10-01-2014, 21:34
Xander mógł już jedynie czekać na to co się stanie dalej. Powiedział prawdę, lecz nie zawsze każdy chce w nią wierzyć. Star mogła mu zarzucić kłamstwo i trzeba by było wtedy przejść przez żmudny proces przekonywania jej, w czym akurat nie uważał się za najlepszego. Przez te pare sekund Star patrzyła się na niego niczym na kogoś niespełna rozumu. Gdyby nie fakt, że Blue potwierdziła jego słowa mogło by się to skończyć w różny sposób. Granatowa klacz przez chwile była zmieszana lecz udało jej się coś wydukać i przeprosić za oskarżenia.
Młodzik omiótł wzrokiem wnętrze obozu w którym już od chwili mieli stanąć na warcie, a zamiast tego siedzieli przy ognisku. Poczuł wewnątrz siebie lekkie ukłucie, nie było ono spowodowane jednak świadomością niewykonania polecenia, było to dziwne uczucie które znał nawet zbyt dobrze. Potrzebuje zaczerpnąć odrobinę świeżego, zimnego powietrza. Pomyślał, wiedząc jednak, że to tylko głupia wymówka dla usprawiedliwienia się przed samym sobą. - No dobra. My tu gadu gadu a nikt nie pilnuje obozu... - powiedział wstając z pod ogniska. - Lepiej żeby nas nie złapali z przysłowiowym "kopytem w nocniku"... - i ruszył w stronę najbliższego wyjścia z obozu.
Gdy tylko przeszedł za barykadę i skręcił za jeden z wozów, włożył do jednego z uszu słuchawkę swojego odtwarzacza i nacisną przycisk odtwarzania. Z początku szedł dosyć spokojnie, ale po chwili zaczął przyśpieszać podobnie jak myśli w jego głowie. To dziwne uczucie nasilało się z każdą chwilą. Do umysłu zebry wciekały z coraz większą intensywnością nieprzyjemne myśli. Myśli o tym za co nienawidzi pustkowi i swojego życia. Wszystkie sytuacje które raz wzbudzają w nim smutek a nawet rozpacz, teraz stawały się paliwem dla ognia który rozpalał się w jego sercu.
Uczucie to przerodziło się w gniew, czysty nieukierunkowany w żadną stronę gniew. Narastał on w nim niczym ciśnienie w stalowej nagrzewającej się butli bez zaworu bezpieczeństwa. Z każdą chwilą zaciskał coraz mocniej szczęki obnażając wreszcie zęby, każdy krok stawał się bardziej ciosem wymierzonym w podłoże, serce biło niczym młot a krew niemal że się gotowała. Gniew zamienił się w agresje, której byle uderzenia w piach czy mruczane przez niego pod nosem wiązanek przekleństw nie rozładuje. Ta fala nadal nabierała na sile.
W umyśle Xandera nie było już myśli, był krzyk... Niebotyczny krzyk i krwawe obrazy mordu które przedefiniowały by pojęcie "Dantejskich scen". Wreszcie furia przełamał linie oporu. Młodzik wyprowadził cios lewym kopytem w deskę stanowiącą część burty wozu. Pod wpływem siły deska zachrzęściła a gwoździe którymi była przybita do łat zaskrzypiały. Był to tylko lekki upust tego co się w nim zebrało. Wyprowadził kolejnych sześć szybkich ciosów po czym gwałtownie się odwrócił i w niemym krzyku napinając wszystkie mięśnie, powoli wypuszczał nagrzane powietrze z płuc.
Rozgrzany oddech ogiera i zimne nocne powietrze połączyły się tworząc niewielki obłok pary. Młodzik usiadł na ziemi ciężko oddychając i powoli się uspokajając. Poczuł wtedy ból w przedniej lewej nodze, uniósł ją lekko by dokładniej się przyjrzeć. Była to niedawna rana, nacięcie które się ponownie otworzyło. Oglądał jak krew powoli wyciekająca z rany tworzy drobna strużkę i zaczyna skapywać na ziemię. Wpatrywał się niczym zahipnotyzowany przez jakiś czas. Ech, co ja kurwa robię? Znowu mi odpierdala i znowu niema to większego sensu... Na co ja się w ogóle wkurwiam? Na to co się stało? Przecież nie mam mocy która pozwoliła by mi to wszystko zmienić... nikt niema...
Po prostu kolejny niepotrzebny wybuch... tylko tutaj mogłem coś komuś zrobić, gdy byłem sam nie miałem tego problemu. "Byłem samotny" przecież nadal jestem... To że jestem teraz z tymi kucykami to pewnie i tak stan tylko przejściowy. Jeżeli uda nam się dowieźć tą karawanę to wszyscy się rozejdą w swoją stronę. Ech, wszystko jest do dupy. Xander skończył swoje przemyślenia i delikatnie wytarł krew wewnętrzną stroną płaszcza. Nie wstał jednak z ziemi, spojrzał jedynie w czarne niebo lub raczej chmury je zakrywające i zaczął sobie cicho śpiewać. Nie była to piosenka z repertuaru jaki znajdował się na jego odtwarzaczu, nie miał on specjalnego rytmu ani rymu a tekst był nikomu innemu nieznany.
- I am sitting in a corner.
trying to hide from a pain.
I walk only in the shadows.
Darkness just became my home.
I was a fool who had a hope.
