu towarzyszyło przyjemne mrowienie i charakterystyczny świergoczący dźwięk, ciężko uciekającego przez nos powietrza. Zaraz po tym, na bardzo krótką chwilę nieznacznie otworzyła ona swoje oczy, właściwie tylko je mrużąc. Nie ważne ile zdołały one zarejestrować. Starweave nie kontaktowała prawie wcale, może tylko nieznacznie zbliżając się do granicy światów.
- Nie, bo on ukradnie mi moją kopalnie. – Powiedziała, wciąż mocno ospałym głosem. Po czym poprawiła nieco swoje ułożenie, bardziej wtulając się w Blue, zamiarem kontynuowania śpiochowania.