30-12-2013, 16:49
Iron trochę pokrzyczała i otworzyła ogień. Niestety, jej krzyczenie dało ghulowi czas na przygotowanie się do czegoś. Ghul wstał i, zanim kucyk zdążył zareagować, eksplodował silnym, zielonym światłem. Klacz nie miała możliwości pomiaru, ale w tamtej chwili przeszła przez nią silna fala promieniowania.
Gdy po oślepiającym wybuchu powrócił jej wzrok, zaczęła strzelać. Na tej odległości ciężko byłoby spudłować ogniem pojedynczym, ale serie nie miały już takiej celności. Raz po raz któryś pocisk rykoszetował od gruzu czy metalowych ścian pomieszczenia. Nie zmieniało to jednak trajektorii większości pozostałych, które trafiły w przeciwnika. Jednakowoż legendarna wręcz wytrzymałość tych świecących ghuli ponownie dała o sobie znać; nieumarły bowiem dalej przygotowywał się do szarży.
Klacz wycofała się na z góry upatrzoną pozycję, czyli, używając bardziej ludzkiego słownictwa, odwróciła się ogonem do przeciwnika i zwiała na koniec korytarza, gdzie ponownie wycelowała. Akurat w momencie, w którym ghul pojawił się w drzwiach. Kolejna seria zmieniła mu głowę w wyjątkowo nieapetycznie wyglądający gulasz. Świecący upadł na bok, co pozostawiało Iron z wyraźnie lżejszym magazynkiem broni, kupą śmierdzących szczątków ghula... i kartą magnetyczną.
Medyk wysłuchał kolejnej przemowy Blue, powtarzającej te same argumenty. Nie żeby było wiele więcej do powiedzenia w tej sprawie. Obie strony miały rację, obie strony o tym wiedziały, żadnej się to nie podobało.
Spojrzał w przestrzeń, gdy Blue wymieniała kolejnych członków ekipy. Miała rację... z jednym wyjątkiem.
- Mamy Rusty'ego - powiedział pozbawionym emocji głosem ogier, specjalnie używając fałszywego imienia zebry. Nie wiedział, jakie nastawienie do innych ras będzie mieć Starweave, a ostatnim, czego potrzebował, był poważny rozłam w drużynie.
I wtedy Blue zadała bardzo ważne pytanie. Po co oni to wszystko robili?
Czemu nie oleją całej zgrai, nie porwą tego co cenne i nie uciekną z powrotem tam skąd karawana wyjechała? Mogliby to zrobić, pewnie by im się udało. Zarobiliby całkiem sporo i zapomnieli o kucykach pozostawionych najpewniej na śmierć. Sharp pokręcił lekko głową. Nie mógł tego zrobić. Część jego umysłu po prostu by tego nie zaakceptowała. Ale jak to niby ma powiedzieć głośno? Wziął głębszy oddech i spojrzał na przyjaciółkę.
- Masz rację. Prawdopodobnie powinniśmy ich olać i uciec w nocy. Ale... nie możemy ich tak zostawić. Widziałaś tę zgraję? Połowa z wychodka nie skorzysta bez pisemnej instrukcji, a druga wyrżnie się nawzajem o świecidełka - przerwał na chwilę celem podkreślenia tego, co powiedział - Nie mógłbym tak zostawić karawany. To, że dbamy o innych, nawet gdy jest to tak idiotyczny ruch... myślę, że jest to jedna z rzeczy odróżniających nas od nich - dodał, wskazując rogiem poza obóz, z grubsza w kierunku sterty trupów bandytów... a przynajmniej miał taką nadzieję.
Potem do niego dotarło co powiedział. O Celestio, zaraz uzna mnie za idealistycznego idiotę, stwierdził ogier. Coś mu nie pozwalało pozostawić innych w takiej sytuacji. Nie wiedział konkretnie co, może odpowiadało za to jego wychowanie się w karawanie, może coś innego... wiedział za to, że nie miał żadnych konkretnych argumentów.
Gdy po oślepiającym wybuchu powrócił jej wzrok, zaczęła strzelać. Na tej odległości ciężko byłoby spudłować ogniem pojedynczym, ale serie nie miały już takiej celności. Raz po raz któryś pocisk rykoszetował od gruzu czy metalowych ścian pomieszczenia. Nie zmieniało to jednak trajektorii większości pozostałych, które trafiły w przeciwnika. Jednakowoż legendarna wręcz wytrzymałość tych świecących ghuli ponownie dała o sobie znać; nieumarły bowiem dalej przygotowywał się do szarży.
Klacz wycofała się na z góry upatrzoną pozycję, czyli, używając bardziej ludzkiego słownictwa, odwróciła się ogonem do przeciwnika i zwiała na koniec korytarza, gdzie ponownie wycelowała. Akurat w momencie, w którym ghul pojawił się w drzwiach. Kolejna seria zmieniła mu głowę w wyjątkowo nieapetycznie wyglądający gulasz. Świecący upadł na bok, co pozostawiało Iron z wyraźnie lżejszym magazynkiem broni, kupą śmierdzących szczątków ghula... i kartą magnetyczną.
Medyk wysłuchał kolejnej przemowy Blue, powtarzającej te same argumenty. Nie żeby było wiele więcej do powiedzenia w tej sprawie. Obie strony miały rację, obie strony o tym wiedziały, żadnej się to nie podobało.
Spojrzał w przestrzeń, gdy Blue wymieniała kolejnych członków ekipy. Miała rację... z jednym wyjątkiem.
- Mamy Rusty'ego - powiedział pozbawionym emocji głosem ogier, specjalnie używając fałszywego imienia zebry. Nie wiedział, jakie nastawienie do innych ras będzie mieć Starweave, a ostatnim, czego potrzebował, był poważny rozłam w drużynie.
I wtedy Blue zadała bardzo ważne pytanie. Po co oni to wszystko robili?
Czemu nie oleją całej zgrai, nie porwą tego co cenne i nie uciekną z powrotem tam skąd karawana wyjechała? Mogliby to zrobić, pewnie by im się udało. Zarobiliby całkiem sporo i zapomnieli o kucykach pozostawionych najpewniej na śmierć. Sharp pokręcił lekko głową. Nie mógł tego zrobić. Część jego umysłu po prostu by tego nie zaakceptowała. Ale jak to niby ma powiedzieć głośno? Wziął głębszy oddech i spojrzał na przyjaciółkę.
- Masz rację. Prawdopodobnie powinniśmy ich olać i uciec w nocy. Ale... nie możemy ich tak zostawić. Widziałaś tę zgraję? Połowa z wychodka nie skorzysta bez pisemnej instrukcji, a druga wyrżnie się nawzajem o świecidełka - przerwał na chwilę celem podkreślenia tego, co powiedział - Nie mógłbym tak zostawić karawany. To, że dbamy o innych, nawet gdy jest to tak idiotyczny ruch... myślę, że jest to jedna z rzeczy odróżniających nas od nich - dodał, wskazując rogiem poza obóz, z grubsza w kierunku sterty trupów bandytów... a przynajmniej miał taką nadzieję.
Potem do niego dotarło co powiedział. O Celestio, zaraz uzna mnie za idealistycznego idiotę, stwierdził ogier. Coś mu nie pozwalało pozostawić innych w takiej sytuacji. Nie wiedział konkretnie co, może odpowiadało za to jego wychowanie się w karawanie, może coś innego... wiedział za to, że nie miał żadnych konkretnych argumentów.
Matematyka wcale nie jest trudna. Po prostu jesteś debilem.