That the good still exist
in a ponies heats.
I gave my trust
to a false friends.
And they stabs me in my back.
I walked down through the street.
Of my broken dreams.
Facing demons from my past.
Which won't let me sleep.
But right now I'm still alone
trying not to crack... *
* Pisane przed chwilą na kolanie... sorry za ewentualne błedy...
Młodzik omiótł wzrokiem wnętrze obozu w którym już od chwili mieli stanąć na warcie, a zamiast tego siedzieli przy ognisku. Poczuł wewnątrz siebie lekkie ukłucie, nie było ono spowodowane jednak świadomością niewykonania polecenia, było to dziwne uczucie które znał nawet zbyt dobrze. Potrzebuje zaczerpnąć odrobinę świeżego, zimnego powietrza. Pomyślał, wiedząc jednak, że to tylko głupia wymówka dla usprawiedliwienia się przed samym sobą. - No dobra. My tu gadu gadu a nikt nie pilnuje obozu... - powiedział wstając z pod ogniska. - Lepiej żeby nas nie złapali z przysłowiowym "kopytem w nocniku"... - i ruszył w stronę najbliższego wyjścia z obozu.
Gdy tylko przeszedł za barykadę i skręcił za jeden z wozów, włożył do jednego z uszu słuchawkę swojego odtwarzacza i nacisną przycisk odtwarzania. Z początku szedł dosyć spokojnie, ale po chwili zaczął przyśpieszać podobnie jak myśli w jego głowie. To dziwne uczucie nasilało się z każdą chwilą. Do umysłu zebry wciekały z coraz większą intensywnością nieprzyjemne myśli. Myśli o tym za co nienawidzi pustkowi i swojego życia. Wszystkie sytuacje które raz wzbudzają w nim smutek a nawet rozpacz, teraz stawały się paliwem dla ognia który rozpalał się w jego sercu.
Uczucie to przerodziło się w gniew, czysty nieukierunkowany w żadną stronę gniew. Narastał on w nim niczym ciśnienie w stalowej nagrzewającej się butli bez zaworu bezpieczeństwa. Z każdą chwilą zaciskał coraz mocniej szczęki obnażając wreszcie zęby, każdy krok stawał się bardziej ciosem wymierzonym w podłoże, serce biło niczym młot a krew niemal że się gotowała. Gniew zamienił się w agresje, której byle uderzenia w piach czy mruczane przez niego pod nosem wiązanek przekleństw nie rozładuje. Ta fala nadal nabierała na sile.
W umyśle Xandera nie było już myśli, był krzyk... Niebotyczny krzyk i krwawe obrazy mordu które przedefiniowały by pojęcie "Dantejskich scen". Wreszcie furia przełamał linie oporu. Młodzik wyprowadził cios lewym kopytem w deskę stanowiącą część burty wozu. Pod wpływem siły deska zachrzęściła a gwoździe którymi była przybita do łat zaskrzypiały. Był to tylko lekki upust tego co się w nim zebrało. Wyprowadził kolejnych sześć szybkich ciosów po czym gwałtownie się odwrócił i w niemym krzyku napinając wszystkie mięśnie, powoli wypuszczał nagrzane powietrze z płuc.
Rozgrzany oddech ogiera i zimne nocne powietrze połączyły się tworząc niewielki obłok pary. Młodzik usiadł na ziemi ciężko oddychając i powoli się uspokajając. Poczuł wtedy ból w przedniej lewej nodze, uniósł ją lekko by dokładniej się przyjrzeć. Była to niedawna rana, nacięcie które się ponownie otworzyło. Oglądał jak krew powoli wyciekająca z rany tworzy drobna strużkę i zaczyna skapywać na ziemię. Wpatrywał się niczym zahipnotyzowany przez jakiś czas. Ech, co ja kurwa robię? Znowu mi odpierdala i znowu niema to większego sensu... Na co ja się w ogóle wkurwiam? Na to co się stało? Przecież nie mam mocy która pozwoliła by mi to wszystko zmienić... nikt niema...
Po prostu kolejny niepotrzebny wybuch... tylko tutaj mogłem coś komuś zrobić, gdy byłem sam nie miałem tego problemu. "Byłem samotny" przecież nadal jestem... To że jestem teraz z tymi kucykami to pewnie i tak stan tylko przejściowy. Jeżeli uda nam się dowieźć tą karawanę to wszyscy się rozejdą w swoją stronę. Ech, wszystko jest do dupy. Xander skończył swoje przemyślenia i delikatnie wytarł krew wewnętrzną stroną płaszcza. Nie wstał jednak z ziemi, spojrzał jedynie w czarne niebo lub raczej chmury je zakrywające i zaczął sobie cicho śpiewać. Nie była to piosenka z repertuaru jaki znajdował się na jego odtwarzaczu, nie miał on specjalnego rytmu ani rymu a tekst był nikomu innemu nieznany.
- I am sitting in a corner.
trying to hide from a pain.
I walk only in the shadows.
Darkness just became my home.
I was a fool who had a hope.
That the good still exist
in a ponies heats.
I gave my trust
to a false friends.
And they stabs me in my back.
I walked down through the street.
Of my broken dreams.
Facing demons from my past.
Which won't let me sleep.
But right now I'm still alone
trying not to crack... *
* Pisane przed chwilą na kolanie... sorry za ewentualne błedy...