Iron wsunęła kartę w odpowiedni otwór przy terminalu. W reakcji terminal zamrugał, po czym na ekranie przez parę sekund wyświetlał się napisany wielkimi literami napis "La Branco".
Po tychże paru sekundach z terminala poleciały iskry, a ekran zgasł, najwyraźniej tym razem na stałe. W pomieszczeniu zabrzęczały głośniki, jednakowoż żadne słowo nie było zrozumiałe. Pozostawało więc zagadką, czy informacja miała brzmieć "niewłaściwa karta, odmowa dostępu", "akceptacja karty" czy może po prostu włączyła się jakaś stacja radiowa.
To, że drzwi zaczęły się otwierać z potwornym zgrzytem kilka sekund potem mówiło raczej, że Iron znalazła właściwą kartę. Drzwi były wyraźnie grubsze niż wszystkie dotychczas otwarte przez klacz. Były też o wiele głośniejsze. W końcu się jednak otwarły i kucowi ukazał się krótki korytarz z prysznicem, kończący się kolejnymi potężnymi drzwiami. Te jednak, częściowo odpowiedzialne za poziom hałasu, kończyły już proces otwierania. Na nieszczęście odwiedzającej, zacięły się i zatrzymały jakieś 15cm od całkowitego wsunięcia się w podłogę, co pozostawiało próg przy wejściu. Co jednak nie było dla Iron przeszkodą.
Wnętrze wyglądało kompletnie inaczej niż pozostałe korytarze. Częściowo zeżarte przez czas i wilgoć bogate boazerie i ozdoby wypełniały wyjątkowo otwarty jak na podziemia zespół pomieszczeń. Gdyby nie poziom zniszczenia całości, można by uwierzyć, że weszło się do opuszczonego apartamentu w Tenpony Tower.
W specjalnej wnęce u boku głównego pomieszczenia był nawet niewielki basen. Albo spora wanna. Ciężko było powiedzieć. Prócz głównego pomieszczenia, wypełnionego wszelkiej maści ozdóbkami i meblami, w większości w okropnym stanie, można było dojrzeć też fragment otwartej kuchni, zaniżonej o kilkadziesiąt centymetrów względem reszty kompleksu. Efekt tego był taki, że w kuchni stała woda, mętna i nie nastawiająca przyjaźnie do siebie. Dla Iron widoczne było dwoje zamkniętych drzwi. Jedne prawie na wprost, wyeksponowane na środku pomieszczenia, a drugie bardziej schowane na boku.
Sharp skinął tylko głową na odpowiedź Blue, zadowolony z tego, że ktoś podziela jego poglądy. Mało którego kuca na pustkowiach w ogóle obchodziło coś takiego jak "robienie właściwej rzeczy". Większość dbała tylko o swoje kapsle i komfort. Ogier miał szczęście, a raczej pecha, należeć do tej mniejszości, która nie potrafiła tak funkcjonować. I czuła potrzebę pomagania. I nie słyszał jeszcze, żeby ktokolwiek wyszedł na tym dobrze. Przynajmniej Blue należała do tej samej grupy. A przynajmniej na to wyglądało w tej chwili. Medykowi przyszło na myśl, jak mało wie o tym kucyku, mimo wcale nie tak krótkiej znajomości.
Blue rzuciła coś o przywróceniu wiary w porządne kuce, co Sharp przyjął jako potwierdzenie swoich wcześniejszych myśli. Potem powiedziała o konieczności pomówienia z Xanderem... i dała ogierowi całusa, dając z kolei dowód tego, że dalej o niej mało wie.
Umysł ogiera na chwilę się zawiesił.
Przez jego głowę przelatywały dziesiątki myśli na raz. Niby taki całus w policzek nie był w zasadzie niczym, ale Blue, jak długo ją znał, nigdy nic takiego nie robiła wobec nikogo. Czyli nie można tego było podpiąć pod przypadkowy, beztroski gest. A skoro wyglądało to tak a nie inaczej, to... czemu? Ogierowi przyszło do głowy trochę myśli, ale doszedł do wniosku, że wychodzi nimi albo za bardzo w przeszłość, albo za bardzo w przyszłość, toteż wepchnął je gdzieś do tyłu umysłu. To pozostawiało wciąż...
Tok myślenia kucyka, który prawdopodobnie wyglądał komicznie, wpatrując się w przestrzeń bez ruchu po otrzymaniu zwykłego całusa w policzek, został przerwany przez odgłosy chichotu. To, że zarumienił się niczym gówniarz zapewne nie pomagało. No oczywiście, jeszcze ona, stwierdził Sharp, wreszcie uwalniając się od galopujących myśli. Spojrzał na chichoczącą klacz, wpatrującą się w niego i zakrywającą pyszczek kopytem.
Ogier przez chwilę zastanawiał się, jak z tym postąpić... by stwierdzić, że lepiej nie czekać zbyt długo z powiedzeniem czegokolwiek, bo skończy się to źle dla wszystkich zainteresowanych. I tak miał zgarnąć Starweave, prędzej czy później. A skoro i tak się zbudziła...
- Ty - tu zorientował się, że musiał odchrząknąć - Trzymasz ze mną pierwszą wartę. Chodź - dokończył stanowczym głosem i podsumował wszystko ruchem głowy wskazującym wyjście z wozu. Natychmiast też zaczął wstawać.
Po tychże paru sekundach z terminala poleciały iskry, a ekran zgasł, najwyraźniej tym razem na stałe. W pomieszczeniu zabrzęczały głośniki, jednakowoż żadne słowo nie było zrozumiałe. Pozostawało więc zagadką, czy informacja miała brzmieć "niewłaściwa karta, odmowa dostępu", "akceptacja karty" czy może po prostu włączyła się jakaś stacja radiowa.
To, że drzwi zaczęły się otwierać z potwornym zgrzytem kilka sekund potem mówiło raczej, że Iron znalazła właściwą kartę. Drzwi były wyraźnie grubsze niż wszystkie dotychczas otwarte przez klacz. Były też o wiele głośniejsze. W końcu się jednak otwarły i kucowi ukazał się krótki korytarz z prysznicem, kończący się kolejnymi potężnymi drzwiami. Te jednak, częściowo odpowiedzialne za poziom hałasu, kończyły już proces otwierania. Na nieszczęście odwiedzającej, zacięły się i zatrzymały jakieś 15cm od całkowitego wsunięcia się w podłogę, co pozostawiało próg przy wejściu. Co jednak nie było dla Iron przeszkodą.
Wnętrze wyglądało kompletnie inaczej niż pozostałe korytarze. Częściowo zeżarte przez czas i wilgoć bogate boazerie i ozdoby wypełniały wyjątkowo otwarty jak na podziemia zespół pomieszczeń. Gdyby nie poziom zniszczenia całości, można by uwierzyć, że weszło się do opuszczonego apartamentu w Tenpony Tower.
W specjalnej wnęce u boku głównego pomieszczenia był nawet niewielki basen. Albo spora wanna. Ciężko było powiedzieć. Prócz głównego pomieszczenia, wypełnionego wszelkiej maści ozdóbkami i meblami, w większości w okropnym stanie, można było dojrzeć też fragment otwartej kuchni, zaniżonej o kilkadziesiąt centymetrów względem reszty kompleksu. Efekt tego był taki, że w kuchni stała woda, mętna i nie nastawiająca przyjaźnie do siebie. Dla Iron widoczne było dwoje zamkniętych drzwi. Jedne prawie na wprost, wyeksponowane na środku pomieszczenia, a drugie bardziej schowane na boku.
Sharp skinął tylko głową na odpowiedź Blue, zadowolony z tego, że ktoś podziela jego poglądy. Mało którego kuca na pustkowiach w ogóle obchodziło coś takiego jak "robienie właściwej rzeczy". Większość dbała tylko o swoje kapsle i komfort. Ogier miał szczęście, a raczej pecha, należeć do tej mniejszości, która nie potrafiła tak funkcjonować. I czuła potrzebę pomagania. I nie słyszał jeszcze, żeby ktokolwiek wyszedł na tym dobrze. Przynajmniej Blue należała do tej samej grupy. A przynajmniej na to wyglądało w tej chwili. Medykowi przyszło na myśl, jak mało wie o tym kucyku, mimo wcale nie tak krótkiej znajomości.
Blue rzuciła coś o przywróceniu wiary w porządne kuce, co Sharp przyjął jako potwierdzenie swoich wcześniejszych myśli. Potem powiedziała o konieczności pomówienia z Xanderem... i dała ogierowi całusa, dając z kolei dowód tego, że dalej o niej mało wie.
Umysł ogiera na chwilę się zawiesił.
Przez jego głowę przelatywały dziesiątki myśli na raz. Niby taki całus w policzek nie był w zasadzie niczym, ale Blue, jak długo ją znał, nigdy nic takiego nie robiła wobec nikogo. Czyli nie można tego było podpiąć pod przypadkowy, beztroski gest. A skoro wyglądało to tak a nie inaczej, to... czemu? Ogierowi przyszło do głowy trochę myśli, ale doszedł do wniosku, że wychodzi nimi albo za bardzo w przeszłość, albo za bardzo w przyszłość, toteż wepchnął je gdzieś do tyłu umysłu. To pozostawiało wciąż...
Tok myślenia kucyka, który prawdopodobnie wyglądał komicznie, wpatrując się w przestrzeń bez ruchu po otrzymaniu zwykłego całusa w policzek, został przerwany przez odgłosy chichotu. To, że zarumienił się niczym gówniarz zapewne nie pomagało. No oczywiście, jeszcze ona, stwierdził Sharp, wreszcie uwalniając się od galopujących myśli. Spojrzał na chichoczącą klacz, wpatrującą się w niego i zakrywającą pyszczek kopytem.
Ogier przez chwilę zastanawiał się, jak z tym postąpić... by stwierdzić, że lepiej nie czekać zbyt długo z powiedzeniem czegokolwiek, bo skończy się to źle dla wszystkich zainteresowanych. I tak miał zgarnąć Starweave, prędzej czy później. A skoro i tak się zbudziła...
- Ty - tu zorientował się, że musiał odchrząknąć - Trzymasz ze mną pierwszą wartę. Chodź - dokończył stanowczym głosem i podsumował wszystko ruchem głowy wskazującym wyjście z wozu. Natychmiast też zaczął wstawać.
Matematyka wcale nie jest trudna. Po prostu jesteś debilem.